Η αυτοαποθέωση;
Κλειστά μαγαζιά παντού που δεν φαίνεται να μπορούν να επανέλθουν στη ζωή και να φέρουν πνοή στον τόπο.
Αποθεώνονται μόνοι τους οι τοπικοί άρχοντες για τις διαβάσεις που έβαψαν, τα χόρτα που δεν έκοψαν, την κατά τα άλλα ηθική πολιτική τους στάση.
Η περιοχή συρρικνώνεται και πεθαίνει αργά, σταθερά και αμετάκλητα αλλά ποιός νοιάζεται; Τα προβλήματα είναι πιο σύνθετα από ό,τι οραματίζονται οι τεχνοκρατικές προτάσεις, αν υπάρχουν ουσιαστικές τεχνοκρατικές προτάσεις με μακρύ τον κατάλογο αθετημένων σχεδίων.
Ποια πόλη θέλουμε;
Ζούμε σε μία πόλη που διατηρεί μετά βίας ακόμα την κοινωνική συνοχή, που δεν διαθέτει χρόνο και χώρο για ανάσες στους κατοίκους της, που παλεύει να συνδιαλέγεται με σύγχρονα διακυβεύματα μέσα από το πανεπιστήμιό της, με τρομακτικά προβλήματα στο νοσοκομείο της, με έλλειψη ποιοτικής στέγης, ελλείψεις σε υποδομές, σε θέσεις εργασίας, σύντομα χωρίς πρόβλεψη θέρμανσης.
Πως θα έρθουν οι λύσεις που αναζητούνται; Τι νέο περιμένουμε και πως θα έρθει όταν μια περιοχή έχει παραδοθεί στην απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου για το μέλλον με τακτικές εύκολου κέρδους;
Επιτέλους, τα έργα πρέπει να αντικαταστήσουν τα λόγια για μια πόλη που τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν παραμελείται.
