Ο Χένρι Τζέιμς (1843, Νέα Υόρκη – 1916, Λονδίνο), σημαντική μορφή των Γραμμάτων του 19ου αιώνα, γόνος εξέχουσας οικογένειας, με πατέρα και αδερφό φιλοσόφους, επηρέασε με το έργο του πολλούς Αμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς, ενώ ο ίδιος, όπως ομολογούσε, δέχτηκε επιρροή από το έργο του Μπαλζάκ, τον οποίο θεωρούσε «δάσκαλό» του.
Τεχνίτης του λόγου, έγραψε το δοκίμιο «Η τέχνη της γραφής» (The Art of Fiction), ανανέωσε την τεχνική της πρόζας και έδωσε μεγάλη έμφαση και έκταση στη φόρμα. Πολυγραφότατος, παρέδωσε είκοσι μυθιστορήματα, πάνω από εκατό διηγήματα, δώδεκα θεατρικά έργα, ταξιδιωτικά και κριτικά κείμενα. Ως Αμερικανός που προτίμησε να ζήσει στην Ευρώπη, έγραψε ιστορίες για συμπατριώτες του οι οποίοι δοκιμάζονται σε ένα ξένο γι’ αυτούς περιβάλλον. Από τη μια δημιούργησε τον αθώο και ανυποψίαστο Αμερικανό –π.χ. η ηρωίδα του στο ομώνυμο έργο Ντέιζι Μίλερ–, που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τον πονηρό και διεφθαρμένο Ευρωπαίο, από την άλλη τον αυθόρμητο, δημοκρατικό τύπο σε αντίθεση με τον τυπικό και αριστοκρατικό, αλλά και παρηκμασμένο Ευρωπαίο.
Ο Τ.Σ. Ελιοτ είχε γράψει ότι «ο Χένρι Τζέιμς, ο οποίος δεν μας μετέδωσε “ιδέες”, αλλά έναν άλλον κόσμο της σκέψης και του συναισθήματος, είχε την εμμονή να πιστεύει σε μια ιδανική κοινωνία…». Γι’ αυτό, ίσως, στις «Βοστονέζες» ειρωνεύεται o συγγραφέας εμμέσως πρόσωπα, κινήματα και αλλαγές που αναφαίνονταν στην κοινωνία μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Αλλωστε, όλα βρίσκονταν στο μεταίχμιο, αδιαμόρφωτα πολλές φορές.
Οι ιδέες, ωστόσο, του Χένρι Τζέιμς προκύπτουν από τις περιγραφές που κάνει, δεν δίδονται έτοιμες, και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απόλυτες, έχουν τη ρευστότητα των εικόνων και εντυπώσεων των ηρώων του.
