Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Trompe le Monde των Pixies είναι ένα album που ενισχύει, με τον τρόπο του, τον μύθο του -θρυλικού πια- 1991, αλλά δεν το σηματοδοτεί.
Αν έπρεπε να περιγράψουμε μονολεκτικά το Trompe le Monde , οι λέξεις που έρχονται αβίαστα στο μυαλό είναι αυτές που περιέχουν την αντίθεση, όπως: “γλυκόπικρος”, “πανωλεθρίαμβος” ή “χαρμολύπη”. Είναι ένας δίσκος -εν τέλει- άνισος, γεμάτος από εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις κι όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ένα άλμα στο κενό. Από αυτό το άλμα στο κενό, η “εκδιωχθείσα” Kim Deal -που πάντα ακουγόταν πιό γειωμένη- φαίνεται πως έφτασε πιο γρήγορα σε στέρεο έδαφος, όχι όμως και ο “αιθεροβάμων” Black Francis, στον οποίον ούτως ή άλλως άρεσαν οι διαστημικές περιπλανήσεις.
Το Trompe le Monde είναι ο δίσκος που η Kim Deal ναι μεν συμμετέχει, αλλά είναι σαν ο δάσκαλος να την έχει βάλει στη γωνία τιμωρία. Η παρουσία της είναι τόσο – όσο, μέσα – έξω (για να συνεχίσουμε και με τις αντιθέσεις που λέγαμε) και είναι φανερό πως έχει, ήδη, αποχωρήσει γιά την “οικογενειακή επιχείρηση” των Breeders. Ο εγωπαθής Black Francis, από την άλλη, είναι φανερά εκνευρισμένος και οργισμένος, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα ένα “σκληρό” album αλλά και μία δημιουργική αστάθεια. Δεν είναι τυχαίο το ότι στην ουσία το Trompe le Monde είναι το κύκνειο άσμα της πρώτης περιόδου των Pixies. Σύντομα θα επέλθει η διάλυση και ο Black Francis θα προσπαθήσει να αναγεννηθεί ως Frank Black, αλλά μάταια -τους περισσότερους σόλο δίσκους τους δεν θα τους θυμάται ούτε ο ίδιος καλά-καλά, υποπτεύομαι.
Η ανάγκη για επιβίωση υποχρεώνει τον Francis να συρθεί σε μία επανασύνδεση το 2004, στην οποία συμμετέχει και η Kim Deal. Η επαναλειτουργία των Pixies με περιοδείες και επανεκδόσεις αποφέρει, όντως, πολλά κέρδη, αλλά όχι και κάποιο ιδιαίτερο καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Στα χρόνια που θα κυλήσουν η Kim Deal θα διαπιστώσει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το 1991 και θα φύγει/απολυθεί οριστικά.
Το Trompe le Monde είναι ένα -κατά βάση- καλό album που λίγο ως πολύ περιλαμβάνει όλα τα βασικά συστατικά του μουσικού σύμπαντος των Pixies. Αυτό το χαρμάνι, ωστόσο, δεν πετυχαίνει το ίδιο καλά όπως στους προηγούμενους δίσκους τoυ συγκροτήματος που είναι σαφώς ικανότεροι να πλέξουν το φωτοστέφανο των Pixies -όπως το EP του ξεκινήματός τους Come on Pilgrim και το εκπληκτικό σερί από τις τρεις δισκάρες Surfer Rosa, Doolittle και Bossanova. Από την άλλη βέβαια, το ότι το συγκρότημα κατόρθωσε, παρά τις εντάσεις, τις συγκρούσεις και τους εγωϊσμούς, να κυκλοφορήσει ένα album που δικαίωσε το όνομα του τότε αλλά μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς και σήμερα, 30 χρόνια μετά, φανερώνει τόσο ότι οι Pixies είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα όσο και το ότι το Trompe le Monde αποτελεί βασικό στοιχείο της μυθολογίας τους.
