Εδώ και πολλά χρόνια -συγκεκριμένα από τα χρόνια του The O.C. και έπειτα- έχω πεπειστεί πως η καλύτερη δουλειά στον κόσμο είναι η επιμέλεια μουσικής σε τηλεοπτική σειρά. Το The O.C. δίδαξε (ας την πούμε εναλλακτική) μουσική με έναν τρόπο που καμία σειρά δεν το είχε κάνει μέχρι τότε, σύστησε indie μπάντες στο τηλεοπτικό κοινό και έντυσε σκηνές ερωτικής απόγνωσης με κομμάτια τόσο ταιριαστά που ήταν σαν να είχαν γραφτεί ειδικά για το κάθε τηλεοπτικό στιγμιότυπο. Έκτοτε δεκάδες σειρές ενέταξαν την ποπ κουλτούρα της εκάστοτε εποχής στο σενάριό τους (εξαιρετική δουλειά είχε γίνει για παράδειγμα στο Girls της Lena Dunham) μα νιώθω πως πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που γράφτηκαν τόσα για το soundtrack μιας σειράς.
Στο BEEF, την μίνι σειρά του A24 (του στούντιο πίσω από την ταινία Τα Πάντα Όλα που -για λόγους που εγώ αρνούμαι να κατανοήσω- σάρωσε φέτος στα Όσκαρ), η παλαβή υπόθεση -η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει ένα περιστατικό οδικής βίας, μια συλλογή από καρέκλες-έργα τέχνης, μια εκκλησιαστική χορωδία, μια ανώφελη εξωσυζυγική σχέση, μπόλικο υπαρξισμό, εκρήξεις θυμού και βραστήρες ρυζιού που παίζουν Kelly Clarkson– εκτυλίσσεται στο σήμερα, μα η μουσική αντλείται από το παρελθόν και συγκεκριμένα τα 90s και τα 00s. Και όχι τυχαία: οι ίδιοι οι συντελεστές αποδίδουν τη δημιουργική τους αυτή απόφαση στην προσπάθειά τους να εντείνουν την αίσθηση οργής και υπαρξιακού άγχους που διακατέχει τους πρωταγωνιστές του BEEF, και τρόπο τινά να τους φέρει αντιμέτωπους με το πρόσφατο παρελθόν τους, τα σχολικά και φοιτητικά τους χρόνια, τα νιάτα τους, τις αποφάσεις που πήραν κάποτε για τη ζωή τους και επηρεάζουν τόσο το τώρα.
Αυτά λοιπόν είναι τα 10 εμβληματικά τραγούδια από τα 90s και τα 00s που ακούγονται κατά τη διάρκεια των δέκα ημίωρων επεισοδίων της σειράς του Netflix BEEF (κι εδώ δυσκολεύομαι να κατανοήσω τον τόσο ντόρο, ομολογώ ωστόσο πως είναι κάτι fun να δει κανείς με το βραδινό του), και οι μικρές ιστορίες τους.
Disclaimer: Περιέχει light spoilers για την πλοκή, ωστόσο το κείμενο διαβάζεται ακόμα και αν δεν έχετε δει ούτε μισό καρέ της σειράς.
Hoobastank – “The Reason” (2003)
Στο φινάλε του πρώτου επεισοδίου, η Amy (Ali Wong) συνειδητοποιεί τι έκανε ο (προσποιούμενος πως ήρθε να της φτιάξει τα υδραυλικά) Danny (Steven Yeun) στο μπάνιο της, κι ενώ εκείνος έχει μπει ήδη στο αμάξι να φύγει, εκείνη βγαίνει στον δρόμο και τον παίρνει στο κατόπι με sprint. Εσύ ενώ προσπαθείς να επεξεργαστείς το στόρι των προηγούμενων 30 λεπτών βρίσκεις τον εαυτό σου να τραγουδάει (δυνατά, εννοείται, και ναι, γνωρίζεις ακόμα όλους τους στίχους απέξω, εννοείται) ένα κομμάτι που όταν βγήκε θα ντρεπόσουν αφόρητα να σε δει κάποιος να το τραγουδάς. Ο λόγος για την τεράστια (θα το πω) φλωριά-που-έγινε-τεράστια- ραδιοφωνική-επιτυχία “The Reason” των Hoobastank. Στα early 00s το κομμάτι βρέθηκε στο Top10 δεκάδων χωρών, ενώ είχε προταθεί και για δύο Grammy. “That’s why I need you to heeeear / I’ve found a reason for meeeee / To change who I used to beeee” -δικό σας.
Tori Amos – “Cornflake Girl” (1994)
Ύμνος των 90s, διαμάντι στη δισκογραφία της Tori Amos και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας συνολικά (το piano solo στο κλείσιμο του τραγουδιού είναι από τα πιο ιδιοφυή πράγματα που έχουν συμβεί σε pop ballad, ever), το “Cornflake Girl” αφηγείται την ιστορία μιας φιλικής σχέσης που δηλητηριάζεται από μια προδοσία. Στο BEEF ντύνει τους τίτλους τέλους του δεύτερου επεισοδίου, όταν η Amy έχει κάνει κάποιες… εικαστικές παρεμβάσεις πάνω στο φορτηγάκι του Danny, κι εκείνος έχει πάει σπίτι της γυρεύοντας να πάρει το αίμα του πίσω.
Incubus – “Drive” (2000)
“Whatever tomorrow brings I’ll be there, with open arms and open eyes yeah“. Μια φορά κι έναν καιρό μιλούσαμε για nu metal και ακούγαμε Deftones. Γεμίζαμε CDs με mp3s και στον φάκελο που είχε μέσα Soundgarden, K0rn και Alice in Chains, βάζαμε και Incubus. To “Drive” το μάθαμε απέξω και όταν το MAD έβαζε το video clip πάντα δυναμώναμε την ένταση. Στο ελληνικό ραδιόφωνο δεν έπαψε να παίζει ποτέ. Στο BEEF το κομμάτι ακούγεται στο τρίτο επεισόδιο και μάλιστα από τα χείλη του Steven Yeun, που παίζει και κιθάρα στην ίδια σκηνή. Με το Νο1 hit της αμερικανικής μπάντας (που υπάρχει ακόμα!) ο Danny εντάσσεται στη χορωδία της τοπικής εκκλησίας, απόφαση που θα δώσει νέο νόημα στη ζωή του.
The Offspring – “Self Esteem” (1994)
Υπάρχει ένας όρος στα αγγλικά που δεν αποδίδεται ικανοποιητικά στα ελληνικά και δεν μου έρχεται καμία άλλη λέξη για να περιγράψω το rock anthem που σημάδεψε τα σχολικά χρόνια όλων των παιδιών που μπήκαν στην εφηβεία στα 90s: BANGER. Στη μαύρη κωμωδία του Netflix, το γνωστό τοις πάσι “la la lalala, la la lalala” ακούγεται -πολύ ταιριαστά- ενώ η Amy υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο στον Danny που μόλις έχει συλληφθεί από το security του casino στο Las Vegas.
System of a Down – “Lonely Day” (2006)
“Such a lonely day, and it’s mine / The most loneliest day of my life” τραγουδά ο Serj Tankian στο τρίτο πιο γνωστό κομμάτι των SoD μετά το “Chop Suey!” και το “Toxicity”. Οι νότες του “Lonely Day” (που είχε προταθεί και για Grammy τη χρονιά που κυκλοφόρησε) πέφτουν στη σκηνή της γεμάτης αυτοπεποίθηση αλλά τόσο μοναχικής Fumi, που όταν μπαίνει στα κρυφά στο σπίτι της Amy και του George, έρχεται αντιμέτωπη με μία… έκπληξη.
Paula Cole – “I Don’t Want to Wait” (1996)
Όποιος έβλεπε φανατικά Dawson’s Creek να σηκώσει το χέρι. *σηκώνει το χέρι* Η δραματική σειρά ενηλικίωσης που μας σύστησε την Michelle Williams, τον Joshua Jackson και την Katie Holmes (και προσπάθησε με το ζόρι να μας επιβάλλει -αλλά δεν τα κατάφερε- τον James Van Der Beek) είχε επιλέξει αυτό το 90s jam για τους τίτλους αρχής. Το BEEF θυμάται το hit single της Paula Cole στη σκηνή όπου ο George και η Mia συναντιούνται στο αυτοκίνητο για «να το λήξουν». Από τα ηχεία ακούγεται “I don’t want to wait for our lives to be over / Will it be yes or will it be sorry?”
Bush – “Machinehead” (1996)
Σας λείπει κι εσάς λίγο; Η εποχή εκείνη που ακούγαμε όλοι κιθάρες, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Bush και τα ρέστα και ο αέρας μύριζε τεστοστερόνη; To ακραία νοσταλγικό “breathe in / breathe out” που τραγουδά ο Gavin Rossdale στο τελευταίο single από το debut album των Bush Sixteen Stone, στο BEEF ακούγεται σε μια σκηνή που τα αγόρια της κορεάτικης παρέας παίζουν μπάσκετ -το τέλειο fit.
Keane – “Somewhere Only We Know” (2004)
Ακόμη μια ξεδιάντροπη φλωριά από τα 00s ντύνει τους τίτλους τέλους του 7ου επεισοδίου του BEEF, όπου ο πληγωμένος (και ανώριμος) Paul πηγαίνει στο σπίτι της Amy και ξερνάει στον George τα πάντα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Πρώτο single από το ντεμπούτο άλμπουμ της βρετανικής μπάντας, το “Somewhere Only We Know” βρέθηκε από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του στη 3η θέση των UK Charts, ενώ το 2013 έκανε comeback μέσα από τη διασκευή της Lily Allen και τη χριστουγεννιάτικη διαφήμιση των πολυκαταστημάτων John Lewis.
Björk – “All Is Full of Love” (1997)
Στα δύο τελευταία επεισόδια του BEEF, τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτη τροπή και οι δύο πρωταγωνιστές, μετά από ένα αναπάντεχο γύρισμα της μοίρας (που εκείνοι, βέβαια, προκάλεσαν) καταλήγουν μόνοι και αβοήθητοι, έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον. “You’ll be given love / You’ll be taken care of / You’ll be given love / You have to trust it” τραγουδά η Björk σε ένα από τα πιο «συμβατικά» και ταυτόχρονα ευφυή κομμάτια που έχει γράψει ποτέ. Θυμηθείτε με την ευκαιρία και το αριστουργηματικό video clip του Chris Cunningham.
The Smashing Pumpkins – “Mayonaise” (1993)
Αγνή ζήλεια για τον άνθρωπο που στο meeting που έγινε κάποια στιγμή με κεντρικό θέμα «λοιπόν, ποιο τραγούδι θα βάλουμε στο φινάλε;» πετάχτηκε αναφωνόντας «ΕΥΡΗΚΑ» και πρότεινε αυτό το κομμάτι των Smashing Pumpkins. Το τελευταίο επεισόδιο διαφέρει από όλη την υπόλοιπη σειρά, μαλακώνει τους ήρωές της και τους δίνει επιτέλους γήινες διαστάσεις και χωρίς να θέλω να προχωρήσω σε μεγαλύτερα spoilers, ας συμφωνήσουμε απλά πως στο “We’ll try and ease the pain / But somehow, we’ll feel the same / Well, no one knows / Where our secrets go” που τραγουδά ο Billy Corgan κρύβεται όλο το νόημα αυτής της παλαβής δραμο-κωμωδίας του Α24.
