Ο θρύλος του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, Τζιμ Τζάρμους, με τα ατίθασα άσπρα μαλλιά, τα μαύρα γυαλιά ηλίου και τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία, που τον κάνει να μοιάζει με συγγενή του Λι Μάρβιν, έχει πίσω του μία πραγματικά αξιοθαύμαστη κινηματογραφική καριέρα 44ρων χρόνων, ξεκινώντας με το «Permanent Vacation» (1980) και φτάνοντας μέχρι το 2019, με την κωμωδία του με ζόμπι, «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν». Οι εκκεντρικές επιτυχίες του, «Πέρα από τον Παράδεισο» (1984), «Στην παγίδα του νόμου» (1986), «Mystery Train» (1989), «Μια νύχτα στον κόσμο» (1991), «Ο νεκρός» (1995) και «Καφές και τσιγάρα» (2003) έχουν διακριθεί σε μεγάλα ευρωπαϊκά και αμερικανικά φεστιβάλ και έχουν κερδίσει μερικά από τα σημαντικότερα βραβεία, ενώ οι συχνές συνεργασίες του με τον Τζον Λούρι, τον Τομ Γουέιτς, τον Ρομπέρτο Μπενίνι, τον Iggy Pop και την Κέιτ Μπλάνσετ τον έχουν καθιερώσει ως μία μοναδική καλτ φιγούρα.
Όσο αφορά τις επιρροές του, ως σκηνοθέτη, ο Τζάρμους δεν υπήρξε ποτέ ντροπαλός στο να φανερώσει ποιες είναι και πως ακριβώς τις έχει αξιοποιήσει. Όπως έχει πει κάποτε, «Τίποτα δεν είναι αυθεντικό. Να κλέβεις από οτιδήποτε σου δίνει έμπνευση ή κινεί τη φαντασία σου». Αναπολώντας κάποιους σκηνοθέτες και φιλμ που τον έχουν στιγματίσει, ο Τζάρμους κάθισε μαζί με το προσωπικό της ιστοσελίδας, Rotten Tomatoes, και συνέταξε μία λίστα πέντε ταινιών που, αυτή τη στιγμή, θεωρεί αγαπημένες του:
Τζιμ Τζάρμους: Οι 5 αγαπημένες ταινίες του
«Female Trouble» (1974), του Τζον Γουότερς
Πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη είναι η «camp» κωμωδία του Τζον Γουότερς, «Female Trouble», με πρωταγωνίστρια την «μούσα» του Divine. Ο Γουότερς, που στις πρώτες του ταινίες, τουλάχιστον, δούλευε σχεδόν πάντα με το ίδιο καστ, πραγματοποιώντας τα γυρίσματα στον τόπο καταγωγής του, τη Βαλτιμόρη, και αναλάμβανε, εκτός από τη σκηνοθεσία, το μοντάζ, την παραγωγή και το σενάριο, δημιούργησε ένα άμεσα αναγνωρίσιμο στυλ «κακού γούστου», που σημάδεψε για πάντα την ποπ κουλτούρα. Ο Τζάρμους, αναγνωρίζοντας τη συνεισφορά του, παραδέχεται πως «μάλλον αυτή είναι η αγαπημένη μου ταινία του Τζον Γουότερς».
«Atomic Blonde» (2017), του Ντέιβιντ Λέιτς
Η δεύτερη επιλογή είναι η ταινία «Atomic Blonde», του Ντέιβιντ Λέιτς, που βασίζεται στο «graphic novel», «The Coldest City» (2012). Αν και μεγάλη παραγωγή και μία ταινία με πολλή δράση (κάτι το οποίο την καθιστά διαμετρικά αντίθετη με την γενικότερη αισθητική του Τζάρμους), ο σκηνοθέτης την λάτρεψε, θεωρώντας πως έχει συνδυάσει με μεγάλη δεξιότητα όλα τα στοιχεία μιας κατασκοπικής ταινίας δράσης με μία γυναίκα πρωταγωνίστρια, κάνοντάς την, την «απόλυτη ταινία δράσης». Ο Τζάρμους παραδέχτηκε, επίσης, πως του άρεσε περισσότερο από το «Wonder Woman» (2017), πως η Σαρλίζ Θερόν αποτελεί την ιδανική για εκείνον πρωταγωνίστρια ως σούπερ-ηρωίδα και πως την έχει δει τρεις φορές.
«Η Λιακάδα Μέσα μου» (2017), της Κλερ Ντενί
Η επόμενη επιλογή του Τζάρμους είναι μία ταινία που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες την ίδια χρονιά, το 2017, αποτίνοντας το φόρο τιμής του στην ανεξάρτητη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα, Κλερ Ντενί. Η «Λιακάδα Μέσα μου», όντας μία μεταφορά του κειμένου του Ρολάν Μπαρτ, «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου» (1977), συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες. «Με σταρ την πάντοτε εκπληκτική, Ζιλιέτ Μπινός, στο ρόλο της Παριζιάνας καλλιτέχνιδας που ψάχνει τον έρωτα σε όλα τα λάθος μέρη,» ο Τζάρμους είπε πως έπιασε τον εαυτό του να «γελάει στις πιο απίθανες στιγμές [της ταινίας], με τις περιπέτειες και τις λανθασμένες εκτιμήσεις [της πρωταγωνίστριας]».
