Το 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται ήδη από τις 7 Μαρτίου και κατεβάζει αυλαία αυτή την Κυριακή, στις 17 του μήνα. Ακόμα και αν δεν κατάφερες ή δεν θα καταφέρεις να βρεθείς στη διοργάνωση για φέτος, έχεις πρόσβαση σε τεράστιο μέρος του εκλεκτού προγράμματος online, μέσω του online.festival.gr.
Αδέσποτα Κορμιά
Μετά τον βραβευμένο Γιο της Σοφίας, η Ελίνα Ψύκου περνάει στο σινεμά τεκμηρίωσης με τα Αδέσποτα Κορμιά, και ακολουθεί τρεις γυναίκες με διαφορετικές εμπειρίες σχετικά με την εγκυμοσύνη και τη ζωή τους, την αυτοδιάθεσή τους και τη σωματική τους αυτονομία. Η Ρόμπιν είναι έγκυος, αλλά δε θέλει να γίνει μητέρα. Η Κατερίνα θέλει αλλά δεν μπορεί. H Κική θέλει απλώς να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Η άμβλωση όμως, η εξωσωματική γονιμοποίηση και η ευθανασία αντίστοιχα, δεν είναι νόμιμες στις χώρες τους.
Το φιλμ που εξερευνά μία Ευρώπη όπου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να εργαστείς, να καταναλώσεις ελεύθερα αλλά όχι απαραίτητα να ζήσεις ή να πεθάνεις όπως επιθυμείς, στοχοποιήθηκε από τη Μητρόπολη και από ακροδεξιές ομάδες στη Θεσσαλονίκη, ενώ χθες, λίγο πριν τις 19:00, μία ώρα δηλαδή πριν την επίσημη προβολή του έργου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αστυνομικές δυνάμεις ξεκίνησαν να αποκλείουν τον χώρο, καθώς από νωρίς το πρωί έχει εκδοθεί απόφαση της ΕΛ.ΑΣ για απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης σε συγκεκριμένες οδούς γύρω από χώρους ενδιαφέροντος του Φεστιβάλ.
Συγκρατώντας την Παλίρροια
Ιμπρεσιονιστικό υβριδικό ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί το στρείδι μέσα από τους πολλούς κύκλους της ζωής του στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη που ήταν άλλοτε η παγκόσμια πρωτεύουσα των στρειδιών.
Τώρα το φάντασμά τους στοιχειώνει την πόλη μέσα από queer χαρακτήρες που ενσαρκώνουν αρχαίους μύθους, ανακαλύπτοντας την παραγνωρισμένη ιστορία και τη βιολογία ενός πλάσματος που έχτισε την πόλη. Καθώς οι περιβαλλοντολόγοι τα αποκαθιστούν στο λιμάνι, το Συγκρατώντας την Παλίρροια εξετάζει το στρείδι ως ένα queer είδωλο, κάνοντας νεύματα για τη ρευστή φύση των στρειδιών ως προς το φύλο, που έχει πολλά να διδάξει για τη συνέχεια της επιβίωσής μας.
Η ταινία έχει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Λεσβία
Η σκηνοθέτρια Τζέλη Χατζηδημητρίου, ντόπια του χωριού Ερεσός στη Λέσβο και λεσβία η ίδια, αφηγείται εδώ μία ιστορία για το πώς ένα μικρό χωριό του νησιού έγινε σημείο συνάντησης, έρωτα, αλληλεγγύης και κοινότητας λεσβιών από όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από τις δεκαετία του ‘70 έως και σήμερα που πολλές εξ αυτών μένουν πια μόνιμα στο νησί. Η διαδρομή που ακολουθεί η Χατζηδημητρίου περνάει από όλες τις συγκρούσεις αλλά και τις ζυμώσεις που πέρασαν οι λεσβίες με τους ντόπιους, με την καρδιά του φιλμ να χτυπάει την αγάπη και το τι σημαίνει να νιώθει κανείς αποδεκτός.
Αποκαλυπτικό και εγκάρδιο ακόμα και στις αιχμές του, το Λεσβία είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του υψηλού επιπέδου του ελληνικού σινεμά τεκμηρίωσης.
Δάσος
Η ταινία της Lidia Duda επικεντρώνεται σε μία πολωνική οικογένεια που ζει ακριβώς δίπλα στο αρχαιότερο ευρωπαϊκό δάσος, και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ασφαλές καταφύγιο για τα παιδιά της. Σύντομα, όμως, αρχίζουν να παρατηρούν πρόσφυγες αποκλεισμένους στην ερημιά, ανεπιθύμητους τόσο στην Πολωνία όσο και στη Λευκορωσία.
Το Δάσος είναι μία ταινία που αντιμετωπίζει μία από τις αντιφάσεις του σύγχρονου κόσμου, όταν οι προσδοκίες για έναν επίγειο παράδεισο έρχονται αντιμέτωπες με τη σκληρή πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης.
Δράκοι Εναντίον Δαιμόνων
Ντοκιμαντέρ ενηλικίωσης για το πώς είναι να είσαι παρείσακτος, πώς βρίσκεις τον εαυτό σου και πώς μπορείς να αποκτήσεις την αίσθηση του ανήκειν – όλα αυτά μέσα από τη φαντασία και το παιχνίδι. Ενώ το αρχικό σχέδιο της ταινίας ήταν να κινηματογραφηθεί ένας μόνο μαθητής επί ένα χρόνο, το Fighting Demons With Dragons κατέληξε να καταγράψει δύο χρόνια (συμπεριλαμβανομένου του lockdown) στη ζωή τριών εφήβων – των Josefine, Ask και Luca – ώστε να αποφευχθεί η πίεση ενός και μόνο ατόμου.
Ως αποτέλεσμα, τρία μεμονωμένα ταξίδια του οικοτροφείου Østerskov επεκτείνονται σε μεγαλύτερη κλίμακα, με τη σκηνοθέτρια Camilla Magid να ενθαρρύνει την ενεργό φροντίδα, ρωτώντας τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε.
Η Heidi Elise Christensen, μία εκ των παραγωγών της ταινίας, συμμετείχει πέρσι και στη νικήτρια ταινία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης A House Made of Splinters.
Sorry/Not Sorry
Μετά την πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, το Sorry/Not Sorry καταφθάνει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για να εξετάσει τις χρόνιες σεξουαλικές παραβιάσεις του διάσημου κωμικού, και αναρωτιέται γιατί επέστρεψε τόσο σύντομα μετά την υποτιθέμενη ακύρωσή του. Χωρίς να έχει απαραίτητα τις απαντήσεις, πρόκειται για μία τεχνικά άρτια παραγωγή που ξεχωρίζει για το timing της, αλλά και για τη δύναμη των γυναικών κωμικών από τις οποίες παίρνουν συνέντευξη οι σκηνοθέτριες του ντοκιμαντέρ, Cara Mones και Caroline Suh.
Φωτιά: Η ιστορία της Ανίτα Πάλενμπεργκ
Το ντοκιμαντέρ των Svetlana Zill και Alexis Bloom αναφέρεται στην Anita Pallenberg – It Girl των δεκαετιών του ’60 και του ’70, ηθοποιός του Χόλιγουντ και είδωλο της chic rock royalty, σύντροφος του Keith Richards, και μούσα αρκετών εκ των υπολοίπων Rolling Stones.
Το φιλμ σίγουρα αφορά το “sex, drugs, and rock ‘n’ roll”, όμως όχι με τον αναμενόμενο τρόπο. Μαζί οι λέξεις αυτές έχουν φτάσει να συμβολίζουν τον νεανικό ηδονισμό μίας συγκεκριμένης εποχής και – περισσότερο από αυτόν – τον επιπόλαιο τρόπο με τον οποίο τείνουμε να τον σκεφτόμαστε.
Εκείνη η κουλτούρα άνοιξε την πόρτα σε διάφορα είδη πνευματικής και σωματικής καταστροφής για τα οποία δεν μιλάμε όσο θα έπρεπε μάλλον, και το Anita ως ντοκιμαντέρ αφορά και αυτά, τιμώντας ταυτόχρονα όλα όσα έκαναν την Pallenberg μία γυναικεία ισχύ μπροστά από την εποχή της.
Αζήτητοι
Η Μαριάννα Οικονόμου, δημιουργός του βραβευμένου Όταν ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες, ενός αγαπημένου ντοκιμαντέρ που είχε φτάσει να διαγωνιστεί στο Φεστιβάλ του Palm Springs, μας μαθαίνει κάτι ακόμα που δεν γνωρίζαμε: Μεταξύ 1945 και 1975 εκατοντάδες φυματικοί πέθαναν στο νοσοκομείο Σωτηρία. Δεν τους αναζήτησε κανείς και θάφτηκαν ανώνυμα σε ομαδικούς τάφους στον χώρο του νοσοκομείου. Μετά από 80 χρόνια η σκοτεινή τους ιστορία έρχεται στο φως μέσα από τα υπάρχοντά τους και την αναζήτηση συγγενών.
Avant-Drag!
Μετά την queer όπερα επιστημονικής φαντασίας ORFEAS2021, μία ακόμη παραγωγή των ΦΥΤΑ φτάνει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία του Φιλ Ιερόπουλου.
Όπως και στην εναλλακτική όπερα της ομάδας που είδαμε πρόπερσι, το ντοκιμαντέρ Avant-Drag! πραγματεύεται τον αντίκτυπο της δολοφονίας της drag queen Zackie Oh στην τοπική queer σκηνή, μέσα από μία συζήτηση κατά τη διάρκεια ενός δείπνου σχετικά με την τέχνη του drag και την queer εκπροσώπηση στο mainstream. Γύρω από το τραπέζι κάθονται δέκα drag περφόρμερ, των οποίων τη ζωή παρακολουθούμε ως τότε μέσα από σπονδυλωτή αφήγηση.
Πανελλήνιον
Ένα ντοκιμαντέρ για το Πανελλήνιον, το θρυλικό πια σκακιστικό καφενείο στο Μεταξουργείο όπου ο Ανατόλι Κάρποφ, ο πιο επιτυχημένος σκακιστής όλων των εποχών, είχε βρεθεί στα ‘90s και είχε παίξει ταυτόχρονα με τριάντα θαμώνες. Ο Σπύρος Μαντζαβίνος και Κώστας Αντάραχας λένε την ιστορία του ως ένα καταφύγιο για ανθρώπους που απεχθάνονται τις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας.
Tack
Η Βάλια Τέρνερ, μετά τη μικρού μήκους της Girlhood, καταπιάνεται με το ελληνικό #MeToo μέσα από τη Σοφία Μπεκατώρου που πυροδότησε το κίνημα στη χώρα μας, καθώς δίνει δύναμη σε μία νεότερη αθλήτρια, στη Αμαλία Προβελλεγγίου, να σπάσει τη δική της σιωπή. Σε μια δίκη-ορόσημο, η Σοφία στέκεται στο πλευρό της Αμαλίας, η οποία αποφασίζει να καταγγείλει τον πρώην προπονητή της για τη συστηματική κακοποίηση που υπέστη από εκείνον όταν ήταν παιδί.
Ντάριο Αρτζέντο: Πανικός
Όπως πολλά πρόσφατα παρακινηματογραφικά έργα που σχετίζονται με το σινεμά είδους, το Dario Argento Panico απευθύνεται στους μυημένους σινεφίλ. Αν συγκαταλέγεσαι σε αυτούς, το φιλμ αποτελεί ένα μεγάλου μήκους αφιέρωμα στα επίτευγματα του δημιουργού, γεμάτο με υπερθετικούς χαρακτηρισμούς και λιγότερο γνωστές ιστορίες σχετικά με την καλή διάθεση του Argento στα γυρίσματα, και την έντονη εστίασή του στις λεπτομέρειες. Θα δεις πολλές υπονοούμενες συνδέσεις που ενώνουν τις στιγμές στη δημιουργική ζωή του δημιουργού, όμως αυτό είναι μάλλον δίκαιο βάσει της φιλμογραφίας του. Όπως μερικά από τα καλύτερα -και τα χειρότερα – φιλμ του Argento, ο Πανικός ζει σε ένα ιστό υπαινιγμών.
Πηγή: www.oneman.gr
