Στις 13 Απριλίου 1926 γεννιέται στα Βίλια Αττικής η κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Έλλη Λαμπέτη. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη.
Το 1928 η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, χωρίς ωστόσο επιτυχία. Παρόλα αυτά, το ταλέντο της αναγνωρίζεται από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία την παίρνει κοντά της και σύντομα γίνεται η αγαπημένη της μαθήτρια. Η Μαρίκα Κοτοπούλη εμπιστεύεται στο έπακρο την Έλλη Λαμπέτη, σε βαθμό που της επιτρέπει να διαβάζει τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά αποκτά και το νέο της επώνυμο, το οποίο το εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Το 1942 η Έλλη Λαμπέτη εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, στο πλαίσιο της παράστασης «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο», του Χάουπτμαν. Ακολουθεί στο Θέατρο Τέχνης ο «Γυάλινος Κόσμος» του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Τότε γνωρίζεται και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύται με τον Μάριο Πλωρίτη. Χωρίζουν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνωρίζει τον Δημήτρη Χορν. Συγκροτούν το δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως «Ο βροχοποιός», και το «Νυφικό Κρεβάτι». Στη μεγάλη οθόνη συμπρωταγωνιστούν στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Η σχέση της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν φτάνει στο τέλος της το 1959. Παρά τις αντίθετες δηλώσεις τους, δεν επρόκειτο να ξανασυνεργαστούν ποτέ. Λίγο αργότερα η Λαμπέτη γνωρίζει τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.
Η δεκαετία του ’70 είναι ιδιαίτερα σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού -είχε ήδη χάσει ένα παιδί από τη σχέση της με τον Χορν-, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς της μικρής Ελίζας, την οποία είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.
Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση γίνεται το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώνεται. Χάνει τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
