Αναλλοίωτο συνεχίζει να παραμένει το έθιμο του «Κυριελέησον» στο Καρπερό Γρεβενών, που αναβιώνει ανήμερα των Θεοφανίων, καθώς οι κάτοικοι της περιοχής φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να το διατηρούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και να το μεταφέρουν από γενεά σε γενεά.
Η συμμετοχή στο «Κυριελέησον» θεωρείται τιμητική για τον καθένα και γι’ αυτό σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Καρπερού μετέχουν με το δικό τους τρόπο σ’ αυτό. Οι άνδρες επιφορτίζονται με την περιφορά των εικόνων ή του σταυρού, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά παρακολουθούν με ευλάβεια όλο το δρώμενο. Η προετοιμασία του «Κυριελέησον» ξεκινά πριν ακόμη ξημερώσει. Άνδρες του χωριού, κυρίως νεαροί πάνε στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, όπου ο καθένας, αφού δώσει ένα συμβολικό ποσό για την ενίσχυσή της, παίρνει από μία εικόνα ή το σταυρό. Θεωρείται μάλιστα τιμητικό για έναν νιόπαντρο να πάρει αυτός τον σταυρό ή την εικόνα της βάπτισης και γι’ αυτό υπάρχει ένας μικρός συναγωνισμός για το ποιος θα τα πάρει. Στη συνέχεια οι νέοι του χωριού και όχι μόνο, χωρίζονται σε δύο ομάδες, η μία με το σταυρό και η άλλη με τις εικόνες και ξεχύνονται στους αγρούς και τα χωράφια για να «τ’ αγιάσουν».
Το έθιμο αυτό ξεκίνησε από της εποχή που υπήρχαν ακόμη νομάδες στη γύρω περιοχή. Οι κάτοικοι του Καρπερού, που ήταν το μεγαλύτερο τότε κεφαλοχώρι, ήταν αυτοί που επιφορτίζονταν την ημέρα των Θεοφανίων για να προσκυνήσουν τις Άγιες εικόνες και το σταυρό και φυσικά να αγιαστούν οι ίδιοι και το βιό τους. Πολλοί μάλιστα από τους τότε νομάδες είχαν φτιάξει και από ένα εξωκλήσι σε κάθε περιοχή, μερικά από τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα. Τρία απ’ αυτά τα εξωκλήσια τα επισκέπτονται και σήμερα, όπως και τότε οι κάτοικοι του Καρπερού για να αναβιώσουν το «Κυριελέησον».
Η ομάδα με το σταυρό επισκέπτεται το εξωκλήσι της «Αγιαπάντησης», ενώ η ομάδα με τις εικόνες επισκέπτεται το «Παλαικλήσι», το οποίο βρίσκεται στο ποτάμι.
Συνήθως στη δεύτερη ομάδα μετείχαν και πολλοί ανύπαντροι νέοι, γι’ αυτό και εδώ, αφού αγιάζονταν και τα νερά οι παντρεμένοι του έπιαναν και τους απειλούσαν να τους ρίξουν στο ποτάμι εάν δεν έδιναν υπόσχεση ότι μέσα στο χρόνο θα παντρευτούν. Οι δύο ομάδες έδιναν το ραντεβού τους και συνεχίζουν να το δίνουν μέχρι και σήμερα στο εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, που βρίσκεται πιο κοντά στο χωριό. Εδώ συνήθως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τους περιμένουν με κονιάκ και τσίπουρο, αλλά και φωτιά για να ζεσταθούν και να ξεκουραστούν. Αμέσως μετά και αφού ήδη έχει ξημερώσει όλοι μαζί παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για το χωριό. Μπαίνοντας στα πρώτα σπίτια αρχίζουν να τρέχουν, πάντα με τις εικόνες και το σταυρό στα χέρια, σε κάθε στενό, φωνάζοντας το «Κύριε ελέησον».
Με τον τρόπο αυτό ξυπνά και ο τελευταίος του χωριού για να πάει στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος για τη Θεία Λειτουργία. Με τις εικόνες στα χέρια και το σταυρό οι νέοι του χωριού περιμένουν μέχρι να τελειώσει ο εκκλησιασμός και να προσκυνήσουν όλοι οι κάτοικοι, ενώ αμέσως μετά ξεκινά το γλέντι με δημοτική μουσική και τραγούδι το οποίο κρατά μέχρι και τις απογευματινές ώρες.
