Κάθε πόλη και περιοχή αποτελείται από ‘’οπτικά κλισέ’’, κυρίως αρχιτεκτονικής και μνημείων, τα οποία προσδιορίζουν την ταυτότητά της και την ενισχύουν σαν brand. Είναι σαν να έχουμε πάει συλλογικά στο Παρίσι και μόνο μέσα από την επανάληψη του πύργου του Άιφελ και των δρόμων του στις αμέτρητες φωτογραφικές τους αναφορές.
Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, η αλήθεια είναι ότι παράγουμε περισσότερο Λευκό Πύργο, ηλιοβασιλέματα στην παραλία, και ομιχλώδεις ομπρέλες, απ΄ όσα ο μέσος θεατής και ο χρήστης των ελληνικών σόσιαλ μήντια, μπορεί να καταναλώσει.
Ώσπου πριν λίγα χρόνια, στο συνεχόμενο scroll down της όθονης έσκασε μια μεγάλη έκπληξη με το όνομα Όλγα Δέικου!
Το πρώτο πράγμα που σου ‘’φρενάρει’’ τον αντίχειρα και το βλέμμα είναι η χρωματική παλέτα των εικόνων της. Ο συνδυασμός φυσικού και τεχνητού φωτισμού και το κοντράστ θερμών-ψυχρών παίζει κυρίαρχο ρόλο και ορίζει σε μεγάλο βαθμό το ύφος και το συναίσθημα. Παρόλο που τα κάδρα της δεν είναι αυστηρά αφαιρετικά, μοιαζουν να περιέχουν πάντα τα απολύτως απαραίτητα, ενώ συμπληρώνονται διακριτικά από ανθρώπινες φιγούρες -που τελευταία αποκτούν όλο και πιο έντονη παρουσία.
Αδυναμία μου είναι οι προσόψεις των κτηρίων, με τα φώτα από τα κλουβιά-γραφεία και τη ζωή που κρέμεται στα μπαλκόνια των ορόφων.
Η βαλκανική Θεσσαλονίκη και η βόρειες περιφέρειές της έχουν πάρα πολλές ιστορίες να αφηγηθούν και η Όλγα μεταφράζει με ακρίβεια τις φωνές τους επάνω στον καμβά των πολύχρωμων πίξελ.
-Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μια καλή φωτογραφική παράδοση. Ποια ήταν η διαδρομή σου μέχρι να φτάσεις εδώ και να γίνεις μέρος της;
Γεννήθηκα στην Φλώρινα, ήρθα στη Θεσσαλονίκη στα 18 μου να σπουδάσω στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Τελικά μετά από 3 χρόνια σπούδασα Φωτογραφία, δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη σχολή που με έφερε εδώ. Η γειτονιά που μεγάλωσα, δεν ήταν καν γειτονιά. Ήταν (και είναι ακόμα) ένα σπίτι έξω από την πόλη σε κεντρικό δρόμο που οδηγεί προς τα χωριά και τα σύνορα, με μεγάλη αυλή, πολλά σκυλιά και γάτες, απέναντι βουνό και πίσω κάμπο.
Δεν ήταν τόσο δραματικό όσο ακούγεται. Σε δυο λεπτά βρισκόσουν στο κέντρο τη πόλης με το αυτοκίνητο. Στη Θεσσαλονίκη πάντα έμενα Χαριλάου, είχα σπίτι εδώ.
Τα τελευταία χρόνια μένω Καλαμαριά, αν επέλεγα μια γειτονιά να ζήσω στο μέλλον δεν ξέρω ποια θα ήταν. Σίγουρα όμως θα απέφευγα το κέντρο. Ενώ το αγαπώ υπερβολικά δεν θα ήθελα να ζω εκεί. Μπορεί να είναι και λόγω του τρόπου που μεγάλωσα…
Για μένα η φωτογραφία είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους γύρω σου, μια άλλη γλώσσα. Η Φιλοσοφία μου γύρω από την φωτογραφία είναι ότι προσπαθώ (όσο περίεργο και αν φανεί σε κάποιον όταν δει τις φωτογραφίες μου) να βρω ομορφιά-αξιοπρέπεια-περηφάνια-όνειρα-καθαρότητα σε μέρη όπου αρκετοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει. Επίσης μέσα από ένα φωτογραφικό κάδρο που αναγκαστικά κάτι θα αφαιρέσεις και κάτι θα προσθέσεις, βρίσκεσαι σε μια διαρκή αμφισβήτηση , και «δουλειά» με τον εαυτό σου . Είναι σαν μια ιδιόμορφη ψυχανάλυση.
Το σημαντικό είναι η ανάγκη να φωτογραφίζεις. Πέρα από βιοπορισμό και άσχετα με το αποτέλεσμα.
-Τα χρώματα είναι κυρίαρχα στοιχεία στη διαμόρφωση ατμόσφαιρας στις εικόνες σου.
Θέλεις να μας αποκαλύψεις κάποια από τα μυστικά της επεξεργασίας που κάνεις;
Πάντα θαύμαζα το χρώμα στη φωτογραφία. Εννοείται πως μια φωτογραφία αν δεν είναι καλή δεν τη σώζει μια χρωματική παλέτα.
Πάντα προσπαθώ να τονίσω δυο χρώματα παραπάνω …έτσι γίνεται πιο «κινηματογραφική χωρίς να χάνει και τα ρεαλιστικά στοιχεία.
-Τί συμβαίνει στα αστικά και περιαστικά road movies που κάνεις; Βγαίνεις αποκλειστικά για να φωτογραφίσεις ή κυκλοφορείς παντού με την κάμερα;
Στα road movies που κάνω… ναι όντως, έχω σχεδόν πάντα την μηχανή μαζί μου, άσχετα αν πηγαίνω αποκλειστικά για εικόνες ή κάτι άλλο. Και αν δεν την έχω μαζί μου πάλι παρατηρώ «φωτογραφικά». Μέτα σκέφτομαι την εικόνα που έχασα. Μια στιγμή, της μέχρι τώρα πορείας μου που θα θυμάμαι (όσον αφορά την εικαστική πλευρά της φωτογραφίας που παρουσιάζω),συνέβη πριν λίγες εβδομάδες: μετά από μια σειρά εικόνων μου στη ταράτσα, στην περίοδο της καραντίνας -οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε διάφορες σελίδες- ξαναβρισκόμουν πάνω και με φώναξε μια κυρία από το απέναντι μπαλκόνι η οποία με αναγνώρισε χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά. Με επιβράβευσε για τη δουλειά μου. Τα καλά λόγια από αγνώστους έχουν μεγάλη δύναμη!
-Πότε ξεκίνησες να επικοινωνείς τα έργα σου στα σόσιαλ μήντια. Περίμενες αυτή τη θερμή ανταπόκριση από τον κόσμο;
Τις εικόνες μου άρχισα να τις επικοινωνώ ψηφιακά στα σόσιαλ μίντια το 2016. Νωρίτερα δεν παρουσίαζα τίποτα.
-Παλιότερα λίγοι εξασκούσαν το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή του φιλμ ενώ υπήρχαν οι εφημερίδες και τα περιοδικά. Πλέον για να βιοποριστεί κάποιος στην Ελλάδα μέσω της φωτογραφίας, πρέπει να κάνει αποκλειστικά γάμους;
Οι περισσότεροι καταλήγουν στους γάμους ή το κάνουν παράλληλα γιατί είναι ο πιο ασφαλής δρομος για να βιοποριστείς. Κάπως πρέπει να ζήσουν φωτογράφοι και βιντεογράφοι. Δεν υπάρχει ακόμα η κατανόηση ότι ο εξοπλισμός μας κοστίζει κάτι χιλιάδες ευρώ, σου λένε τι κάνεις; Πατάς κλικ. Δεν είναι έτσι. Χρειάζεται γνώση πολλών πραγμάτων πριν το κλικ.
-Έχεις μια σαφή προτίμηση στο κάθετο κάδρο, σαν να αναζητάς τον ουρανό και τη διέξοδο μέσα στο στριγμωμένο δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης. Πόσο συνειδητή επιλογή είναι;
Από όταν ακόμα σπούδαζα φωτογραφία παρατηρούσα ότι οι εικόνες που με ενδιέφεραν ήταν ‘’κάθετες’’. Στη φωτογραφία δρόμου το κάθετο κάδρο δεν είναι το σύνηθες. Ίσως τις φαντάζομαι και τυπωμένες. Στα τυπώματα η κάθετη εικόνα κερδίζει.
-Πως βλέπεις την επικοινωνία με το φωτογραφικό κοινό, μέσα από τα μουσεία και τις γκαλερύ;
Μου αρέσει να πηγαίνω σε πιο εναλλακτικές εκθέσεις κυρίως street art… όχι ότι θα αρνηθώ να πάω σε μια έκθεση μουσείου.
Χαζεύω βιτρίνες από δισκοπωλεία, μικρά βιβλιοπωλεία και παρουσιάσεις καλλιτεχνικών δημιουργών.
-Θεωρώ τα φωτογραφικά λευκώματα ως το ύψιστο φωτογραφικό, πολιτιστικό ‘’προϊόν’’. Να ελπίζουμε σε μια μελλοντική έκδοση;
Έχω διάφορες σκέψεις για φωτογραφικό λεύκωμα… Πρέπει να γίνει σωστά. Μπορώ να πω ότι στο πολύ κοντινό μέλλον, πολλές από τις εικόνες δρόμου που έχω βγάλει θα βρίσκονται στο σάιτ μου, και θα έχει κάποιος την δυνατότητα να πάρει κάποιο print.
https://www.instagram.com/olgadeikou/
Για τις φωτογραφίες: Copyright Όλγα Δέικου
