Ο Πάνος Νιαβής, κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Αρμός το πρώτο του μυθιστόρημα «Δέκα πόντους μαύρο χιόνι», μετά από δυο ποιητικές συλλογές και την πρόσφατη απόδοση στα ελληνικά 30 ποιημάτων της μεγάλης Αργεντινής ποιήτριας Αλφονσίνα Στόρνι.
Η ηρωίδα του βιβλίου, η Δασιά, εγκαταλειμμένη στο γηροκομείο μιας μικρής ορεινής πόλης στο λυκόφως της ζωής της απολογείται στο Θεό και στην εγγονή της (τον μόνο άνθρωπο που νοιάζεται για εκείνη) για τα κρίματα, τις ανομίες αλλά και τα εγκλήματα της ζωής της.
Η ιστορία εκτυλίσσεται χρονικά από το 1940 έως τις παρυφές του 21ου αιώνα. Τοπικά η ιστορία δεν έχει τόπο και καταγωγή, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στην σκληρή ελληνική επαρχία της μέσα Ελλάδας τα μετεμφυλιακά χρόνια. Ο συγγραφέας δηλώνει κατηγορηματικά πως η μυθιστορία του δεν έχει τόπο, θεωρώντας τη Δασιά λογοτεχνική αδερφή της Τσούνγκα, της ηρωίδας του Μάριο Βάργκας Λιόσα.
Το βιβλίο είναι γραμμένο για όλους εκείνους τους ανθρώπους, που χαράμισαν τις ζωές τους για υποθέσεις που δεν ήταν δικές τους.
Κι όπως «λέει» η ηρωίδα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Εγώ που σας ιστορώ εδώ, Δασιά με λένε! Γεννήθηκα στις πέτρινες πτυχώσεις της ιστορίας σε δίσεκτους χρόνους. Λαγγεύω για την αλήθεια με το ελάχιστο φως των ματιών μου που γέρασε. Οι εικόνες ακαθόριστες, παλιές και ξεθωριασμένες. Ένα αθώο φόρεμα της νιότης μου πλαταγίζει νοερά στο αέρα. Η βροχή και η αμφιβολία εξατμίζονται σαν παλιά πεπρωμένα…»
«Απολογούμαι θα πει πως θέλω να αναπαυτώ οριστικά μες την ευρύχωρη αγκάλη της συγνώμη σας…»
Το «Δέκα πόντους μαύρο χιόνι» γράφτηκε για να διασώσει τις μνήμες μιας εποχής και να δικαιώσει ανθρώπινες συμπεριφορές που τις αδίκησε η ιστορία.
