Απόσπασμα από το βιβλίο “Πραγματεία περί αθεολογίας”
Φυσική της μεταφυσικής, Εκδόσεις Εξάντας
Η σιωπή του Θεού επιτρέπει την πολυλογία των ιερέων του, οι οποίοι κάνουν χρήση και κατάχρηση του επιθέτου: όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, άρα σε αυτούς, γίνεται αμέσως ένας άθεος. Άρα ο χείριστος των ανθρώπων: ο αμοραλιστής, ο μισητός, ο αποκρουστικός, η ενσάρκωση του Κακού. Που πρέπει να τον μπαγλαρώσουν μάνι-μάνι ή να τον βασανίσουν, να τον θανατώσουν. Έκτοτε είναι δύσκολο να πει κάποιος ότι είναι άθεος… Οι άλλοι τον λένε έτσι, και πάντοτε με την προσβλητική προοπτική μιας Αρχής που φροντίζει να καταδικάζει. Η κατασκευή της λέξης το διευκρινίζει άλλωστε: ά-θεός. Με στερητικό πρόθεμα, η λέξη συνεπάγεται μια άρνηση, μια έλλειψη, ένα κενό, μια διαδικασία αντίθεσης. Κανένας όρος δεν υπάρχει για να χαρακτηρίσει θετικά εκείνον που δε θυσιάζει στις χίμαιρες εκτός αυτής της γλωσσολογικής κατασκευής που παροξύνει τον ακρωτηριασμό: ά-θεος λοιπόν, αλλά και αν-όσιος, α-γνωστικιστής, ά-πιστος, αρνισί-θρησκος, δύσ-πιστος, ά-θρησκος, α-σεβής(τίποτα δεν απουσιάζει από το προσκλητήριο!) και όλες οι λέξεις που προέρχονται από αυτες: αρνησιθρησκία, απιστία, ασέβεια κλπ. Τίποτε που να σημαίνει την ηλιακή, καταφατική, θετική, ελεύθερη, δυνατή πλευρά του ατόμου που τοποθετείται πέραν της μαγικής σκέψης και των μύθων. Ο αθεϊσμός υπάγεται άρα σε μια ρηματική δημιουργία των θεόληπτων. Ως άθεος χαρακτηρίζεται ο άλλος που αρνείται τον τοπικό Θεό όταν όλος ο κόσμος ή ο περισσότερος πιστεύει σε αυτόν. Και έχει συμφέρον να πιστεύει…
ΜΙΣΕΛ ΟΝΦΡΕ: Γεννήθηκε το 1959 και είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Έχει γράψει τριάντα περίπου βιβλία όπου διατυπώνει τη δική του φιλοσοφία περί αθεΐας, υλισμού, ηδονισμού, ηθικής και αισθητικής.
Μετάφραση-Σημειώσεις: ΣΑΠΦΩ ΔΙΑΜΑΝΤΗ
