Απόσπασμα από το βιβλίο “Γράμματα σε μια νεαρή φίλη” Εκδόσεις Καστανιώτη Μετάφραση, Νίκος Πιλάβιος
Η ζωή είναι τόσο πλούσια, έχει τόσους θησαυρούς, κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές. Δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Είμαστε φτωχοί μέσα μας κι όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της, τ’ αρνιόμαστε.
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα, φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσοι λίγοι εκείνοι που μπορούν να αγαπούν, τόσοι λίγοι εκείνοι που θέλουν να αγαπούν. Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουνε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό “πάρε-δώσε“. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόσο πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόσο άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δε νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν, ακόμα κι όταν κάποιος μάς δείχνει τον δρόμο.
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κάνεις να φλέγεται από αγάπη. Υπάρχει μια άσβηστη φλόγα, νιωθει ότι έχει τόσο πολύ από αυτή, που θέλει να τη δώσει σε όλους, και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό, μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν.
Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη, γιατί τα πάντα διαλύονται μέσα σ’ αυτή: το καλό και το κακό, το άσχημο και το όμορφο. Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.
Ο Κρισναμούρτι έγραψε τα γράμματα που ακολουθούν από τον Ιούνιο του 1948 ως τον Μάρτιο του 1960 για μια νεαρή φίλη που ήρθε κοντά του πληγωμένη στο σώμα και στην ψυχή.
