Zητήσαμε από πέντε ανθρώπους – τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους όσο και τα διαβάσματά τους – να μας μιλήσουν για τα βιβλία που διαβάζουν αυτή την περίοδο. Παρακάτω, είναι οι ιστορίες τους.
Παναγιώτης Μένεγος, διευθυντής σύνταξης στο popaganda.gr
O Συνοδοιπόρος, Βιέτ Θαν Γκουγιέν (εκδόσεις Utopia, μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης)
Το πήρα γιατί το διάβασα στις λίστες με τα καλύτερα της περασμένης χρονιάς ενός συγγραφέα που εκτιμώ, του Νίκου Μάντη. Το ξεκίνησα αμέσως γιατί η πλοκή του (ένας Βιετναμέζος λοχαγός, το μπάσταρδο τέκνο ενός Γάλλου ιερέα με μια ντόπια από τον καιρό της αποικιοκρατίας, εγκαταλείπει την πατρίδα του μετά την πτώση της Σαϊγκόν μαζί με άλλους ηττημένους συμπατριώτες του με προορισμό την, συνέταιρο στην ήττα, Αμερική κι εκεί καταλαβαίνει πώς το προσωπικό του gravitas θα τον κάνει να γυρίσει πίσω) τοποθετείται στον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα αγαπημένο μου θέμα στο σινεμά, τη λογοτεχνία και τα ντοκιμαντέρ. Το καταβρόχθισα γιατί ίσως δεν έχω ξαναδιαβάσει μυθιστόρημα που να χειρίζεται με τόσο δεξιοτεχνικό τρόπο το υπερόπλο της βιτριολικής ειρωνείας. Ξέχασα να σας πω ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ένας διπλός πράκτορας, ένας κατάσκοπος που σταδιακά εγκλωβίζεται όλο και πιο πολύ ανάμεσα στο κενό των δύο ταυτοτήτων του. Κυνικό κι αντιπολεμικό, αστείο και σκληρό ταυτόχρονα, Ο Συνοδοιπόρος είναι ένα σπουδαίο μυθιστόρημα για τη μνήμη, τον παραλογισμό του πολέμου και τα υλικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι, πάντα ακλόνητα και πάντα υπό διαπραγμάτευση.
Μπάμπης Αλεξιάδης. Εργάζεται μεταξύ Λονδίνου, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση οπτικοακουστικού υλικού σε θεατρικές παράγωγες, και έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε εικαστικές εγκαταστάσεις και σε φεστιβάλ κινούμενης εικόνας ανα τον κόσμο. Πρόσφατα η δουλειά του παρουσιάστηκε στην 6η Μπιενάλε σύγχρονης τέχνης Θεσσαλονίκης, στην εγκατάσταση The Heart of The Matter σε Νιούκασλ, Μπράιτον και Λονδίνο (2018), και στην εγκατάσταση Curtain Call του Ron Arad (Λονδίνο 2016) το οποίο ξεκίνησε την παγκόσμια περιοδεία του με πρώτο σταθμό την Σιγκαπούρη (Σεπτέμβριος 2016)
Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ, σε ‘διασκευη’ σε graphic novel του Jacques Ferrandez
Aν και οι μεταφορές μυθιστορημάτων σε graphic novel δεν με πείθουν, το συγκεκριμένο project δημιουργεί μια απόλυτα ευρηματική αφήγηση μέσω της εικονογράφησης, που πολλές φορές για σελίδες στην σειρά, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή γραπτή λέξη. Στο σύνολό τους οι εικόνες, καταφέρνουν άριστα μέσα από καταπληκτικές υδατογραφίες, να σκιαγραφήσουν τις εσωτερικές σκέψεις του κεντρικού χαρακτήρα αλλά βασικότερα να μας τοποθετήσουν στον χρόνο και τον γεωγραφικό χώρο, στο Αλγέρι. Σε ένα κείμενο που συχνά ταυτίζεται με την φιλοσοφία του παραλόγου ο Jacques Ferrandez καταφέρνει να δημιουργήσει μια εικαστική γλώσσα που ενδυναμώνει την εσωτερική αναζήτηση του κεντρικού χαρακτήρα γύρω από την ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, και την πραγματικότητα. Μια εικαστική προσέγγιση, ενδιαφέρουσα και αφηγηματικά ευρηματική, ενός πολυσύνθετου-εννοιολογικά-έργου.
Μελεντίνη, μουσικός. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο ZRSHA; Fundus Uterus και αυτό το διάστημα γράφει τη μουσική για δυο ταινίες μικρού μήκους το Sad Girl Weekend και το Madonna. Στην Ελλάδα θα βρεθεί για λίγες live εμφανίσεις το καλοκαίρι ανάμεσα στις οποίες είναι το φεστιβάλ Βωβούσας και στο Υupiyaya Festival.
Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, του Νίκου Τσιφόρου
Το ‘παραμύθια πίσω από τα κάγκελα’ του Νίκου Τσιφόρου είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος. Ιστορίες κρατουμένων πριν και μέσα στη φυλακή , ανθρώπων του περιθωρίου, μικροεγκληματίες αλλά και βαρυποινίτες, που τις αφηγείται ο συγγραφέας στη διάλεκτο που μιλούσανε οι μάγκες της εποχής του. Ο Τσιφόρος μελέτησε και κατέγραψε τη γλώσσα της πιάτσας, την αργκό, και με όχημα τα εκφραστικά μέσα αυτής διηγείται πώς κατέληξε ο καθένας από αυτούς στη “στενή”, με μια απλότητα, αλλά και γλαφυρότητα χωρίς επιτηδευμένο δράμα και ψυχογραφικές αναλύσεις. Μετά από τρία χρόνια σημαντικής δυσκολίας να τελειώσω τα περισσότερα βιβλία που ξεκινούσα είναι ό,τι πιο ζωντανό έχω διαβάσει και με επανέφερε στη χαμένη μου φόρμα ανάγνωσης. Η ματιά του Τσιφόρου απέναντι στα αδικήματα ή τα ατοπήματα αυτού του κόσμου δεν έχει καμία δόση κριτικής, τα βλέπει όλα από ένα πρίσμα συμπόνιας, αναρχικό και ανθρωποκεντρικό. Το πιο συγκινητικό για μένα είναι ότι η χιουμοριστική διάθεση και οι αστείες φράσεις μου θυμίζουν τον τρόπο ομιλίας του πατέρα μου, ο οποίος δούλεψε πολύ νέος ακόμα εκτελωνιστής, στον Πειραιά και έχει παγιωθεί στον καθημερινό του λόγο το ιδίωμα του λιμανιού. Θυμάμαι ότι από μικρή χρησιμοποιούσα κάποιες από αυτές τις λέξεις (όπως ας πούμε “τσουρούτικο” που σημαίνει κάτι που είναι στενό στα ρούχα) και με ξάφνιαζε που δεν τις είχαν ξανακούσει τα άλλα παιδιά. Μέσα από αυτές τις εικόνες και τα πάθη ή τα εγκλήματα των ηρώων του , βρίσκει κανείς ανάμεσα στις γραμμές μιαν άλλη φιλοσοφία, μια ματαιότητα, καθώς ο Τσιφόρος περιπαίζει τη μικροαστική σκέψη, τους καθωσπρέπει, τους μπουρζουά, τους άντρες, τις γυναίκες, το παράδοξο της ανθρώπινης φύσης . Και σε όλα αυτά η κοινωνία της φυλακής είναι η πιο διάφανη και η πιο αγνή. Κρατάω την πιο σύγχρονη για μένα φράση από αυτό το βιβλίο: Δεν υπάρχει τίποτα πιο φρικιαστικό από τον αστό που αποφασίζει να εκτροχιαστεί “μέτρια”. Τα κείμενα του βιβλίου δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό Ταχυδρόμος το Νοέμβριο του 1962.
Ιφιγένεια Κωνσταντινίδου Social Media Marketing Strategist @ Responsive
«Θα προτιμούσες να αγαπάς πολύ και να υποφέρεις πολύ ή να αγαπάς λίγο και να υποφέρεις λίγο; Νομίζω πως αυτό είναι, τελικά, το μόνο ουσιαστικό ερώτημα».
Κατερίνα Μαναβή, συνάκτρια στο GLOW Magazine & GLOW.GR
Σκυλίσια Ζωή του Αύγουστου Κορτώ
Η ανάγνωση ενός βιβλίου ήρθε στη ζωή μου σε πολύ μικρή ηλικία, αφού οι γονείς μου φρόντιζαν πάντα να διαβάζω ιστορίες του Βιζυηνού, όπως το «Τελευταίο της ζωής του Ταξίδειον» και όχι τα παραμύθια που είχαν τα άλλα παιδιά. Τότε με στεναχωρούσε, τώρα όμως κατάλαβα γιατί το έκαναν. Ακόμη, κάθε φορά που τελείωνα ένα βιβλίο έμπαινε σε ξεχωριστό ράφι της βιβλιοθήκης και στο τέλος του μήνα έβλεπα τι κατάφερα να κάνω. Στεναχωριέμαι πολύ για τα νεότερα παιδιά, που δεν πιάνουν το βιβλίο, δεν μυρίζουν τις παλιές σελίδες και δεν ψάχνουν τις καινούριες κυκλοφορίες. ‘Εχουμε χάσει τη μαγεία της ανάγνωσης, αφού όλα γίνονται με το πάτημα ένος κουμπιού. Δεν είναι το ίδιο. Αν δεν κοπείς από τη σελίδα δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει διαβάζω. Αυτή την περιόδο επέλεξα να διαβάσω το καινούριο βιβλίο του ταλαντούχου, κατ’ εμέ, Αύγουστο Κορτώ, με τίτλο «Σκυλίσια Ζωή». Εμπνευσμένο από τον δικό του αγαπημένο αδέσποτο σκύλο στην πατρίδα του,τη Θεσσαλονίκη, ξετυλίγει με μοναδικό τρόπο μία ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο του Β’Παγκοσμίου πολέμου στην Γερμανία. Η πρωταγωνίστρια είναι η Έστερ Κλάιν, ένα μικρό κοριτσάκι που ζει στο Βερολίνο, η οποία θα γνωρίσει την αθλιότητα των ναζιστικών στρατοπέδων χάνοντας ό,τι αγαπούσε περισσότερο. Η ίδια κινδύνεψε να χάσει τη ζωή αλλά αυτός που την έσωσε είναι ένας σκύλος… Τη συνέχεια μπορείτε να την ανακαλύψετε μέσα στις σελίδες του Κορτώ. Χαρούμενη μέρα του βιβλίου, ελπίζω να μη χάθει ποτέ αυτή η μαγεία!
