Ένα δικό της δωμάτιο| Βιρτζίνια Γουλφ
Μετάφραση – επίμετρο – σημειώσεις: Βάσια Τζανακάρη
Ένα βιβλίο-ορόσημο για τη γυναικεία χειραφέτηση, ένα επαναστατικό κείμενο από την εμβληματική βρετανίδα συγγραφέα
Η εμβληματική Βιρτζίνια Γουλφ χρησιμοποιεί το χάρισμα του λόγου της για να ταράξει το άδικο κοινωνικό περιβάλλον και μέσω αυτού να δώσει φωνή σε όλες τις γυναίκες δημιουργούς. Το μήνυμά της είναι απλό: οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα σταθερό εισόδημα και ένα δικό τους δωμάτιο προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερες. Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, τίποτα από τα παραπάνω δεν θεωρείται δεδομένο κι έτσι το βιβλίο παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Αν ζήσουμε άλλον έναν αιώνα –μιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις μικρές ζωές που ζούμε ατομικά– και έχουμε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωμάτιο δικό µας η καθεμιά· αν συνηθίσουμε να έχουμε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουμε ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε· αν δραπετεύουμε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουμε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγματικότητα· καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγματικότητα… αν αντιμετωπίσουμε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει μπράτσο να πιαστούμε, αλλά ότι προχωράμε μόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσμο της πραγματικότητας κι όχι µε τον κόσμο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώμα που τόσες φορές θυσίασε».
11 Ελληνικά Blues για τον Rory| Μαρίας Λευκή
Η γυναίκα με τα τατουάζ / το παιδί με τα γένια,
είναι οι δικοί μου άνθρωποι αυτοί.
Όταν ήμουν μόνος / κάτι μέσα μου μου ‘πε
να τραβήξω κατά κει.
Εκεί που θα μπορούσα να βγάλω κάνα φράγκο,
εκεί θα με βρεις, στης σκοποβολής τον πάγκο.
Ναι, είμαι ένας πανηγυρτζής, με τούτα και με κείνα,
και κοίτα που ‘παθα την πλάκα μου με την μπαλαρίνα.
Πέρασα τα νιάτα μου κάτω από μια τέντα
γυρνώντας τις πόλεις και τα χωριά,
κι αλήθεια είναι, δεν μπορώ να πω μια σωστή κουβέντα,
γιατί ποτέ δεν μ’ άρεσε το σχολειό και του κουδουνιού η λαλιά. (Tattoo’d Lady, 1973)
Ένας ήρωας της παγκόσμιας μουσικής σκηνής εμπνέει 11 ελληνικές blues ιστορίες και αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, είναι διαχρονική και υπερπόντια.
Vita brevis, ars longa.
Λεωφόρος Ωσμάν 146| Maurice Soustiel
Μετάφραση: Λίλα Κονομάρα
« Χτυπώντας το κουδούνι, ο ταχυδρόµος σηµατοδοτεί το ξεκίνηµα αυτού του βιβλίου το παγωµένο ετούτο πρωινό του χειµώνα του 2003. Τα ελληνικά γραµµατόσηµα και οι σφραγίδες πιστοποιούν την προέλευση του δέµατος: Θεσσαλονίκη. Το παραλαµβάνω υπογράφοντας το δελτίο. Επιδόθηκε στον παραλήπτη, σύµφωνα µε την καθιερωµένη έκφραση. Ο αποστολέας είναι µια κάποια Πωλέτ Μ. η οποία συστήνεται, στο γράµµα που το συνοδεύει, ως φίλη της Ραχήλ Σουστιέλ που απεβίωσε λίγους µήνες νωρίτερα. Στις τελευταίες της επιθυµίες µε ορίζει παραλήπτη αυτού του κιβώτιου, που έχει το σχήµα ενός κουτιού παπουτσιών και µου φαίνεται αρκετά βαρύ. Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, προς εκείνη την επίφοβη στιγµή όπου ανασηκώνεται το πέπλο που καλύπτει την ταυτότητά µου. Στην ουσία, δεν τη γνωρίζω και πολύ τη Ραχήλ. Για τον πατέρα µου, Ζοζέφ Σουστιέλ, ήταν η ξαδέλφη, η µοναδική που σώθηκε από τους συγγενείς οι οποίοι παρέµειναν στη Θεσσαλονίκη. Για µένα, ήταν «η Ραχήλ, η ξαδέλφη από τη Θεσσαλονίκη» και τίποτε άλλο, µια ηλικιωµένη κυρία που γελούσε συνεχώς και που µιλούσε ένα σωρό γλώσσες, Γαλλικά, Τούρκικα, Ελληνικά κι εκείνα τα τραγουδιστά Ισπανικά που µόνον ο πατέρας µου καταλάβαινε ».
Με τα παραπάνω ξεκινά ο γιατρός Maurice Soustiel το βιβλίο του –ή καλύτερα την αφήγησή του Λεωφόρος Ωσμάν 146 – προσπαθώντας να βάλει λόγια στη σιωπή, την σιωπή «εκείνη που κληρονομήσαμε, ο Μωρίς, εγώ* και χιλιάδες άλλοι απόγονοι Σεφαραδιτών Εβραίων που γεννήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Μια «κατάθεση ψυχής» γραμμένη με σεμνότητα και αγωνία μαζί για μια ιστορία το κουβάρι της οποίας δεν έχει ξετυλιχτεί ακόμη πέρα για πέρα, εκείνη των Σεφαραδιτών της Θεσσαλονίκης.
Από τον πρόλογο της Brigitte Peskine
Ο Πόλεμος των κόσμων| Χέρμπερτ Ουέλς
Ένας άνδρας περιπλανιέται σε ένα βομβαρδισμένο, κατεστραμμένο Λονδίνο, προσπαθώντας να επιβιώσει και να επανενωθεί με τη γυναίκα του. Οι Αρειανοί έχουν εισβάλει στη Γη προκαλώντας πανικό και χάος, και όλα δείχνουν ότι επίκειται το δραματικό τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Το νερό του Τάμεση βράζει από τις θερμικές ακτίνες των τριπόδων, των μηχανών με τις οποίες εξαπολύουν τις σαρωτικές επιθέσεις τους οι Αρειανοί, ομάδες ανθρώπων προσπαθούν να φτάσουν στις ακτές για να εγκαταλείψουν τη Βρετανία, ένα κόκκινο χόρτο αρχίζει να φυτρώνει παντού, θρησκόληπτοι ιεροκήρυκες μιλούν σαν μεθυσμένοι για την έλευση του Αρμαγεδδώνα, αλλά η Γη δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη – και κυρίως… τα μικρόβιά της.
Μία από τις πρώτες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας όπου περιγράφεται με τη λεπτομέρεια και την αμεσότητα του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ η εχθρική εισβολή ενός εξωγήινου πολιτισμού στη Γη, ο «Πόλεμος των Κόσμων» του Ουέλς αποτελεί έργο αναφοράς και εγγυημένης αναγνωστικής απόλαυσης. Γραμμένο με το απαράμιλλο αφηγηματικό χάρισμα του Ουέλς και βασισμένο στην αντίληψη της ρεαλιστικής δημοσιογραφικής καταγραφής, προκάλεσε αίσθηση όταν κυκλοφόρησε, ώθησε τον μεγάλο Όρσον Ουέλς, χρόνια μετά, να κάνει μία από τις πιο πετυχημένες… φάρσες στην ιστορία του ραδιοφώνου, ενώ πριν από μερικά χρόνια μεταφέρθηκε ξανά στον κινηματογράφο από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Διαχρονικής αξίας έργο ακόμα και με πολιτικές υποδηλώσεις, πατάει πάνω στον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο και στην απειλή που φέρνει μαζί του.
H παρούσα έκδοση σε νέα, σύγχρονη μετάφραση, περιλαμβάνει εισαγωγή της μεταφράστριας Μαργαρίτας Ζαχαριάδου και επίμετρο από τον μεγάλο, σύγχρονο κλασικό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κ. Κλαρκ. Κυκλοφορεί στις 21/3.
Graffiti Palace| A. G. Lombardo
μετάφραση – επίμετρο: Κάλλια Παπαδάκη
Η τοιχογραφία μιας πόλης φλεγόμενης από την έκρηξη των κατοίκων της.
Η πρώτη εμφάνιση ενός συγγραφέα που προορίζεται να γίνει σπουδαίος.
Αύγουστος 1965. Το Λος Άντζελες βράζει. Ο Αµέρικο Μονκ, ένας ιδιότυπος καταγραφέας των γκράφιτι της πόλης, προσπαθεί εναγωνίως να επιστρέψει σπίτι, στην αυτοσχέδια κοινότητά του που ζει σ’ έναν λαβύρινθο από κοντέινερ στο λιμάνι, όπου τον περιμένει ως άλλη Πηνελόπη η έγκυος φιλενάδα του. Όμως αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν ξεσπούν οι Ταραχές στο Γουότς, και παρότι η ιδιότητα του μελετητή των τοίχων τού επιτρέπει τη διέλευση από τις επικράτειες της εκάστοτε συμμορίας, ο δρόμος του προς το σπίτι δεν θα είναι εύκολος…
Το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου στη λογοτεχνία A.G. Lombardo έχει τις ρίζες του στην ομηρική Οδύσσεια και τον Οδυσσέα του Τζόις, στα εμβληματικά γκράφιτι και τις ταγκιές (υπογραφές των γκραφιτάδων) που δεσπόζουν στην πόλη του Λος Άντζελες και πρωτοεµφανίζονται στα τέλη του 19ου αιώνα –αποτελώντας διακριτή γλώσσα επικοινωνίας των συµµοριών, των αποσυνάγωγων και των πενήτων–, καθώς και στις φυλετικές κοινωνικές ταραχές που διήρκεσαν έξι ολόκληρα μερόνυχτα, συντάραξαν και αιματοκύλισαν το υποβαθμισμένο Γουότς τη δεκαετία του ’60.
Είναι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται μέσα σε µια διαρκή εναλλαγή φωτός και σκοταδιού, λευκού και μαύρου, οι φωτεινές επιγραφές, οι φάροι των περιπολικών, των ασθενοφόρων, των οχημάτων της πυροσβεστικής αναβοσβήνουν, οι διάτρητοι από σφαίρες φανοστάτες άλλοτε λειτουργούν κι άλλοτε όχι, οι βόμβες μολότοφ εκρήγνυνται µε µια στιγμιαία λάμψη, το ηλιοβασίλεμα λαμπυρίζει αιμάτινο λίγο πριν χαθεί στον µακρινό ορίζοντα, ο καπνός καλύπτει το φως και το σκοτάδι, οι φλόγες μαίνονται, οι μαύροι ξεσηκώνονται ενάντια στους λευκούς και οι λευκοί βιαιοπραγούν κατά των µαύρων, οι τυφλοί βλέπουν και αυτοί που βλέπουν έχουν τυφλωθεί, όλοι και όλα εκπέμπουν ένα επιτακτικό σήμα κινδύνου, ακόμα και ο χρόνος στο γκέτο ισορροπεί σ’ ένα μεταίχμιο, τα δευτερόλεπτα, οι ώρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια συσσωρεύονται πριν να αναλωθούν σ’ ένα εκρηκτικό Τώρα.
Από το επίμετρο της μεταφράστριας
Αυτός, ο κάτω ουρανός| Γιάννης Αντιόχου
Tο έβδομο βιβλίο του Γιάννη Αντιόχου αποτελεί ένα σημείο τομής στην κατακτημένη του γλώσσα. Μία σωματική σύνθεση στην οποία ο ποιητικός χρόνος αναδιπλώνεται εξαφανίζοντας το ποιητικό υποκείμενο. Πρόκειται για έργο μετάβασης σε ένα άλλο πλαίσιο σύνθεσης ύστερα από το τελευταίο του έργο, Διάλυσις (2017).
Το βιβλίο Αυτός, ο κάτω ουρανός είναι η εξόδιος ακολουθία τού άνευ χρόνου, ταυτότητας, υπόστασης Προσώπου εξ ονόματος του οποίου κατατέθηκαν τα πιο πρόσφατα έργα του ποιητή, μια ζωή εν τάφω μαινόμενη από ελευθερία απέναντι σε κάθε συνειδητή θέαση κάθε κόσμου. Η ανάληψη του ποιητή, το κύκνειο άσμα του σώματος, για όλα αυτά που ενώ δεν βλέπουμε συλλαμβάνουμε τη ρυθμολογία τους. Στον κάτω ουρανό ο ποιητής είναι η ρωγμή του. Το φως που εκπέμπεται τον βεβαιώνει πως όλα κινούνται μέσα σε μια μεγάλη ακινησία. Ο μεγάλος ακίνητος είναι ο χρόνος —αυτή η συντριβή».
