Tο βιβλίο «Μνημοθόνη» της Μαρίας Δαλαμήτρου γράφτηκε στην πανδημία του κορωνοϊού και περιγράφει τη σχέση των ανθρώπων με το σπίτι, τον εγκλεισμό σε αυτό, τη φυγή από αυτό, την ανακάλυψη αυτού ή τον επαναπροσδιορισμό του. Ένα κομμάτι μελλοντικής μνήμης: του πώς θα θυμόμαστε οι άνθρωποι αυτά που ζούμε.
«Όταν εμφανίστηκε η Μνημοθόνη, οι άνθρωποι σταμάτησαν να συλλέγουν αντικείμενα για να σώζουν αναμνήσεις, αλλά μπορούσαν να εγκαταστήσουν ηλεκτρόδια στον εγκέφαλό τους και να προβάλουν τις αναμνήσεις τους στην οθόνη του σαλονιού τους, Παρασκευή βράδυ για παράδειγμα, αντί άλλης ταινίας.
Εγώ είχα και τα δύο. Συνέχιζα να μαζεύω βάζα με βότσαλα και με κοχύλια, όπως έκαναν άλλοτε οι άνθρωποι, κι ας είχα εγκαταστήσει το πρόγραμμα της Μνημοθόνης. Η Μνημοθόνη δεν σε γλίτωνε από το παρελθόν. Σου έδειχνε τα πάντα, όπως τα θυμόσουν εσύ βέβαια, αλλά τα πάντα. Τα βάζα με τα βότσαλα ήταν πιο ασφαλή από αυτή την άποψη. Πέτρες που επέπλεαν σε νερό».
Η Μαρία Δαλαμήτρου γεννήθηκε το 1978 στην Κοζάνη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι Διδάκτωρ του Τμήματος Λογοτεχνίας του Essex University. Ζει στην Πάτρα και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Έργα της κυκλοφορούν σε ανθολογίες διηγημάτων και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει επίσης δύο συλλογές ποίησης (Προτελευταία Εποχή, ΑΩ 2010, Αποθησαυρισμένα, ΑΩ 2021) και μία συλλογή διηγημάτων (Άνδρες Παρά Τέταρτο, ΑΩ 2012).
