της Κατερίνας Παπαστεργίου
Αν το καλοκαίρι ήταν φρούτο, θα ήταν σίγουρα καρπούζι. Βαρύ και επιβλητικό, δεν κρύβεται με τίποτα. Δεν κουβαλιέται εύκολα και σε ξεγελά με την εμφάνιση του. Δεν είναι όλα μέλι, δεν είναι όλα γευστικά μπορεί να αποδειχθεί και μάπα. Είναι των αντιθέσεων. Καταπράσινο απέξω και κατακόκκινο μέσα. Μέχρι να φτάσεις στο μέσα του θα ταλαιπωρηθείς, μέχρι να κερδίσεις το πιο γλυκό κομμάτι του, την καρδιά του, ίσως και να κοπείς. Με μαχαίρι, με κάτι αιχμηρό αλλιώς δεν ανοίγει…Εκτός αν χάσεις την υπομονή σου και το αφήσεις με δύναμη κάτω να σκάσει….σα καρπούζι. Συνοδεύεται με τυρί φέτα και ψωμί. Άλλοι το προτιμούν σκέτο, άλλοι στο πιατάκι διαχωρίζοντας τα κουκούτσια και άλλοι μια φέτα στο χέρι και με τα μούτρα στην καρδιά. Τους αρέσει να φτύνουν τα κουκούτσια επιδεικτικά. Φτου! Μεσημεράκι μετά το φαγητό στη μεγάλη πιατέλα την πορσελάνινη ή αργά το απόγευμα στη βεράντα, στην αυλή με το φως του κεριού να τρεμοπαίζει και να φωτίζει το βαθύ κόκκινο ακόμη πιο πολύ. Ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Ακόμα και αν δεν το τρως δεν μπορείς να το μισήσεις, κουβαλά τόσες αναμνήσεις, κουβαλά και εσένα μέσα. Σου θυμίζει καλοκαίρια, διακοπές, θάλασσα, αμμουδιά, ταβερνάκια, τραπέζια οικογενειακά, φασαρία και ησυχία, σου θυμίζει κάτι παλιά μωσαϊκά στρωμένα πάνω στο τραπέζι, σου θυμίζει χρόνια παιδικά, λαϊκές και καρότσα αγροτική. Τρέχανε στη γειτονιά να προλάβουν να τη σταματήσουν με το πορτοφόλι στη μασχάλη. “Ένα καλό θέλω, είναι για τα παιδιά”. Και η κίνηση αυτή του δακτύλου για να τεστάρεις αν αξίζει. “Κράτα το στην αγκαλιά σου καμία σακούλα δεν το βαστάει”. -Μα τι παράξενοι άνθρωποι είστε; Μα με τυρί και ψωμί; -Α! Δεν ξέρεις τι χάνεις. Δεν μάθαμε ποτέ, άλλοι πάλι δοκίμασαν και άλλαξαν συνήθειες, άλλοι πάλι σκέτο. Άλλη χάρη. Αξία διαχρονική.
Το καλοκαίρι είναι καρπούζι, τραγανό, δροσερό, ξεχωριστό, αγαπημένο. Όσα και αν φας φέτος δε θα συγκρίνονται με το περσινό ούτε με αυτό που θα γευτείς του χρόνου. Κάθε χρόνο άλλη γεύση, παίρνει μακριά αυτή που είχες όλους τους προηγούμενους μήνες.
