της Ελένης Γκόρα
Δωρητές και όργανα, φτάσατε σ΄ αυτή τη σελίδα για να ξύσετε το κεφάλι, το αυτί σας ή ό,τι άλλο θέλετε- άλλωστε το ξύσιμο υγεία είναι. Και το λοιπόν! Τι είναι αυτό που αρχίζει από μέσα και πάει προς τα έξω, που αρχίζει από έξω και πάει προς τα μέσα; Είναι ένα μπάσταρδο πράμα που κανείς φαινομενικά δεν το θέλει και κανείς δεν το γνωρίζει. Δεν έχει μάνα, πατέρα, αδελφό. Είναι μπάσταρδο λέμε. Μπορεί όμως να αποκτήσει οικογένεια αμέσως. Και μόλις γίνει αυτό, τότε έρχεται και μεγαλώνει και θεριεύει. Βγάζει τηλεβόες για αυτιά, θρούμπες για μάτια, πέτρες για δόντια, ψαλίδια για γλώσσα, λίμες για νύχια, άσφαλτο για δέρμα, νταλίκες για πατούσες. Νιώθει αήττητο, και σκατά κάνει. Είναι παντού. Στο σπίτι, στο γραφείο, στη δουλειά και στο σχολείο. Είναι εδώ, είναι και ‘κεί. Είναι ο καθένας και το καθετί. Είναι το ρούτερ, είναι η ηλεκτρική, είναι ο παιδικός κι παιδική, είναι το αφεντικό, είναι το καθηγηταριό. Είναι αυτός, είναι κι ο άλλος. Έχει κι άποψη κι επιβολή. Θα σου πει ποιος θα είσαι, τι θα κάνεις, πού θα πας και θα μας κλάνεις. Εσύ δεν έχεις επιλογή. Το ‘πε; Αφού το ΄πε, πρέπει και να γίνει. Εσύ δεν μετράς. Κι αν θες να μετρήσεις, παίρνεις ένα ωραιότατο παπούτσι και μετά το καμαρώνεις γιατί δεν μπορείς να το βάλεις και πουθενά. Σαν τις γόβες ένα πράμα. Και ακριβές και άβολες. Τόση ώρα προσπαθώ να περιγράψω αυτό το μπαστάρδι, μα μά τις χορδές μου δεν ξέρω αν μπορώ. Είναι τόσα πολλά που μπορείς να πεις γι΄ αυτό, αλλά στην ουσία τόσα λίγα. Γιατί μόνο και μόνο επειδή αισθάνεται λίγο, κάνει τα πάντα για να δείξει τόσο πολύ. Κι όταν μείνει μόνο του, βγει από κει που μπήκε ή μπει από ΄κει που βγήκε, τότε είναι ένα τίποτα. Ένα αρρωστημένο τίποτα. Δεν ξέρω τι μ΄ έπιασε ή ποιος μ΄ έφταιξε. Ξέρω μόνο τι είναι.
Είναι η εξουσία. Αγάπη μόνο ρε .
Υ.Γ.1. Όλοι λίγο ή πολύ την έχουμε.
Υ.Γ.2. Συνταγή: Της κλείνουμε το στόμα, της δένουμε τα χέρια, της ψήνουμε τα μυαλά σε σιγανή φωτιά.
Δεν σερβίρεται.
