Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ποιητής και ζωγράφος και ένα από τα πιο λαμπρά πνεύματα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Το 1979 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Ελύτης πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996, σε ηλικία 85 ετών, κληροδοτώντας ένα εκπληκτικό έργο στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
Τα πιο σπουδαία Αποφθέγματα
Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά’ χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.
Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα).
Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου πάντοτε μ’ ακούς; το αχ που βγάνει ο σκοτωμός το αχ που βγάν’ η αγάπη.
Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Μ. Κατράκης, Μ. Θεοδωράκης, Γ. Ρίτσος, Οδ. Ελύτης.
Βασίλης Φωτόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης, Οδυσσέας Ελύτης και Διονύσης Φωτόπουλος στις πρόβες της παράστασης «Ιππείς» στην Επίδαυρο, 1979
Εργογραφία
Ποιητικές συλλογές Προσανατολισμοί («Πυρσός», 1939) Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα ( «Γλάρος», 1943) Το Άξιον Εστί («Ίκαρος», 1959) Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό («Ίκαρος», 1960) Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας («Ίκαρος», 1962) Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας («Ίκαρος», 1971) Το Φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά («Ίκαρος», 1971) Το Μονόγραμμα («Ίκαρος», 1972) Τα Ρω του Έρωτα («Αστερίας», 1972) Τα Ετεροθαλή («Ίκαρος», 1974) Μαρία Νεφέλη («Ίκαρος», 1978) Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας («Ίκαρος», 1982) Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου («Ύψιλον», 1984) Ο μικρός ναυτίλος («Ίκαρος», 1985) Τα ελεγεία της Οξώπετρας («Ίκαρος», 1991) Δυτικά της λύπης («Ίκαρος», 1995) Εκ του πλησίον («Ίκαρος», 1998)
Δοκίμια Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου («Νέα Εστία», 1946) Ο ζωγράφος Θεόφιλος («Αστερίας» 1973) Ανοιχτά χαρτιά («Αστερίας», 1974) Η μαγεία του Παπαδιαμάντη («Ερμής», 1976) Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο («Ύψιλον», 1980) Ιδιωτική Οδός («Ύψιλον»,1990) Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά («Ίκαρος», 1990) Εν λευκώ («Ίκαρος», 1993) Ο κήπος με τις αυταπάτες («Ύψιλον», 1995)
Μεταφράσεις Ζαν Ζιρωντού: «Νεράιδα – Ονειρόδραμα σε τρεις πράξεις» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1973) Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Εταιρία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 1974) Δεύτερη Γραφή («Ικαρος», 1976) Σαπφώ (1976) Η Αποκάλυψη του Ιωάννη («Υψιλον», 1985)
Με στοιχεία απο τη Lifo.
