Η πιο τρανταχτή δικαιολογία για ένα ακόμα. Πυτζάμες παιδικές, εκείνες οι φαρδιές που χωρούσαν μπόλικη αθωότητα. Και αυτή η φράση να αντηχεί ακόμα στα αυτιά σου. “Έλα εδώ να σου δώσω ένα φιλάκι για καληνύχτα”. Και το αρνιόμασταν και δυσανασχετούσαμε, προσποιούμασταν τάχα πως δεν το είχαμε ανάγκη, θέλοντας να νιώσουμε μεγάλοι μέσα στην παιδική μας αφέλεια. Μητρικό ή πατρικό, είχε μια βαρύτητα, είχε νοήματα πολλά. Είχε ένα «όταν θα γίνετε γονείς θα καταλάβετε», είχε μια οικογενειακή θαλπωρή, είχε μια ασφάλεια, είχε ένα «ποτέ μην πάτε για ύπνο μαλωμένοι». Τώρα το επιζητούμε, τώρα απόκτησε αξία, τώρα «πιάσαμε» το πραγματικό νόημα, τώρα αξιολογήσαμε το φιλί. Ανεκτίμητο και άπιαστο. Σπάνιο και μοναδικό. Μετρημένο και ζόρικο.
Και τα χρόνια πέρασαν και το φιλί στο μέτωπο έμελλε να γίνει σφραγίδα αγάπης, σεβασμού, ένα ευχαριστώ που δεν είπες. Μια τυραννία και ένα παίδεμα διαρκείας, ένας καυγάς τρικούβερτος, γκρίνιες και δυσκολίες, έγινε “σε μισώ μα σ’αγαπώ περισσότερο”. Εκείνο το ανύποπτο φιλί στο μέτωπο είναι κάτι παραπάνω από έρωτας, είναι κάτι παραπάνω από αγάπη. Είναι ένα στήριγμα να ακουμπάς, είναι αυτό που σε κρατά όρθιο, είναι αυτό που αν δεν το’χεις ή δεν το αποκτήσεις ποτέ πέφτεις. Και αν δεν στο δώσουν κάπου φταις. Θα είσαι άτυχος, αφού δεν θα έχεις γευτεί το ωραιότερο φιλί του κόσμου.
Είναι σαν το ελαφρύ σπρώξιμο του παππού στην αγάπη του την παλιόγρια, αλλά που χωρίς αυτήν δεν ζει. Είναι αυτή η κίνηση που μεταφράζεται σε λέξεις. Όχι πολλές. Σε μία μονάχα. Άντε σε δυο βαριά. Κρύβει πολλές συγγνώμες. Ένα φιλί στο μέτωπο, στο πιο περήφανο σημείο, σ’αυτό που πάλεψες να κρατήσεις καθαρό και περήφανο. Σ’αυτό που θα ιδρώσει για να το κερδίσει. Αλλά θα αξίζει τον κόπο, θα είναι μοναδικό και θα το θυμάσαι, δεν θα χρειαστεί να το μετρήσεις. Το πιο σημαντικό φιλί της ημέρας.
Ένα φιλί για καληνύχτα, ένα γλυκό καλωσόρισμα της επόμενης που ξημερώνει…..
