Η Ίδρυση του ιστορικού Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου Κοζάνης από τον γιατρό Αντώνη Στεφανίδη…..
Ο Ε.Ο.Σ Κοζάνης, όπως αναφέρεται και στο τεύχος ΕΚΔΡΟΜΙΚΑ του 1932, «ιδρύθηκε κατά την Γενική Συνέλευση της 9.7.1931 και αναγνωρίστηκε με την απόφαση του Πρωτοδικείου Κοζάνης με αρ. απόφασης 280 της 30-10-1931».
Ο Αντώνης Στεφανίδης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1879 και πέθανε στην Θεσσαλονίκη το 1932. Ο πατέρας του ήταν έμπορος, η δε μητέρα του κόρη πλούσιου ομογενούς από την Οδησσό.Η μεγάλη αγάπη του για το περπάτημα και το βουνό εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία. Όντας μόλις 12 ετών, άφηνε την Τραπεζούντα και περπατούσε ως την Κρώμνη, τόπο καταγωγής της οικογένειας του πατέρα του, διανύοντας απόσταση 16 ωρών!
Ξεκίνησε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Αθηνών, παίρνοντας το δίπλωμα του χημικού. Συνέχισε στη Γερμανία και στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης όπου πήρε το δίπλωμα του ιατρού. Το 1919-20 εργάστηκε ως γιατρός στην Αθήνα. Το 1925 εγκαταστάθηκε στην Κοζάνη όπου κατοικούσε πλήθος προσφύγων. Από το 1926 εργάστηκε στο ιατρείο του Σοφουλάρ, σημερινό Καπνοχώρι.
Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην περιοχή. Παρείχε τις ιατρικές του φροντίδες όλες τις ώρες της ημέρας και σε όλους όσους είχαν ανάγκη. Σε πολλούς μάλιστα λέγεται πως είχε καθορίσει τακτικό βοήθημα από τους δικούς του πόρους. Έμεινε άγαμος για να προσφέρει απερίσπαστος τη βοήθεια του στους συνάνθρωπους του. Περιγράφεται πως ανέβαινε με ποδήλατο η πεζός, φορτωμένος με τον τεράστιο σάκο – φαρμακείο για να παράσχει ιατρική φροντίδα ακόμα και στους ορεσιβίους κατοίκους.Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της Ορειβασίας στην Ελλάδα. Φημίζονταν για την αντοχή του στις κακουχίες του βουνού, που ήταν και η μοναδική του αισθητική απόλαυση. Η ορειβασία ήταν για εκείνον χαρά και ευτυχία ζωής.Το Σεπτέμβριο του 1927, στην κορυφή του Ολύμπου, Έλληνες, Γάλλοι και Ελβετοί ορειβάτες πήραν την απόφαση ίδρυσης και στην Ελλάδα Ορειβατικού Συνδέσμου. Στις 7-3-1928 ιδρύθηκε ο άτυπο ορειβατικό όμιλο «Οι Κούκοι» από τον οποίο μετέπειτα ιδρύθηκε ο Ορειβατικός Σύνδεσμος Αθηνών και ακολούθως ο Ορειβατικός Σύνδεσμος Πατρών. Οι 2 αυτοί σύλλογοι ίδρυσαν την 20-2-1930 τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύνδεσμο (Ε.Ο.Σ.), ο οποίος λειτούργησε ως Ομοσπονδία των ανά την Ελλάδα ιδρυομένων ορειβατικών σωματείων. Μέχρι το 1940 είχαν ιδρυθεί Τμήματα του Ε.Ο.Σ. και Ορειβατικές Ομάδες σε 43 πόλεις.
Ο Αντώνης Στεφανίδης ήταν ιδρυτικό μέλος του Ορειβατικού Συνδέσμου Αθηνών και ακολούθως, με την εγκατάστασή του στην περιοχή της Κοζάνης ίδρυσε τον Ε.Ο.Σ. Κοζάνης και υπήρξε πρώτος πρόεδρος του. Είχε έντονη ορειβατική δράση στα βουνά της Ελλάδας.
Το χρονικό της Δεύτερης χειμερινής ανάβασης του Ολύμπου και το άσχημο τέλος για τον Αντώνη Στεφανίδη.
Τα Χριστούγεννα του 1931 επιχειρείται η δεύτερη χειμερινή ανάβαση του Ολύμπου από μια παρέα 8 συντρόφων. Στόχος η ανάβαση από την ανατολική πλευρά του βουνού: Λιτόχωρο – Μονή Αγίου Διονυσίου – Άσυλο Μουσών – Σκούρτα – Ζωνάρια. Δύσκολη και ιδιαίτερα περιπετειώδης, με κακές συνθήκες καιρού και χιονιού, αλλά και κυρίως ατελή συγκρότηση και τεχνικό εξοπλισμό! Από τους 8 που ξεκίνησαν, οι τρείς Γουσταύος Ντοριέ, Κώστας Νάτσης και Κλεόβουλος Δενδρινός κατόρθωσαν με αδιάκοπες δύσκολες προσπάθειες να πατήσουν το Στεφάνι την 27η Δεκεμβρίου 1931 και να κατέβουν πάλι στην μονή Αγίου Διονυσίου όπου τους περίμεναν οι κυρίες Ντοριέ, Σαμουήλ και Τσουπλί, ενώ οι Αντώνης Στεφανίδης και Τ. Τριανταφύλλου χωρίς σκι, με παράλογο πείσμα έφτασαν μέχρι τη σπηλιά Ιθακισίου, επιχείρησαν μάταια για τις κορυφές και έφτασαν μέχρι τα δύσκολα περάσματα του λαιμού της Σκούρτας και κατέβηκαν κατάκοποι με αρχή κρυοπαγημάτων στο Λιτόχωρο.
Για τον Στεφανίδη ήταν η όγδοη φορά που περπατούσε στις κορυφές του Ολύμπου. Η πρώτη και τελευταία φορά όμως σε τέτοια εποχή!
Μετά από αυτή την ηρωική επιχείρηση, που έδωσε συγκλονιστικές εντυπώσεις και διδάγματα, στην επιστροφή του στην Κοζάνη ο Αντώνης Στεφανίδης έζησε και τις επιπτώσεις. Γράφοντας προς τον σύντροφό του Κ. Δενδρινό στις 14.1.1932 περιέγραφε την κατάσταση των ποδιών του. Είχε πάθει κρυοπαγήματα αλλά ήταν αισιόδοξος. Σε επόμενη επιστολή του στις 4.2.1932 περιέγραφε με αγωνία τα όσα ζούσε: «… η κατάστασή μου απελπιστική! ». Χρειάστηκε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Υπέκυψε στις 15 Φεβρουαρίου 1932 από κρυοπαγήματα και σηψαιμία, σε ηλικία 53 ετών. Ένας από τους πρόδρομος της Ελληνικής ορειβασίας και ιδρυτής του Ε.Ο.Σ. έχασε τη ζωή του από αυτό που αγάπησε περισσότερο… το βουνό.
Όλυμπος! Δέος και μυστήριο σε ένα βουνό άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελληνική μυθολογία, την αρχαία Ελλάδα αλλά και τη σύγχρονη. Χιλιάδες φθάνουν σε αυτό κάθε χρόνο για να γνωρίσουν τα μυστικά του, να περπατήσουν στις πλαγιές του και να εξερευνήσουν τις άγνωστες ομορφιές του.
Εκτός από την μορφολογία του εδάφους και τις επικίνδυνες κλίσεις, οι χαμηλές θερμοκρασίες ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού, αλλά και οι θυελλώδεις άνεμοι που μπορεί να αγγίξουν και τα 140 χιλιόμετρα την ώρα, έχουν γίνει αιτία να σημειωθούν εκατοντάδες ατυχήματα. Και αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ορειβάτες στον Όλυμπο: οι καιρικές συνθήκες, που πολλές φορές μπορεί να μεταβληθούν μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι υπάρχουν όρια, που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται και ότι βασικά πράγματα, όπως ο προγραμματισμός και η σωστή σύνθεση της ομάδας πρέπει να χαρακτηρίζουν όλες τις προσπάθειες, ιδίως στις χειμερινές αναβάσεις.
Τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν σε εκείνους που υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Και αυτή είναι μια αλήθεια για όλα τα βουνά! Όνειρο κάθε ορειβάτη είναι να πατήσει στον Μύτικα. Ωστόσο για να φθάσει κάποιος στην κορυφή, πρέπει να ακολουθήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει το ίδιο το… βουνό. Όποιος θέλει να κατακτήσει τον Μύτικα πρέπει να έχει στοιχειώδη τεχνική κατάρτιση, πολύ καλές γνώσεις του βουνού και τα κατάλληλα εργαλεία (σχοινιά, κράνη, ασφάλειες κτλ.). Και φυσικά πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Για τους ερασιτέχνες ορειβάτες και όσους τώρα ξεκινούν, η γνωριμία με τις υψηλές κορυφές καλό είναι να γίνεται με έμπειρους πεζοπόρους ή ορειβάτες, κυρίως με άτομα που ξέρουν πολύ καλά το βουνό.
