Οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την φιλοξενία την ύψιστη αρετή και την είχαν θεοποιήσει. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και η κακή αντιμετώπισή τους ήταν αμάρτημα. Η φιλοξενία ακολουθούσε μία ιεροτελεστία και παρέχονταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη που ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο στον “ξενώνα”.
Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη, διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες.
Η αποδοχή ενός ξένου για φιλοξενία λεγόταν «εστιάν» ή «ξενίζειν» ή «ξενοδοχείν». Ο ξένος με την άφιξή του έκανε ευχές στην οικογένεια που τον φιλοξενούσε και στην αναχώρηση δεχόταν δώρα. Όταν εμφανιζόταν ένας ξένος, ο κύριος του σπιτιού τον προσκαλούσε στο σπίτι του και παρέθετε γεύμα προς τιμή του. Η πρόσκληση σε γεύμα λεγόταν «επί ξενία καλείν».
Φαίνεται πως το Ξηρολιμνιώτικο πνέυμα φιλοξενιάς καλά κρατεί και ξεδιπλώνεται απλόχερα σε πεζοπόρους, ορειβάτες και ποδηλάτες που τυγχάνει να περνούν από αυτό το μικρό χωριουδάκι του Νομού Κοζάνης ενώ η φήμη του αγγίζει πλέον τον Παγκόσμιο χάρτη σαν σημείο «φιλοξενίας».
Το χωριό βρίσκεται στους πρόποδες μιας βουνοκορφής του όρους Ασκίου (Καϊάμπασι) και κατοικείται κυρίως από πρόσφυγες οι οποίοι προέρχονται από διάφορες περιοχές του πόντου (Σαμψούντα Τραπεζούντα Προύσα κ.α. περιοχές). Πριν τη Μικρασιατική καταστροφή στο χωριό αυτό κατοικούσαν Τούρκοι που με την ανταλλαγή πληθυσμών που έγινε, γύρισαν στην Τουρκία και ήρθαν οι πρόγονοί μας. Η Ξηρολίμνη βρίσκεται 12 χιλιόμετρα μακριά από την Κοζάνη,
Η Juul και ο Ruben ένα ζευγάρι από την Ολλανδία, βρήκαν καταφύγιο στο παλιό Δημοτικό σχολείο καθώς ταξίδευαν με το ποδήλατό τους έχοντας προορισμό την Ασία. Η στάση στο χωριό τους επιφύλασσε εκπλήξεις αφού όλο το χωριό τους αγκάλιασε απαντώντας αμεσότατα στο ερώτημα αν υπάρχουν στην Ελλάδα πόλεις φιλικές στο ποδήλατο. Η Ξηρολίμνη έδωσε την απάντηση και το παράδειγμα. Οι δύο Ολλανδοί φίλοι, έζησαν το μότο “μια φορά Ξηρολιμνιώτης = Ξηρολιμνιώτης για πάντα!”
Οι ποδηλάτες λοιπόν δεν είναι εκκεντρικοί μποέμ ή ιδιόρρυθμοι «μπατιροτουρίστες», είναι ταξιδιώτες με μια σεβαστή επιλογή ως προς τον τρόπο μετακίνησής τους. Και γίνονται όλο και πιο ευπρόσδεκτοι!
Μοναδική αποδείχθηκε και η εμπειρία της 67χρονης Marita από τη Γαλλία η οποία πέρασε και φιλοξενήθηκε επίσης στο χωριό . Η Marita είναι πεζοπόρος και είχε τελικό της προορισμό την….Ιερουσαλήμ!!!Οι «οικοδεσπότες εμπειρίας» πλέον Ξηρολιμνιώτες και Ξηρολιμνίωτισες αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά τι πάει να πει αυθεντική ελληνική φιλοξενία και όλα αυτά σε μια μικρή κοινότητα!
Και η Σουηδία ενώνετε με την Ξηρολίμνη! Δύο Σουηδέζες πεζοπόροι αλλάζοντας τελευταία στιγμή την διαδρομή τους έτυχε να περάσουν από την Ξηρολίμνη στα πλαίσια μας Scout Project, ένα πρόγραμμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Προσκοπικής Κίνησης, ενεργό και στη χώρα μας που ονομάζεται Πρόσκοπος του κόσμου!
Ο Heiko και ο Tobias Krüger δύο ποδηλάτες από την Γερμανία έγραψαν για το πέρασμα τους απο την Ξηρολίμνη αποκαλύπτοντας «μια άλλη Ελλάδα» βιωμένη από τις αισθήσεις του ποδηλάτη.
Το κείμενο τους δημοσιεύθηκε στο lebensabenteurer.de/naturwunder-griechenland/ και εμείς το μεταφράσαμε για εσάς!
«Το βράδυ μας επισκέφθηκε ο Πρόεδρος της Κοινότητας, ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που φτάσαμε στην Ξηρολίμνη ενώ μας ζήτησε να διαδώσουμε το μήνυμα ότι η Ξηρολίμνη ήταν ένας φιλόξενος τόπος!Αυτό το αποδείκνυε και η πινακίδα στα αγγλικά στην είσοδο του χωριού που έγραφε «Welcome» για να δείξει στους ταξιδιώτες πως ήταν πραγματικά ευπρόσδεκτοι εδώ! Μπορεί το χωριό να μην ήταν το πιο ωραίο χωριό της Ελλάδας αλλά σίγουρα ήταν ένα από τα πιο φιλόξενα και αυτό φάνηκε να το αισθάνονται όλοι οι κάτοικοι, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που ταξιδιώτες σταμάτησαν στο χωριό αυτό. Πριν από λίγο καιρό, δύο Ολλανδοί ποδηλάτες είχαν μείνει στο δωμάτιο που βρισκόμαστε τώρα. Ο Πρόεδρος μας φίλεψε με κρέατα και πολλών λογιών τυριά κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Πάντα στον χώρο μας υπήρχε φαγητό, ενώ μας έδωσε και φαγητό για να έχουμε δυνάμεις στη συνέχεια της διαδρομής μας!……»
Τελικά όταν έχουμε διάθεση να κοιτάξουμε τον κόσμο χωρίς να βιαζόμαστε ανακαλύπτουμε πράγματα που δεν τα είχαμε ποτέ φανταστεί! Πολιτισμός είναι ό,τι έχουμε χωρίς να είναι δικό μας και ακριβώς για αυτόν τον λόγο έχουμε την υποχρέωση να το μοιραστούμε. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ισχυριστεί πως έχει γνωρίσει τελικά όλον αυτόν τον πλούτο που αυτός ο τόπος κρατάει στην καρδιά του και αυτό μας το αποδεικνύουν οι κάτοικοι της Ξηρολίμνης και ο Πρόεδρος τους Φίλιππος Κυριαζίδης!
