“Το να είσαι ελεύθερος το 1968, σημαίνει να Συμμετέχεις”, “Να είσαι ρεαλιστής, να ζητάς το αδύνατο”, “ένας άνθρωπος δεν είναι έξυπνος ή χαζός, είναι ελεύθερος ή όχι”, “Γρήγορα”, “Η φαντασία στην εξουσία”, “Φωνάξτε, δημιουργείστε ή ψοφήστε”, “Ζωή όχι επιβίωση!”, “Κάθε εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα!”. Αυτά μεταξύ άλλων είναι τα συνθήματα που ακούστηκαν στους δρόμους και γράφτηκαν στους τοίχους της Γαλλίας τον Μάη του ‘68! Ένας φοιτητικός ξεσηκωμός, διαδηλώσεις κατάμεστες από ιδεολογίες, ρομαντισμό, ανάγκη για ελευθερία και αλλαγή. Ακολουθεί το ξέσπασμα της συσσωρευμένης εργατικής οργής με αποτέλεσμα την απεργία 10 εκατομμυρίων εργατών. Ο γαλλικός Μάης του ‘68 σημάδεψε για πάντα την ιστορία και αποτέλεσε αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τον κινηματογράφο . Πληθώρα σκηνοθετών εμπνεύστηκε και έδωσε την δική τους οπτική για τα ιστορικά γεγονότα δημιουργώντας ταινίες που σήμερα αναγάγονται στο είδος των “κλασικών”.
Οι ονειροπόλοι (The Dreamers) – Bernardo Bertolucci
Η ταινία του Bertolucci τοποθετείται στο Παρίσι τον Μάη το ’68, όπου ένας Αμερικανός φοιτητής περνά ατέλειωτες ώρες στην Παρισινή Ταινιοθήκη. Εκεί θα γνωρίσει δύο απελευθερωμένα αδέρφια, την Ιζαμπέλ και τον Τεό, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο δεσμό. Εξελίσσεται μέσα από ευφυείς συζητήσεις για την πολιτική, την ιδεολογία, την ελευθερία, ταινίες και μουσική, αποπνέει περιρέοντα ερωτισμό και αντιπροσωπεύει την σεξουαλική αφύπνιση, σε ένα Παρίσι που βράζειπνευματικά και πολιτικά. O Bertolucci περίτεχνα και τολμηρά απελευθερώνει το γυμνό και τον έρωτα, εμπλουτίζει την αφήγηση με σκηνές από τις αγαπημένες του ταινίες και δημιουργεί έναν ύμνο για τους νέους που σκέφτονται, αναζητούν και βουτούν στο μέλλον και την ελευθερία, πνευματική και ερωτική.
Μετά το Μάη (Après Mai)- Olivier Assayas
Ο Ολιβιέ Ασαγιάς με το “Μετά το Μάη” που κυκλοφόρησε το 2012 μας μεταφέρει στους παριζιάνικους δρόμους στις αρχές της δεκαετίας του ’70 όπου ο απόηχος του Μάη του ’68 βρίσκει τον Ζιλ και την παρέα του κάπου αναμεσα σε πολιτικές αναζητήσεις και αναταραχές, την ενηλικίωση και προσδοκιές για αλλαγή. Η παρέα ταξιδεύει στην Ιταλία και αργότερα στο Λονδίνο και μέσα από καταστάσεις και συναντήσεις προσπαθούν να ανακαλύψουν τη θέση τους στον κόσμο. Νέοι ανήσυχοι, ερωτευμένοι, νέοι που βιώνουν τη δική τους επαναστάση. ” Η ταινία απεικονίζει το μονοπάτι πάνω στο οποίο μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, ενώ απορροφούμε και την ατμόσφαιρα της εποχής, χωρίς όμως να γινόμαστε θύματά της. Πρόκειται για ένα δρόμο που αποφεύγει όσο μπορεί τα πιο δημοφιλή μέρη κοινωνικοτήτων και συμβιβασμών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο” – Olivier Assayas
Η Κινέζα (La Chinoise) – Jean-Luc Godard
Στο Παρίσι του 1967 πέντε φοιτητές έρχονται σε επαφή με τη μαοϊκή ιδεολογία και το πνεύμα της κινέζικης πολιτιστικής επανάστασης. Μια ταινία που προδιαγράφει το Μάη του ’68, μάλιστα διαδραματίζεται στη Ναντέρ όπου εκεί πραγματοποιήθηκαν και οι πρώτες καταλήψεις, με την απόρριψη της αστικής ιδεολογίας και κουλτούρας, η Κινέζα αποτελεί σταθμό στην πορεία του γαλλικού κινηματογράφου. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας διαβάζοντας το κόκκινο βιβλίο, αποφασίζουν αναλάβουν δράση, να κινητοποιηθούν, ακόμα και να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατία, ώστε να συμβεί η κοινωνική αλλαγή.
Όλα Πάνε Καλά (Tout Va Bien)- Jean-Luc Godard
Μια τετραετία μετά από το Μάη του ’68 , όλα δείχνουν να είναι υπό έλεγχο, τουλάχιστον φαινομενικά. Όλα πάνε καλά, επικρατεί μια “κοινωνική νηνεμία” που όμως γρήγορα θα ανατραπεί από την εξέγερση των εργατών ενός εργοστασίου αλλαντικών, οι οποίοι το καταλαμβάνουν και ξεκινούν την απεργία τους. Μια μικρή επανάσταση, έρχεται να θυμίσει τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τέσσερα χρόνια πριν, ωστόσο τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο. Ένας άντρας και μια γυναίκα βιώνουν τα γεγονότα και αναρωτιούνται αν όλα πάνε καλά στην πολιτική, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην κοινωνία αλλά και στην τέχνη. Μια σπουδή για τον έρωτα, μια ελεγεία για την επανάσταση, δια χειρός του εμβληματικού Godard.
Ο Μιλού το Μάη (Milou en Mai) – Louis Malle
Στους δρόμους του Παρισιού συμβαίνει ο Μάης του ’68, ωστόσο στην εξοχή του Μπορντό τα πράγματα κυλούν διαφορετικά. Στο κτήμα, όπου διαδραματίζεται η ταινία, οι καταστάσεις είναι ακόμα συμβατικές και παραδοσιακές Η ιδιοκτήτρια Βιεζάκ πεθαίνει και ο εξηντάχρονος γιος της, ο Μιλού, που κατοικούσε και αυτός εκεί, καλεί την οικογένεια για την κηδεία της Βιεζάκ. Όταν συγκεντρώνεται όλη η μεσοαστική οικογένεια, έρχονται στην επιφάνεια διάφοροι διαπληκτισμοί μεταξύ των μελών, ενώ παράλληλα τα γεγονότα του Παρισιού και η γενική απεργία που ξεσπά, θέτουν εμπόδια στην τέλεση της κηδείας. Μια ιδιόμορφη, σχεδόν αποστασιοποιημένη και κωμική προσέγγιση του Μαλ, στα γεγονότα του ’68.
