Επιμέλεια: Ερμιόνη Ευστρατιάδου
Η πρώτη ταινία του Στηβ Κρικρή χαρακτηρίζεται ως υπαρξιακό νέο νουάρ από τον ίδιο τον δημιουργό του. Είναι η ιστορία ενός περίεργου τύπου που ζει στην Αθήνα του σήμερα και εργάζεται ως σερβιτόρος.
Έχοντας χτίσει μια μονότονη και αποστειρωμένη καθημερινότητα, ο Ρένος (ο Άρης Σερβετάλης είναι defacto καλός σε ό,τι κάνει) χρησιμοποιεί τους καταναγκασμούς του σαν τείχη γύρω του και δεν αφήνει κανέναν να τον ταράξει. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τον λόγο που ο χαρακτήρας του είναι έτσι, σχολαστικός και απομονωμένος από όλους. Ίσως φταίει μια παλιά αγάπη την οποία έχασε γιατί «δεν έγινε ποτέ αυτός που νόμιζε ότι θα γίνει». Ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει, δεν φαίνεται να απασχολεί το σενάριο.
Στον αντίποδα, ο αντί-ήρωας της ταινίας είναι ένας σκοτεινός τύπος. Ο Γιάννης Στάνκογλου στο ρόλο του, ταιριάζει άψογα. Λίγα πράγματα που καταλαβαίνουμε για τον χαρακτήρα του: φαν της μαγειρικής, φιλόξενος άνθρωπος, πρόθυμος να σου κάνει το τραπέζι, αλλά με μια διαστρεβλωμένη οπτική πάνω σε θέματα ηθικής. Όχι ο ιδανικός γείτονας που θα ευχόσουν να έχεις. Ο Ρένος σπάει τη ρουτίνα του και δέχεται τις προσκλήσεις του και αυτό τον οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις.
Ανάμεσα στους δυο άντρες βρίσκεται η Τζίνα: η ήρεμη δύναμη της ταινίας και η κινητήριος δύναμη του πρωταγωνιστή. Ο Ρένος έχει δημιουργήσει το δικό του σύμπαν μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει βγει έξω από τα νερά του. Πράγματι, φτάνει στο σημείο να υπερβεί τον εαυτό του, να ξεφύγει – κυριολεκτικά και μεταφορικά – αλλά τελικά τα εγκαταλείπει. Εκεί κρύβεται η τραγικότητα της ταινίας. Στη δύναμη του comfortzoneπου τον κρατάει καθηλωμένο.
Είναι το Waiter η καλύτερη ταινία της φετινής διοργάνωσης; Μάλλον όχι. Μου έλειψε λίγο περισσότερο μυστήριο, λίγη περισσότερη δράση στο δεύτερο μισό της ταινίας. Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι παρακολουθούμε μια ανθρωπολογική μελέτη ενός χαρακτήρα, τότε η ταινία υστερεί σε εμβάθυνση.Ωστόσο, εμένα αυτός ο weirdμινιμαλισμός του σύγχρονου εγχώριου σινεμά, μου αρέσει. Και αυτοί οι αφηρημένοι, λακωνικοί διάλογοι με διασκεδάζουν. Η ταινία τα έχει και τα δυο.
Ας μην ξεχνάμε ότι είναι το ντεμπούτο ενός δημιουργού εμπνευσμένο από προσωπικά βιώματα. Ο Κρικρής έφτιαξε μια ταινία με υπαρξιακούς προβληματισμούς με την ρετρό-μοντέρνα αισθητική που πολλοί αγαπάμε και, φυσικά, δυναμικότατες ερμηνείες. Καθόλου άσχημη βάση για μια στροφή στην καριέρα του.
Η ταινία The Waiter προβάλλεται στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Επίσης, είναι μια από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης διεκδικώντας τον Χρυσό και τον Αργυρό Αλέξανδρο.
