Αυτό που με έκανε να θέλω να δω αυτό το κομμάτι από την πλευρά των εφήβων μας είναι όλα αυτά τα “challenges”, τα «Viral» βίντεο, το παιχνίδι με τίτλο «μπλε φάλαινα» και άλλα παρόμοια, τα οποία στοχεύουν στη δική τους ηλικία και διακατέχονται από σύγχυση ενώ πατούν μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας στοχοποιώντας τους σαν την πιο «ευάλωτη ηλικία».
Ζούμε στην εποχή του FB, των followers , στην εποχή του challenge…
Και τι εννοώ λέγοντας challenge και viral βίντεο…
Εννοώ όλα αυτά τα βίντεο με τις εκατομμύρια προβολές ανά τον κόσμο που σε παροτρύνουν για παράδειγμα να φας τρεις κουταλιές κανέλα (με κίνδυνο φυσικά να πεθάνεις από ασφυξία) , να πιείς πέντε λίτρα coca cola σε δυο λεπτά (πάλι με κίνδυνο τη ζωή σου) και πολλά άλλα που βλέπουμε και αντί να βάζουμε τα κλάματα αντίθετα κάποιες φορές ακόμη και εμείς οι ενήλικοι, γελάμε . Το τελειωτικό χτύπημα είναι σίγουρα τα παιχνίδια όπου κάποιος σου ζητάει σαν να είσαι άβαταρ του εαυτού σου και να κάνεις «challenge» στα όρια του εαυτού σου .
Θέλω να πω και αναρωτιέμαι…….
Blue whale, Choking game,Knockout game,oι Νεράιδες της Φωτιάς είναι κάποια απο αυτά τα παρανοϊκά παιχνίδια που κατατείνουν στον αυτοτραυματισμό, στον αυτοβασανισμό, στη σαδομαζοχιστική πρόκληση πόνου έναντι ενός ανύπαρκτου επάθλου.
Αυτά τα παιχνίδια εν τέλει διαφέρουν από τα υπόλοιπα challenges που βλέπουμε κατά καιρούς στο κόσμο του ιντερνέτ;
Θεωρώ πως όχι, δεν διαφέρουν και πολύ αφού όλα τα ορίζει μια οθόνη. Αυτή είναι η κοινή βάση ενώ η βάση της βάσης είναι φυσικά η μοναξιά αυτού του κόσμου και η έλλειψη αυτοεκτίμησης…
Έρχεται κάποιος τρελός που κάθεται πίσω από μια οθόνη και σου ζητάει να κάνεις κάτι ώστε με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσεις και εσύ την ασφάλεια και την αποδοχή που πιστεύειςενώ με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι το θύμα του. Σε μια εποχή που συν τοις άλλοις η επικοινωνία είναι δύσκολη φτιάχνεις μονός σου το πλαίσιο για αυτόν τον πασίτρελο που θέλει να κάνει το πιο άρρωστο όνειρο του πραγματικότητα..
Προχθές ψάχνοντας κάτι στο υπέρ αγαπημένο μας faceboom (ή facebook ανάλογα!) έπεσα σε ένα βίντεο όπου ένα παιδί έφαγε 50 χάμπουργκερ σε 3 λεπτά… Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα βίντεο γίνονται trend και επικροτούνται.
Νιώθω την υποχρέωση λοιπόν να αναφερθώ σε αυτό το κομμάτι γιατί δεν είμαι δεκαπέντε ετών πια αλλά αν ήμουν θα μου άρεσε κάποιος να μου μιλήσει για τις δικές του σκέψεις πάνω σε αυτό που βλέπω και βιώνω καθημερινά σε αυτόν τον εικονικό κόσμο που όμως δεν περιλαμβάνει εικονικό εαυτό . Και αναρωτιέμαι πάλι, έχει δικαιολογία αυτή η γενιά η οποία γεννήθηκε μέσα στην τεχνολογία; Μήπως έχουμε όλοι ευθύνη. Μήπως έχουν σημαντική ευθύνη οι γονείς όταν στα δυο τους χρόνια πια τα παιδιά παίζουν με το λενόβο της μαμάς….. ή μήπως όχι;
Το κακό εδώ υπάρχει όταν χάνονται τα όρια και η online ζωή μπερδεύεται με την πραγματική ζωή… Σε ότι όμως έχει να κάνει με φόβο και απειλή οι όροι είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΙ.
Δεν είναι όλα παιχνίδι, ένα παιχνίδι δεν σου ζητάει να κάνεις κάτι στο σώμα σου ή οτιδήποτε που περιλαμβάνει τον εαυτό σου και το σώμα σου. Αυτή είναι πραγματική ζωή.
Αν κάποιος στο δρόμο σε σταματούσε και σου ζητούσε να χαράξεις μια μπλε φάλαινα στο χέρι σου δεν θα το έκανες. Γιατί το κάνεις στο ιντερνέτ;
Όλοι έχουμε ανάγκη να είμαστε αγαπητοί και δημοφιλείς αλλά μέχρι το σημείο που δεν ξεπερνάμε τα όρια. Έχει σημασία να βάζουμε σκέψη στην εποχή μας, να επικοινωνούμε πιο ουσιαστικά, να σκεφτόμαστε το περιεχόμενο μας.
Παιδιά αλήθεια, πως βλέπεται τον κόσμο που μεγαλώνετε, με ποιον τρόπο αντιμετωπίζετε εσείς την εποχή των likes. Που στέκεστε εσείς πίσω από την οθόνη και ποιες είναι οι σκέψεις σας όχι μόνο για την τεχνολογία, αλλά για τα πράγματα που στοχεύουν και αφορούν εσάς, μέσα στο χάος του ίντερνετ.
Στέλιος Μήλιος:
Στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης έχει αναπτυχθεί ένας κόσμος δύο ταχυτήτων, ο εικονικός και ο πραγματικός. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έχουν επιδράσει ραγδαία στη ζωή των ανθρώπων. Οι άνθρωποι έχουν αποκοπεί από την πραγματική κοινωνία και έχουν εισαχθεί σε ένα ψεύτικο κόσμο. Σε έναν κόσμο που δεν ικανοποιούνται από τα απλά πράγματα της ζωής, αλλά νιώθουν ικανοποίηση από τα λεγόμενα like που παίρνουν από διαδικτυακούς φίλους.
Ανεβάζουν ωραίες φωτογραφίες συνήθως για την αυτοπροβολή και όχι για την ανάμνηση της στιγμής.
Επιπλέον, καθημερινά οι εταιρείες των Μέσων Κοινωνικών Δικτύων εμπλουτίζουν τις εφαρμογές αυτές με διάφορα πράγματα, για να προσελκύσουν περισσότερους χρήστες.
Έτσι λοιπόν γίνεται η σταδιακή αποκοπή από τη πραγματικότητα στο “κόσμο των like”
Ένα από διαδικτυακά φαινόμενα που έχει εξαπλωθεί τελευταία, είναι το παιχνίδι της μπλε φάλαινας. Προσεγγίζουν παιδιά μέσα από γνωστή σελίδα και τα βάζουν να κάνουν κάποιες δοκιμασίες. Στη τελευταία δοκιμασία τα οδηγούν σε αυτοκτονία.
Από αυτό λοιπόν γίνεται κατανοητό πως το καθεστώς των Μέσων Κοινωνικών Δικτύων θέλει να ελέγξει τους ανθρώπους. Επιδιώκει να κατευθύνει την ανθρωπότητα σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, το οποίο έχει ολέθριες συνέπειες για την πραγματική κοινωνία. Έχει αναπτυχθεί λοιπόν ένα διαδικτυακό καθεστώς που καθορίζει τις ζωές μας
Είμαστε σε θέση να το αλλάξουμε και τα προχωρήσουμε σε μια νέα πραγματική κοινωνία με συμφέρον την ανθρωπότητα;
Ειρήνη Σελενίτσα: Όλοι έχουμε ακούσει για τις διάφορες διαδικτυακές προκλήσεις, τα λεγόμενα «challenges» τα οποία μας καλούν να περάσουμε δοκιμασίες χωρίς κάποιο έπαθλο ή συγκεκριμένο στόχο στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Αυτό το αθώο παιχνίδι όμως πολλές φορές παύει να είναι μια απλή τάση του διαδικτύου και μεταμορφώνεται σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο και οδυνηρό. Παράδειγμα αποτελεί το παλιότερο «cinnamon challenge» σύμφωνα με το οποίο θα έπρεπε να γίνει κατάποση μιας γεμάτης κουταλιάς κανέλας μπροστά στην κάμερα. Αυτό που προξένησε όπως είναι φυσικό προβλήματα υγείας σε όσους το δοκίμασαν…..
Το πρόβλημα επιδεινώθηκε τον τελευταίο χρόνο με ένα παιχνίδι «αυτοκτονίας» που λαμβάνει χώρα στο διαδίκτυο. Η «μπλε φάλαινα» όπως ονομάζεται όχι μόνο προωθεί τον αυτοτραυματισμό αλλά φτάνει μέχρι και την ίδια την αυτοκτονία.
Τα διαδικτυακά παιχνίδια και challenges ξεκινώντας ως αθώα εφηβικά και νεανικά παιχνίδια διεισδύουν προσπαθώντας να αλλάξουν την λογική του ατόμου το οποίο νιώθοντας πως είναι ανήμπορο να αντισταθεί στη μόδα της εποχής και τα θέλω κάποιων που αποφασίζουν και καθορίζουν το πώς πρέπει να φερθεί για είναι στη «μόδα» τον κάνουν να σκεφτεί πως μόνο μέσα από τέτοιους τρόπους θα γίνει αποδεκτός στην κοινωνία .
Παρατηρείται λοιπόν πως γεννάται μια τυφλή εμπιστοσύνη των νέων προς αγνώστους στην μάταια προσπάθεια τους να γίνουν αποδεκτοί από ένα κοινωνικό σύνολο…
Η όλη αυτή κατάσταση προκαλεί πολλά προβλήματα που ανέφερα, ανθρώπινες απώλειες, τραυματισμούς και νίκη μιας σαθρής ιδεολογίας
K.Γ
