Του Γιάννη Γιαννίτσα
Είναι μάλλον το ρομαντικό του χαρακτήρα μου.
Ίσως να είναι και η ατέλειωτη αγάπη μου για την γαστρονομία.
Μπορεί πάλι να έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο σαν να είναι η γενέτειρά μου. Δεν ξέρω τι να πω!
Ξέρω όμως πως όσο ταξίδεψα και περιπλανήθηκα πρίν φτάσω εδώ είδα και έζησα πράγματα που κουβαλάω μέσα στο κεφάλι και την καρδιά μου και θεωρώ οτι αξίζει ή απλά θέλω να δώσω σ’ αυτόν τον τόπο! Δεν μου αρκεί να βλέπω μια κατ’εξοχήν εμπορική περιοχή να εναποθέτει τα όνειρά της σε μια βάρκα που βουλιάζει όπως έχει καταντήσει η ΔΕΗ και να μην προσπαθεί να φτιάξει ένα plan b για την περίπτωση που το ‘’καράβι θα βουλιάξει’’.
Η γαστρονομία πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτό το plan Β. Μπορεί να ακούγεται τρέλα και πολύ ονειροπόλο αλλά αν δει κανείς τη λογική πλευρά, έχουμε όλα τα φόντα να το κάνουμε.
Η πρόσφατη έρευνά μου πάνω στην ιταλική γαστρονομία η οποία ξεκίνησε λόγο της ενασχόλησής μου με την ιταλική κουζίνα ως επαγγελματική στέγη με έφερε αντιμέτωπο με ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που έχει αναπτυχθεί εδώ και χρόνια αρχικά τοπικά και έπειτα σε εθνικό επίπεδο στη γείτονα χώρα Ιταλία. Η Ιταλία σε διεθνές πλέον επίπεδο και μέσω της ένωσης εμπορικών επιμελητηρίων της χώρας (unioncamere) έφτιαξε ένα πρόγραμμα όπου οι τοπικές γαστρονομικές επιχειρήσεις μέσω ενός συνεταιρισμού που στεγάζει τοπικές επιχειρήσεις γαστρονομικού ενδιαφέροντως, προάγει σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο την γστρονομία αλλα και την κουλτούρα-πολιτισμό της σε όλον τον κόσμο. Ανά περιφέρειες οργανώθηκαν αρχικά συνεταιρισμοί που στέγασαν μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις γαστρονομικής ενασχόλησης και αρχικά έκαναν ενα πλάνο γαστροτουρισμού το οποίο πλέον προωθείται ως πλάνο γαστροτουρισμού που αφορά όλη την εικόνα της χώρας, και μάλιστα χρηματοδοτεί . Έτσι δίνει κίνητρα σε νέους να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα πρώτων υλών μειώνοντας σαφώς την ανεργία αλλά δίνει και έναυσμα για την αποκέντρωση αυτών.
Πίσω όμως στα δικά μας…
Σε τοπικό επίπεδο νομίζω η Δυτική Μακεδονία είναι μία απο τις τρείς περιοχές (μετράω πάντα την Κρήτη και την Πελοπόνησο) που μπορεί άνετα και χωρίς πολύ μεγάλες αρχικές επενδύσεις να κάνει το πλάνο αυτό πραγματικότητα και μέσω αυτού να αποκτήσει ενα δικαίωμα στο όνειρο. Μεγάλες επιχειρήσεις όπως η εταιρία Πιτένης και οι ΑΛΦΑ ΖΥΜΕΣ (οικογένεια Κουκουτάρη) αλλά και μικρότερες επιχειρήσεις με αξιόλογη δράση στο εξωτερικό αλλά και την τοπική αγορά με ηχηρά παραδείγματα την οικογένεια Κορέλα, τα οινοποιεία Μπελίδη , Διαμαντής, Βογιατζής, Καμκούτης, βιοτεχνίες ζυμαρικών (Τασούλα, Αγνές γεύσεις κλπ) τοπικές παραγωγές κρόκου, σκόρδου Πτελέας και πολλοί άλλοι πιστεύω οτι έχουν την δύναμη αλλα και το υπόβαθρο αν βρεθούν υπο τη στέγη μιας συνεταιριστικής γαστροτουριστικής εταιρίας υπο την αιγίδα της περιφέρειας να κάνουν αυτό το όνειρο με ένα βιώσιμο πλάνο επενδύσεων που θα αποφέρουν τελικά θέσεις εργασίας αλλα και εισροή χρημάτων απο όλον τον κόσμο πραγματικότητα… Ταυτόχρονα λαμβάνωντας υπόψην την ευρύτερη περιοχή και την φυσική ομορφιά του τόπου ο τουρισμός αρχίζει να δείχνει οτι μπορείνα γίνει η επόμενη βαριά βιομηχανία γιαυτόν τον τόπο…
Ένα άρθρο σαν αυτό είναι πολύ μικρό για να αναλύσει κανείς όλο το σχέδιο που μπορεί να έχω σκεφτεί και μαζί με μένα ίσως και άλλοι άνθρωποι. Πιστεύω όμως οτι ήταν αρκετό για να αναφέρω δημόσια μια ιδέα που καθαρά και αλτρουιστικά μιλώντας θα μπορούσε να δώσει κάτι στο κοινωνικό σύνολο…
Ώρα 3.32 ώρα να κλείσω τον υπολογιστή και το σύντομο αυτο άρθρο και αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα… Καληνύχτα Δυτική Μακεδονία και όνειρα γλυκά…
ΥΓ. You may say I am a dreamer but I’m not the only one \ J. Lennon
