Κάθε φορά που ξεσπά μια μεγάλη πυρκαγιά, φαίνεται πως υπάρχει ένα προβλέψιμο τελετουργικό που ακολουθείται από την πολιτική ηγεσία: οι υπουργοί εμφανίζονται μπροστά στις κάμερες αξύριστοι, με κουρασμένα πρόσωπα και βλέμμα γεμάτο ανησυχία. Η εικόνα αυτή, που τείνει να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, μοιάζει να έχει γίνει μέρος του “πρωτοκόλλου κρίσης”.
Αλλά πόσο ειλικρινής είναι αυτή η εικόνα; Μήπως, αντί να αποτελεί ένδειξη πραγματικής δέσμευσης και σκληρής δουλειάς, είναι απλώς ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι ηγέτες είναι “στο πεδίο”, αγωνιζόμενοι στο πλευρό των πολιτών; Η αλήθεια είναι ότι η αξυρισιά και τα κουρασμένα βλέμματα δεν λύνουν τα προβλήματα, ούτε σβήνουν τις φωτιές. Οι πολίτες χρειάζονται λύσεις, όχι εικόνες που απλώς αναπαράγουν την αφήγηση της κρίσης.
Η εικόνα του “αξύριστου και ταλαιπωρημένου” υπουργού μπορεί να συγκινεί ορισμένους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δείχνει να είναι μια εύκολη απόδραση από τις δύσκολες ερωτήσεις: Τι έγινε πριν από την κρίση; Υπήρξε η απαραίτητη προετοιμασία; Υπήρξαν οι απαραίτητες πολιτικές για την αποφυγή της καταστροφής;
Η πραγματική ευθύνη δεν αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός κουρασμένου πολιτικού, αλλά στις πράξεις και τις αποφάσεις που λαμβάνονται πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ίσως, λοιπόν, αντί για επιφανειακά σημάδια κούρασης, να δούμε περισσότερο ουσιαστική δράση και προετοιμασία που να προλαμβάνει τέτοιες καταστάσεις. Οι πολίτες αξίζουν περισσότερα από μια απλή “παράσταση αγωνίας”.
