Στέλιος Μήλιος
Προπτυχιακός Φοιτητής Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομία ς και Μουσειολογίας
Ένα ακόμη ακαδημαϊκό έτος ξεκίνησε. Οι μαθήτριες και οι μαθητές γίνονται φοιτήτριες και φοιτητές. Αποχωρούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εισέρχονται στη τριτοβάθμια. Μια βαθμίδα εκπαίδευσης με τις μεγαλύτερες παθογένειες. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται υπό καταστροφή έχοντας τρομερές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον. Οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λύση σε αυτό το φαινόμενο είναι οι φοιτητές. Κατά πόσο όμως είναι εφικτό όταν υπάρχει κρίση ηθικής και αξιών;
Εισερχόμενοι στη τριτοβάθμια εκπαίδευση ο καθένας από εμάς συνειδητοποιεί ότι το κράτος την έχει κατασπαράξει. Το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία δεν επικρατεί σε κανένα απολύτως βαθμό. Κάθε φοιτητής που αποφασίζει να ξεκινήσει την ακαδημαϊκή του καριέρα αντιμετωπίζει μια σειρά από αδικίες και προβλήματα. To 2018, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της “αλληλέγγυας” Ευρώπης οι σπουδές στοιχίζουν έναν μεσαίο μισθό ενός Έλληνα εργαζόμενου. Στέγη, σίτιση, ρεύμα, νερό, μετακίνηση αποτελούν είδη πολυτελείας. Τα παραπάνω αυτονόητα δικαιώματα δεν υφίστανται.
Από την άλλη πλευρά το “κοινωνικό” κράτος της Ελλάδος προσφέρει ένα είδος βοήθειας στους φοιτητές. Έχουν δημιουργήσει εστίες, λέσχες και δίνουν μία φορά το χρόνο το συμβολικό ποσό των χιλίων ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί πως σε αυτές τις παροχές δεν έχουν όλοι πρόσβαση. Μπορεί λοιπόν η πολιτεία να φροντίζει εν μέρει για τους φοιτητές, αλλά οι καταστάσεις και η ποιότητα που επικρατεί είναι απαράδεκτη. Οι εστίες και οι λέσχες δέχονται ένα μικρό ποσοστό φοιτητών. Στις εστίες οι φοιτητές ζουν σε άθλιες συνθήκες. Υπάρχουν περιπτώσεις που στοιβάζονται δύο και τρία άτομα σε ένα μικρό δωμάτιο. Αντίθετα υπάρχουν και αυτοί που αποφασίζουν να ενοικιάσουν σπίτι. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης εκμεταλλεύεται τη κατάσταση βάζοντας το ενοίκιο στα ύψη. Συνοψίζοντας καταλήγουμε ότι φοιτητική μέριμνα δεν υφίσταται.
Είναι φανερό ότι πρόκειται για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτές οι αδικίες και τα προβλήματα έχουν αντίκτυπο στη κοινωνία και στην οικονομία και καλούνται να τα αντιμετωπίσουν οι φοιτητές. Στην Ελλάδα της κρίσης των αξιών και της ηθικής, είναι εφικτό τα φοιτητικά κινήματα να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός κράτους δικαίου, ισότητας και αλληλεγγύης; Αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί άμεσα.
Παρά την τραγική κατάσταση που ανέφερα παραπάνω διακρίνουμε τα φοιτητικά κινήματα να αποδυναμώνουν. Οι φοιτητές στρέφονται στην αποχή και την αποστασιοποίηση από τους φοιτητικούς συλλόγους. Αυτό το φαινόμενο δίνει ένα πολιτικό μήνυμα που θα αποτελέσει σημαντικό πλήγμα στη χώρα μας. Φυσικά για αυτό δεν ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς οι φοιτητές. Την κύρια ευθύνη την έχει το πολιτικό σύστημα, η παγκοσμιοποίηση και κάποια κοινωνικά στερεότυπα. Ζούμε στην εποχή που ο ατομικισμός έχει αντικαταστήσει την συλλογικότητα. Είμαστε η γενιά που δεν έχουμε πίστη στις δυνάμεις μας και την πεποίθηση ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Σε αυτό λοιπόν το καθεστώς που μας έχουν εγκλωβίσει πρέπει να το συνθλίψουμε άμεσα. Είναι αναγκαίο να δώσουμε πρωτοποριακές και ριζοσπαστικές λύσεις. Όπως είπε και ο Καζαντζάκης νέος σημαίνει να συγκρούεσαι καθημερινά για να αλλάξεις τον κόσμο βάζοντας στη θέση του έναν νέο. Οι νέοι από μέσα μας έχουμε την “σπίθα” της ριζοσπαστικότητας και της επαναστατικότητας. Πρέπει να πορευθούμε με γνώμονα τη δημοκρατία και την έννοια της συλλογικότητας. Η χώρας μας χρειάζεται νέους που θα δημιουργήσουν μια ριζική τομή για το παρόν και το μέλλον, δίχως συμφέροντα και αδικίες.
Τέλος καλούμαστε καθημερινά να ανακαλύπτουμε το αντικείμενο που σπουδάζουμε αποκτώντας την επιστημονική επάρκεια που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Για να μπορέσουμε λοιπόν να εργαστούμε και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, πρέπει να αγωνιστούμε, να πετύχουμε, αποτύχουμε, να διεκδικήσουμε…
Kεντρικό illustration : Abbie Winters
