της Μίλα Κύρου
Αεροδρόμιο Στάνστετ για Θεσσαλονίκη, μέσα στο αεροπλάνο, κάπου μέσα Ιουλίου, μας ανακοινώνουν πως για 2,5 ώρες θα έχουμε καθυστέρηση, πρόσθεσε 3,5 το ταξίδι, σύνολο 6 ώρες και έχοντας υπόψη πως ταξιδεύεις με εταιρία που το εισιτήριο της κοστίζει όσο ένα εισιτήριο από Κοζάνη για Θεσσαλονίκη με επιστροφή, καταλαβαίνεις πως αυτό το 6ωρο δεν θα ‘ναι και πολύ ευχάριστο!
Και άντε το στρίμωγμα παλεύεται, αχάριστη να μην είμαι, τόσο φθηνά που δώρο κάνει η συγκεκριμένη εταιρία την επιστροφή μου αλλά ένα 6ωρο με ένα πιτσιρίκι που γλώσσα δεν έβαλε σ’ όλη τη διάρκεια και είχε το κάθισμα μου για σάκο του μποξ, δεν το λες και το καλύτερο δώρο!
Ώρες είναι θα περάσουν… Αμ! Δεν περνούσαν τόσο εύκολα όμως και εννοείται, άλλη επιλογή δεν έχεις παρά να επιστρατεύσεις όλη σου την υπομονή και να πορεύτεις μ’ αυτό και άντε το τετράχρονο να το δεχτείς, παιδί είναι, θα γκρινιάξει, θα κλάψει… Αλλά τον πατέρα που συνοδεύει το παιδί και που δεν ξέρει πως να μιλήσει, να διαχειριστεί την κατάσταση είναι δύσκολο να τον δεχτείς!Σιωπάς και κρατάς τα προσχήματα ή τελικά μιλάς;
Μάθαμε όλοι άμεσα ότι σήμερα μαζί μας θα ταξιδέψει και ο Αλεξ, θα βρίσκεται στο αεροπλάνο μαζί με τη μεγαλύτερη αδερφή του και τον πατέρα τους, όχι δε μας συστήθηκε, τον μάθαμε από τον πατέρα του που συνεχώς έλεγε το όνομα του!
Ο Άλεξ γεμάτος ενέργεια και άγχος, χαρούμενος και λαλίστατος κάθισε πίσω από τη θέση μου.
– Μπαμπά τι ώρα είναι; Τι ώρα θα φύγουμε; Τι ώρα θα φθάσουμε; Τι; Γιατί; Πως; Που; Πότε; Μπόλικες οι ερωτήσεις, ελάχιστες οι απαντήσεις και όσο δεν έπαιρνε απάντηση τόσο αυξανόταν ο αριθμός των ερωτημάτων του, απτόητος ο Άλεξ, που και που σταματούσε για να μαλώσει με την αδερφή του και άντε πάλι τα ίδια…
Ώσπου, ο μπαμπάς τους είχε τη φαεινή ιδέα να του πει
– Άλεξ κοίτα! The Police is coming! Κοιτάω κι εγώ μπροστά, πειστικός ο μπαμπάς, δε λέω, τα κατάφερε, σώπασε και ο Άλεξ!
– Ωχ! Τι φάση;! αναρωτιέμαι, κάλεσε η εταιρία τους Police? Ο Sting θα μας τραγουδήσει; Ωραία θα ‘ταν μα, μήτε δε Πόλις, μήτε ο Στινγκ φανερώθηκαν! Άδικα έψαχνε και το πιτσιρίκι για κανέναν μπαμπούλα αστυνομικό!
Όσο ο Άλεξ εξακολουθούσε να έχει το βλέμμα καρφωμένο προς τα μπρος, επικρατούσε ησυχία αλλά πόσο να κρατήσει όμως αυτό; Είδε κι ο ίδιος ότι δεν πλάκωσε η αστυνομία και συνέχισε το έργο του! Ο πατέρας διαπιστώνοντας πως με μ’ αυτό είχε έστω ένα μικρό αποτέλεσμα, κάθε τρεις και λίγο τον ακούγαμε να λέει the Police is coming… Δε πολίς ις κάμιγκ!
-Το πες μια, το πες δυο, πέντε-έξι… Εεεε φθάνει, λέω μέσα μου! Γυρίζω κι εγώ προς το μέρος του με ένα πρόσωπο που έσφυζε από ειρωνεία, να του δείξω πως αυτό που έλεγε, έπαψε να είναι αστείο εδώ και ώρα και να σταματήσει αλλά αμ…! Δε! Ακάθεκτος κι αυτός σαν τον υιό!
Ίσως, σκέφτηκα, αν του έλεγα πως εγώ είμαι αστυνομικός και ήρθα να συλλάβω τον Άλεξ λόγω της ανάρμοστης συμπεριφοράς του, πως θα του φαινόταν;
Ή θα ‘ταν προτιμότερο να του ‘λεγα πως είμαι αστυνομικός και ήρθα να συλλάβω τον ίδιο διότι χρησιμοποιεί το επάγγελμα μου για να τρομοκρατήσει τον γιο του;
Κάποτε ήταν ο μπαμπούλας, ήταν ο γύφτος, τώρα ο αστυνομικός, αργότερα ίσως ο αστροναύτης που παίρνει παιδιά και τα αφήνει στο διάστημα, ποιος ξέρει τι άλλο θα πούμε;
Καλώς ή κακώς δε μίλησα, ίσως τον λυπήθηκα, είχε τα παιδιά του που δε μπορούσε να τα ηρεμήσει, είχε επίσης, τα βλέμματα των συνεπιβατών να τον κοιτούν επίμονα, να ‘χει και μένα να του λέω πόσο λάθος κάνει να χρησιμοποιεί τέτοια μέσα για να καθησυχάσει τον αγχωμένο, δραστήριο γιο του; Οπότε, αποφάσισα να μην του προσθέσω κάτι επιπλέον…
Ίσως τώρα να το μετανιώνω γιατί αναμφίβολα , ο μικρός Άλεξ θα ‘χει στο νου ότι κάθε φορά που ανεβαίνει σε αεροπλάνο, ίσως εμφανιστεί ξαφνικά ο κακός αστυνομικός που κατεβάζει παιδιά και τα στέλνει φυλακή!
