Μπαλέτο (Γαλλία – Ρωσία)
Το μπαλέτο είναι είδος χορού, με καταγωγή από την Ιταλία του 15ου αιώνα, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε στη σκηνική του μορφή, κυρίως στη Γαλλία και τη Ρωσία. Στην πρώιμη μορφή του απουσίαζε η χρήση σκηνικών και λάμβανε χώρα σε μεγάλες αίθουσες συναθροίσεων, όπου οι θεατές καταλάμβαναν τις θέσεις μπροστά και εκατέρωθεν της σκηνής. Έκτοτε έχει εξελιχθεί σε είδος χορού υψηλών τεχνικών απαιτήσεων, με δική του ορολογία και δομική σύσταση. Η μουσική συνοδεία είναι κατά κύριο λόγο από το ρεπερτόριο της κλασικής μουσικής, ενώ πολλοί συνθέτες έχουν γράψει μουσική ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Στις απαρχές του μπαλέτου κατά την Ιταλική Αναγέννηση, ο εν λόγω χορός αποτέλεσε χορευτική παράφραση της ξιφασκίας· σύντομα εξήχθη στη γαλλική αυλή της Αικατερίνης των Μεδίκων, ενώ επί Λουδοβίκου ΙΔ΄ τα επί μέρους στοιχεία του καθορίστηκαν από τον Πιέρ Μπωσάν.
Φλαμένκο (Ισπανία)
Το φλαμένκο είναι ένας ισπανικός όρος που αφορά ένα είδος μουσικής και χορού, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τον 19ο αιώνα. Το φλαμένκο ενσωματώνει μια σύνθετη μουσική και πολιτισμική παράδοση. Προήλθε αρχικά από την περιφέρεια της Ανδαλουσίας, όπου αναπτύχθηκε σαν ξεχωριστή υποκουλτούρα με κέντρα τη Σεβίλλη, το Κάδιξ και τη Μάλαγα, στη συνέχεια όμως εξελίχτηκε σε χαρακτηριστικό κομμάτι του πολιτισμού ολόκληρης της Ισπανίας, ενσωματώνοντας και μετασχηματίζοντας λαϊκά μουσικά στοιχεία σε διαφοροποιημένες μουσικές φόρμες και από άλλες περιφέρειες, όπως η Μούρθια κι η Εξτρεμαδούρα.
Χιπ χοπ (Νέα Υόρκη)
Το χιπ χοπ είναι ένα κίνημα υποκουλτούρας που σχηματίστηκε στις αρχές του 1970 από την αφροαμερικάνικη και πουερτορικανή νεολαία του νότιου Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Έγινε ευρύτερα γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ στη δεκαετία του 2000 έγινε το πιο δημοφιλές είδος μουσική στον κόσμο. Χαρακτηρίζεται από τέσσερις ξεχωριστές εκδηλώσεις κουλτούρας: μουσική rap (λεκτικά), Djing (ακουστικά), b-boying (σωματικά) και γκράφιτι (οπτικά). Αν και συνεχίζει να αναπτύσσει πολλά στυλ παγκοσμίως, αυτοί είναι οι τέσσερις ακρογωνιαίοι λίθοι που προσφέρουν συνοχή στον όρο χιπ χοπ. Ο όρος “χιπ χοπ” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά γραπτά από τον Steven Hager στην εφημερίδα “The Village Voice”.
Σάλσα (Κούβα)
Ο χορός σάλσα είναι ένας λάτιν χορός που δημιουργήθηκε από τους ισπανόφωνους της καραϊβικής και από τους ισπανόφωνους μετανάστες στις ΗΠΑ. Ο χορός Σάλσα αναμιγνύει στοιχεία από διάφορους αφρικάνικους και ευρωπαϊκούς χορούς. Βασικές επιρροές τις Σάλσα είναι οι χοροί Σον, Ρούμπα, Γκουαράτσα, Μπόμπα.Ο χορός Σάλσα χορεύεται κυρίως σε ζευγάρια, αν και υπάρχουν και σόλο φόρμες, και η Ρουέδα που χορεύεται σε κύκλο όπου τα ζευγάρια ανταλλάσσουν τους παρτενέρ τους.
Βαλς (Αυστρία)
Το Βιεννέζικο Βαλς γεννήθηκε τον 13ο αιώνα στη Βιέννη, στην Αυστρία, και θεωρείται ένας από τους αρχαιότερους απαλούς χορούς. Πολύ πριν εισαχθεί στην υψηλή κοινωνία, οι χωρικοί, και γενικά ο φτωχός λαός της Αυστρία και της Βαυαρίας, χόρευαν «στριφογυριστούς» (με πολλές στροφές) χορούς, όμοιους, τόσο χορευτικά, όσο και μουσικά, με το Βιεννέζικο Βαλς.Έτσι, όταν εμφανίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα, το αυστριακό Βιεννέζικο Βαλς γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία ακόμα και στην υψηλή κοινωνία της Γαλλίας.Όμως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το Βιεννέζικο Βαλς δέχτηκε μεγάλη αποδοκιμασία:Οι δάσκαλοι χορού θεώρησαν το Βαλς απειλή για το επάγγελμά τους, διότι ήταν αρκετά εύκολη η εκμάθηση του βασικού βήματος σε σύγκριση με τους χορούς που χορεύονταν στο παλάτι και δεν απαιτούσε πολύ εξάσκηση. Το Βιεννέζικο Βαλς δέχτηκε αρνητική κριτική και από ηθικής πλευράς που αφορούσε σε ένα βασικό χαρακτηριστικό του χορού, τη σωματική επαφή.
Τάγκο (Αργεντινή)
Το τάγκο, από τα Ισπανικά, είναι είδος μουσικής (σε ρυθμό 2/4 ή 4/4) και αντίστοιχου χορού. Το τάγκο γεννήθηκε, ήκμασε και ακμάζει ακόμη στην περιοχή του Ρίο δε λα Πλάτα, δηλαδή στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, αλλά και διαδόθηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Η Ισπανική λέξη tango ετυμολογείται πιθανόν από την γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και είναι συγγενής με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio αυτής της οικογένειας.
Σάμπα (Βραζιλία)
Η σάμπα (πορτογαλικά: Samba) είναι μουσικοχορευτικό είδος και πολιτισμικό χαρακτηριστικό της Βραζιλίας. Αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του βραζιλιάνικου πολιτισμού, και είναι ιδιαίτερα γνωστή για τον ζωηρό ρυθμό της και την ερωτική της χορευτική έκφραση. Οι ρίζες της ανάγονται στην Αφρική, και συγκεκριμένα το δουλεμπόριο του 17ου και 18ου αιώνα όπου πολλοί ιθαγενείς της δυτικής Αφρικής μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι στις πορτογαλικές κτήσεις της λατινικής Αμερικής. Έτσι οι αφρικανικές πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις, κυρίως της Ανγκόλα και της περιοχής του ποταμού Κονγκό, αποτυπώθηκαν στη μουσική αυτή, της οποίας ο κοντινότερος εκπρόσωπος είναι το μουσικό είδος σάμπα ντε ρόντα της περιοχής Μπαχία στη Βραζιλία το οποίο διατηρεί πολλά από τα αρχικά αφρικανικά χαρακτηριστικά και παράλληλα είναι ο κοινός πρόγονος όλων των μετέπειτα ειδών σάμπα, ενώ αποτελεί και άυλη πολιτιστική κληρονομιά της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Ινδικοί χοροί (Ινδία)
Οι χοροί της Ινδίας καθρεφτίζουν με αμεσότητα τον ινδικό πολιτισμό. Επιτρέπουν στον θεατή να έρθει σε επαφή με την μυστηριώδη, μαγευτική πλευρά της κουλτούρας της Ινδίας, αφού έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή και σε άλλες μορφές τέχνης, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική. Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι ο χορός υπήρχε στην Ινδία ήδη από το 6000 π.Χ! Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, ο Brahma (ο δημιουργός του κόσμου για τους ινδουιστές) συνδύασε τη λογοτεχνία του Rig Veda, τα τραγούδια του Sama Veda, την έκφραση (abhinaya) του Yajur Veda και το συναίσθημα (rasa) του Atharva Veda, για να δημιουργήσει το natya, δηλαδή τον χορό. Τα θέματα που παρουσιάζονται στους χορούς είναι παρμένα από την ινδική μυθολογία, τους θρύλους και την λογοτεχνία και μπορεί να εμφανίζονται σε θρησκευτικές ή εορταστικές εκδηλώσεις, ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Οι ινδικοί χοροί μπορούν να καταταχθούν σε δύο κατηγορίες, τους κλασσικούς και τους παραδοσιακούς. Τα είδη των κλασσικών χορών παρουσιάζουν ποικιλία ανάλογα με τις διάφορες περιοχές της Ινδίας στις οποίες εντοπίζονται και αντιπροσωπεύουν τα ήθη και τα έθιμα της κάθε περιοχής ή μιας ομάδας ανθρώπων. Στην πλειοψηφία τους, οι χοροί έχουν θρησκευτικό περιεχόμενο και εκφράζουν τα εννέα rasas, που περιλαμβάνουν την ευτυχία (Hasya), τον θυμό (Krodha), την αηδία (Bhibasta), τον φόβο (Bhaya), την θλίψη (Shoka), το θάρρος (Viram), την συμπόνια (Karuna), τον θαυμασμό (Adbhuta) και τη γαλήνη (Shanta).
Αφρικάνικοι χοροί (Αφρική)
Στην μαύρη ήπειρο υπάρχει μεγάλος αριθμός χορών. Κάθε περιοχή της Αφρικής έχει δικούς της διαφορετικούς χορούς, κάθε χορός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και πάρα πολλές παραλλαγές… Παρατηρώντας τους χορούς αυτούς στα αφρικανικά χωριά, ανακαλύφθηκε ότι έχουν πολλές θεραπευτικές ψυχοσωματικές ιδιότητες. Σήμερα αυτούς τους χορούς τους χρησιμοποιούν ως διάφορες εναλλακτικές θεραπείες (χοροθεραπεία, μουσικοθεραπεία). Η πίεση στα γυμνά πέλματα από την επαφή τους με τη γη ανανεώνει την εσωτερική ενέργεια, διώχνοντας τις εντάσεις, χαρίζοντας καλή διάθεση και ψυχική ισορροπία. Στην αφρικανική κουλτούρα ο χορός συνδέεται με τις βασικές αρχές που διέπουν την καθημερινή ζωή στην κοινότητα. Είναι οι χοροί που απελευθερώνουν το σώμα μας αλλά και τα συναισθήματά μας. Η μουσική, όπως και ο χορός, διευκολύνουν την απόλυτη επικοινωνία ανθρώπου και φύσης και γίνονται τα ιδανικά μέσα επικοινωνίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο χορευτής, όταν γίνεται ένα με τον ρυθμό, έχει άμεση επαφή με την μουσική από τα κρουστά. Αυτό τον κάνει να ξεχνά την καθημερινότητα και τον απελευθερώνει από τα προβλήματα του.
Οριεντάλ (Ανατολή)
Ο χορός οριεντάλ (ή χορός της κοιλιάς, όπως είναι ως επί το πλείστον γνωστός στον δυτικό κόσμο) είναι ο σημερινός αποκαλούμενος χορός της Ανατολής. Παρότι φαινομενικά ο χορός της κοιλιάς είναι αρκετά ελεύθερος, στην πραγματικότητα διέπεται από αυστηρούς κανόνες, και είναι εκτελεστικά ιδιαίτερα δύσκολος. Υπάρχουν πολλά είδη χορού της κοιλιάς, ανάλογα με τη μουσική, την προέλευση και το επιθυμητό αισθητικό αποτέλεσμα. Στην Αίγυπτο συναντάμε την μεγαλύτερη ποικιλία διαφορετικών χορών που χωρούν κάτω από την ομπρέλα ‘οριεντάλ, από τα παραδοσιακά είδη έως τη σύγχρονη μορφή του χορού της κοιλιάς. Στην Αλγερία περιλαμβάνει κινήσεις που συναντάμε και στους Αιγυπτιακούς χορούς όπως shimmies, κύκλους γοφών και πτώσεις γοφών. Υπάρχει ισχυρή επιρροή από τους Ανδαλουσιάνικους χορούς (Φλαμένκο) οι οποίες φαίνονται στις κινήσεις των χεριών περισσότερο. Στην Ελλάδα το γνωστό σε όλους μας τσιφτετέλι, θα μπορούσε να θεωρηθεί η ελαφρά μορφή του χορού της κοιλιάς. Χαρακτηρίζεται από ελεύθερη μορφή κίνησης σύμφωνα με τον ρυθμό, χωρίς συγκεκριμένους κανόνες. Η Βυζαντινή μουσική στην κλίμακα του χορού, είναι φανερή. Τον χορεύουν ζευγάρια. Στους λαϊκούς χορούς, μόνο στο «τσιφτετέλι» χαμογελούν περισσότερο. Όταν χορεύεται από γυναίκα «σόλο», αυτό γίνεται πάνω σε τραπέζι γεμάτο πιάτα (για να μην μπορεί να κάνει βηματισμούς, αλλά μόνο να σείει το στήθος, τη μέση και τους γλουτούς), ενώ η παρέα συνοδεύει με ρυθμικά παλαμάκια. Χορό οριεντάλ συναντάμε επίσης στο Ιράν (Περσία), Λίβανος, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Υεμένη (Περσικός Κόλπος), Μαρόκο, Τυνησία και την Τουρκία
Καποέιρα (Βραζιλία)
Η Καποέιρα είναι Βραζιλιάνικη πολεμική τέχνη. Αναπτύχθηκε αρχικά από Αφρικανούς σκλάβους στη Βραζιλία, ξεκινώντας από την αποικιοκρατική περίοδο. Συμμετέχοντες από ένα roda (κύκλο) εναλλάσονται παίζοντας όργανα, τραγουδώντας και χωρίζονται σε ζευγάρια στο κέντρο του κύκλου. Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από συνεχή ακροβατικά, προσποιήσεις, προφάσεις και εκτεταμένη χρήση του εδάφους, καθώς και σαρωτικών κινήσεων, κλωτσιών και κεφαλιών. Η τεχνική και η στρατηγική είναι τα στοιχεία-κλειδιά για ένα καλό παιχνίδι. Η καποέιρα έχει δύο κύρια είδη, γνωστά ως «τοπικό» και «Ανγκόλα».
