Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο ΑλεχάντροΑμεναμπάρ, ο ΧάιμεΡοσάλες, ο Κάρλος Σάουρα, η Ιθίαρ Μπογιαΐν, ο Ιμανόλ Ουρίμπε, ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, ο Φερνάντο Τρουέμπα,ο Βιθέντε Αράντα, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι μερικοί από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες όχι μόνο της Ισπανίας αλλά παγκοσμίως, οι οποίοι όχι μόνο φώτισαν τις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές μεταβολές αλλά βρέθηκαν στις επάλξεις της καλλιτεχνικής παραγωγής παγκοσμίως με τον τρόπο που εικονογραφούν , αποτυπώνουν δημιουργούν και εκφράζονται.
Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τον ισπανικό κινηματογράφο;
Με το δικό του «στυλ», με φανατικό κοινό, ποικιλία στα είδη και τα θέματα, με την χαρακτηριστική ατμοσφαιρικότητα του ο ισπανικός κινηματογράφος είναι ανήσυχος, απαιτητικός, οξυδερκής, ωμός, σαγηνευτικός , ερωτικός, ποιοτικός και ένας από τους πιο αξιόλογους παγκοσμίως!
Η Θάλασσα Μέσα Μου (2004), Alejandro Amenábar
Tην αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού άνδρα που μετά από ένα ατύχημα στις καταδύσεις περνά 28 χρόνια της ζωής του ζητώντας το δικαίωμα στην ευθανασία. Το θέμα δε δυσκολεύεται καθόλου να συγκινήσει και η χαμηλόφωνη σκηνοθεσία το αναδεικνύει ακόμη περισσότερο, αλλά όλη η ταινία είναι η βαθύτατα ανθρώπινη ερμηνεία του Χαβιέ Μπαρδέμ που χάρη σε αυτή έκανε το μεγάλο βήμα στην Αμερική. Το Ξενόγλωσσο Όσκαρ ήταν από τα πιο εύκολα.
Μίλα Της (2002), Pedro Almodóvar
Ο Μπενίνιο είναι ένας μοναχικός νοσοκόμος που φροντίζει την Αλίσια, μια νεαρή χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα. Στο νοσοκομείο θα γνωρίσει τον Μάρκο, έναν δημοσιογράφο που έχει τη φίλη του σε κώμα και θα του μάθει πως η επικοινωνία και ο λόγος μπορούν να κάνουν θαύματα. Ανατρέποντας το καθιερωμένο του μοτίβο, που θέλει τη γυναίκα σε πρώτο πλάνο, το «Μίλα της», μια ταινία για την αντρική φιλία, την αγάπη και τη μοναξιά κέρδισε επάξια Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και BAFTA καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας, κερδίζοντας μια θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.
Belle Epoque (1992), Fernando Trueba
Ο τίτλος της ταινίας του Φερνάντο Τρουέμπα είναι ειρωνικός αφού δεν αναφέρεται στην αντίστοιχη γαλλική εποχή, αλλά στον Ισπανικό Εμφύλιο. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σαν φάρσα, αλλά λειτουργεί και ως παραβολή. Ένας στρατιώτης εγκαταλείπει το μέτωπο και μένει στο σπίτι ενός ηλικιωμένου στην εξοχή. Εκεί γνωρίζει τις τέσσερις κόρες του και κάνει σεξ με την κάθε μία με την προοπτική του γάμου και όπως είναι φυσικό, τα προβλήματα δεν αργούν να έρθουν. Θα μπορούσε να είναι χυδαίο, μολαταύτα καταλήγει τρυφερό και αστείο με έναν τρόπο που δεν προσβάλλει. Οι μούσες του ισπανικού σινεμά, Μαριμπέλ Βερντού και Πενέλοπε Κρουζ βρίσκονται σε μεγάλα κέφια.
Ο λαβύρινθος του Πάνα (2006), Guillermo del Toro
Η ιστορία πραγματοποιείται στην Ισπανία το καλοκαίρι του 1944, πέντε χρόνια μετά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, κατά την πρώιμη Φρανκική περίοδο. Η αφήγηση αλληλεπιδρά με αυτόν τον πραγματικό κόσμο και με έναν μυθικό κόσμο που επικεντρώνεται σε έναν κατακόρυφο εγκαταλειμμένο λαβύρινθο και ένα μυστηριώδες πλάσμα, με το οποίο αλληλεπιδρά ο κύριος χαρακτήρας, η Οφηλία. Ο πατριός της Οφηλίας, ο καπετάνιος ΦαλάντΒιντάλ, κυνηγάει το ισπανικό μακίνο που αγωνίζεται ενάντια στο φρανκοκρατικό καθεστώς στην περιοχή, ενώ η έγκυος μητέρα της Οφηλίας η Κάρμεν γίνεται όλο και περισσότερο άρρωστη. Η Οφηλία συναντά πολλά περίεργα και μαγικά πλάσματα που γίνονται κεντρικά στην ιστορία της, οδηγώντας την μέσα από τις δοκιμές του παλιού κήπου και λαβυρίνθου.
Δευτέρες με λιακάδα (2002), Fernando Leónde Aranoa
Αυτή η ταινία δεν βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Βασίζεται σε χιλιάδες αληθινές ιστορίες.
Σε μια Ισπανική πόλη στις βόρειες ακτές της χώρας, κλείνουν τα ναυπηγεία που απασχολούσαν σημαντικό μέρος του πληθυσμού και οι εργάτες πλέον, μην έχοντας τι να κάνουν, περνούν τις μέρες τους στην τεμπελιά και την ανεμελιά, χωρίς βέβαια να είναι αυτοί υπεύθυνοι για την κατάσταση. Τα βάζουν με τα πρώην αφεντικά τους, τον κόσμο, την κοινωνία, βλέπουν ποδόσφαιρο και ελπίζουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.
