της Δώρας Σιαλβέρα
Και ναι αποφάσισα κι εγώ να σκεφτώ οικολογικά. Και η οικολογική μου συνείδηση μου είπε ότι δεν πρέπει να πάρω το αυτοκίνητο για να ταξιδέψω μέχρι τη Θεσσαλονίκη, αλλά να χρησιμοποιήσω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και είπε στη συνείδησή μου: «Έχεις δίκιο. Αυτό θα κάνω… Άλλωστε έχουμε και Δήμαρχο Οικολόγο. Πρέπει να συμπορεύομαι με αυτή την οικολογική πολιτική. Αυτό θα κάνω. Και το έκανα. Ανέβηκα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ!
Εκεί στη διπλανή θεσούλα γιατί μιλάμε για θεσούλα… Και συγνώμη δηλαδή… Τι θεσούλες είναι αυτές που έχουν στα λεωφορεία ρε παιδιά; Εγώ παλιά στα φοιτητικά μου χρόνια που χρησιμοποιούσα λεωφορεία, είχε μεν στενές θέσεις αλλά όχι θεσούλες. Εκείνες τις δερμάτινες τις μπλε με το άσπρο κεφαλάρι που χωρούσες τέλος πάντων να καθίσεις…
Σ’ αυτές τις καινούριες, άμα έχεις παραπάνω κιλά την πάτησες. Όπως η κυρία Δέσποινα από δίπλα μου, που η καημενούλα τις τρώει τις μπουγατσούλες της, φάνηκε. Και το μισό κορμί της, ήταν στη δική μου τη θέση. Τι να της πω; Πώς να το μαζέψει το μπούτι; Και που να το πάει δηλαδή;
Αχ μου λέει σας στριμώχνω κιόλας. Όχι της λέω δεν πειράζει… Γιατί και να πείραζε τι θα γινόταν; Έπρεπε η μισή να βγεί από το παράθυρο, γιατί ήθελε να κάτσει κι από μέσα, να έχει θέα τις κατάφυτες πλαγιές του Πολυμύλου. Τέλος πάντων…
Μα καλά αυτοί που έκαναν τις θέσεις στα λεωφορεία, έχουν κάτσει ποτέ να ταξιδέψουν; Γιατί δεν είναι μόνο στενές στο έτσι, είναι και στο αλλιώς. Τα πόδια; Που να τα βάλω τα πόδια; Δεν είμαι και δυο μέτρα, αλλά έχω πόδια, τα οποία προφανώς και δεν προβλέφθηκε από τον κατασκευαστή ότι πρέπει κάπου να μπουν. Γιατί και στην μπροστινή θέση που καθόταν μια άλλη κυρία, η κυρία Φωτεινή, γνωριστήκαμε και μ’ αυτή, βέεεεβαια, η καημένη είχε τη μέση της και έπρεπε η θέση της να είναι κάπως ξαπλωμένη. Έτσι κι εγώ έπρεπε να βάλω τα πόδια μου στο διάδρομο γιατί αλλιώς δεν χωρούσα.
«Έλα καλέ χίλιοι καλοί χωράνε» είπε με ευγένεια η κυρία Φωτεινή, «να βάλε τα πόδια σου επάνω στον κύριο που κάθεται στη διπλανή σειρά, έτσι κι αλλιώς αυτός κοιμάται δεν θα το καταλάβει….»
Κι εκεί κατάλαβα γιατί τόσα χρόνια δεν ταξίδευα με το ΚΤΕΛ. Τότε το θυμήθηκα. Γιατί δεν είναι μόνο ότι είναι στενά, είναι ότι γνωρίζεσαι και με όλους αυτούς τους συμπαθέστατους συνεπιβάτες.
Εμείς πάντως μέχρι να φτάσουμε Θεσσαλονίκη, ακούσαμε όλη τη συζήτηση που είχε η κυρία Δέσποινα με τη μητέρα της στο τηλέφωνο και διαφωνούσανε για τα περιουσιακά, και μάλιστα δεν είναι ότι τα ακούσαμε, κάποιοι ευγενέστατοι συνεπιβάτες πήραν και θέση. Γιατί είχαν ανάλογες εμπειρίες. Έτσι μάθαμε ότι ο κύριος Σπύρος στη θέση 12, μάλωσε γι’ αυτά με τον αδερφό του και ότι η κυρία Καλλιόπη από την 26, αποκλήρωσε για τον ίδιο λόγω την κόρη της.
Και να μαλώνει η κυρά Δέσποινα, και να πετάγονται οι υπόλοιποι… Ώσπου δεν άντεξε η κυρία Φωτεινή, σηκώθηκε, παρά την πονεμένη μέση της, άρπαξε το τηλέφωνο και τα ψαλε ένα χεράκι στη μάνα της κυρά Δέσποινας… «Εεεεεε της λέει, δεν άντεξα άλλο, κάποιος έπρεπε να της τα πει». Και της τα είπε η κυρία Φωτεινή! Που δεν την ήξερε, που δεν την είχε δει ποτέ της και που το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα την ξανάβλεπε δηλαδή…
Πραγματικά έπαθα σοκ! Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με έναν άγνωστο συνεπιβάτη του… Και πόσο εύκολα «το πρόβλημά μου όταν γίνει δικό σου» που λέει και το αγαπημένο άσμα, παίρνεις θέση και το διαχειρίζεσαι… Έτσι στο άσχετο…
Τελικά ο κόσμος δεν αδιαφορεί για τα προβλήματα των άλλων, αλλά συμπάσχει… Και αυτό γίνεται με το ΚΤΕΛ. Πάνε εκείνες οι εποχές που μέσα στα λεωφορεία άμα μιλούσες λίγο πιο δυνατά με τον διπλανό σου άκουγες εκείνο το αγαπημένο «ΣΣσσσσσσσς!!!!!!!» Τώρα ο κόσμος τελικά μάλλον έχει ανάγκη από επικοινωνία, την οποία πια βρίσκει μόνο στα ΚΤΕΛ! Μα πως δεν το σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι να το βάλουν σε καμιά διαφήμιση: «ΚΤΕΛ, γιατί σας φέρνουμε πιο κοντά» «ΚΤΕΛ γιατί σας κάνουμε μια παρέα»…
