Φέτος η πρώτη σκέψη ήταν να ακυρωθεί το Φεστιβάλ. Αν το Φεστιβάλ ήταν μόνο μια συνήθεια, αν η αλληλεγγύη και ο αγώνας έχει αυτοπεριορισμούς στην έκφραση και λίγα περιθώρια αναπροσαρμογής. Η απαγόρευση συνάθροισης δεν μπορεί να περιορίσει τη συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Μια παγκόσμια επιδημιολογική κρίση ήταν κάτι καινούριο στις μέρες της γενιάς μας. Δεν διαφέρει όμως στα σημεία με τις άλλες κρίσεις και αθροίζεται μαζί τους: την οικονομική κρίση, την προσφυγική, την κλιματική κρίση. Ο κόσμος δεν θα είναι διαφορετικός την επόμενη μέρα. Ο κόσμος θα γίνει διαφορετικός (εννοούμενος αυτή τη φορά χειρότερος) αν σε ένα κλίμα απομόνωσης, ατομικισμού και φόβου επιτρέψουμε παραχώρηση δικαιωμάτων. Η πανδημία οδηγεί σε μια νέα ριζική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, τη ρηγμάτωση της καθολικής εκπαίδευσης, την καταστολή των ανθρώπων και των ιδεών, την παντοδυναμία των media, τα «παράθυρα» σε κάθε είδους ρατσισμού και αδικίας.
Μια κρίση, όπως αυτή, για τους ανθρώπους είναι μια ευκαιρία για αναπροσαρμογή, για εγρήγορση για τη συντριβή του φόβου που είναι η απαρχή της σοφίας. Και για το σύστημα όμως είναι ένα άλλοθι για καταστολή, συμμόρφωση, ανισονομία. Γιατί η στάση απέναντι στον κορωναϊο έχει ιδεολογικό και ταξικό πρόσημο. Σε παγκόσμιο επίπεδο και το βλέπουμε να εξελίσσεται καθημερινά. Μια ματιά στα μέτρα που λαμβάνονται και στα μέτρα που δεν λαμβάνονται αρκεί.
Το προηγούμενο διάστημα δημιουργήσαμε όλοι μια ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης. Ας κρατήσουμε τη στείρα συμμόρφωση μακριά και ας συνεχίσουμε με όρους αλληλεγγύης και ελεύθερης συνέκφρασης.
Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί 07, 08, 09 Ιουλίου και σύντομα θα ανακοινωθεί το πρόγραμμα των δράσεων του και τα σημεία στην πόλη, που αυτές θα λάβουν χώρα.
