Δεν σου παίρνει ώρα να την εντοπίσεις μέσα στο πλήθος, όχι εξαιτίας της εκκεντρικότητας της, αφού πριν ανέβει στην σκηνή ανακατεύεται με τον κόσμο συζητά μαζί του, τον ακούει και του γελά δυνατά. Ξεχωρίζει με την περίσσια ευγένειά, την πηγαία φωτεινή ενέργεια και το καλής ποιότητας χιούμορ της. Ο πληθυντικός δεν έγινε ποτέ ενικός, γιατί δεν υπήρξε εξαρχής. Θαρρείς πως την γνωρίζεις χρόνια….Τα ηχοχρώματα της μοναδικής φωνής της είναι μπλε και αυτή την κατατάσσει ως μοναδική στο είδος της. Η Τζώρτζια Κεφαλά αδιαμφισβήτητα είναι ροκ με σημάδι σφραγίδας γνησιότητας.
Πως απελευθερώνεις τέτοια δύναμη και ενέργεια στην σκηνή; Νόμιζα πως μιλούσα με κάποια άλλη πριν ανέβεις στο stage, ήταν ήρεμη, νηφάλια φαινόταν “κανονική”.
Πολλές φορές , έχω την εντύπωση πως την ώρα που παίζουμε μουσική είναι σαν να συγκεντρώνεις όλη σου την ύπαρξη και ενέργεια σε μια ακτίνα. Πόλεμος των άστρων δηλαδή.. λέιζερ που χτυπάει πανοπλίες, δράκους, φόβους και αναστολές. Όλοι έχουμε αυτή τη δύναμη. Απλά δεν έχουμε βρει την κατάλληλη θέση.
Η ιδιαίτερη χαρακτηριστική φωνή σου σε συνδυασμό με την θεατρικότητα και τις χορευτικές κινήσεις σου, αποδεικνύουν πως θα ήταν άδικο να σου προσδώσει κανείς μοναχά τον τίτλο της τραγουδίστριας. Τι θα έλεγες για τον τίτλο καλλιτέχνης, με την ευρύτερη σημασία του όρου; Τον κατέχεις επάξια άλλωστε. Με ποιες τέχνες δεν έχεις «καταπιαστεί» ακόμα, ποιες σε ιντριγκάρουν αυτόν τον καιρό;
Οι καλλιτέχνες καίγονται όμορφα. Σαν την πεταλούδα είσαι που πετάει στο φως. Σε κάποιο σημείο νιώθεις το κάψιμο και παρ’ όλα αυτά αποφασίζεις να συνεχίσεις την πορεία. Τότε λέγεσαι καλλιτέχνης; Δεν ξέρω. Μεγάλωσα όμως κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, με όλους να μου τονίζουν πως αυτά είναι περιττά. Σιγά σιγά ανακαλύπτω τη σχέση του μέσα με το έξω. Του ορατού και του αόρατου. Τα εικαστικά με γοητεύουν εξίσου, παρ’ όλη την άγνοιά μου σε τεχνικές… και ο χορός διαχρονική αγάπη.
Είσαι μια αντισυμβατική προσωπικότητα, αλλεργική στο σταριλίκι, αληθινή και σε όποιον αρέσει, βαριέσαι εύκολα, αγαπάς τις αλλαγές αλλά η υπερβολή σου δεν είναι υπέρμετρη ούτε επιτηδευμένη, είναι τόση… όση. Πως τα πας με την οριοθέτηση; Πόσο δύσκολο είναι να βάζεις όρια σε εσένα, στα παιδιά σου, στους άλλους;
Η ζωή αγαπάει τις αλλαγές.. εγώ απλά προπονούμαι σε αυτές. Γίνομαι έτοιμη, για να τις υποδεχτώ με όση χαρά αντέχω. Όταν φέρεσαι σαν «Σταρ» έχεις αντιληφθεί το προϊόν σου και ξεκινάς να κάνεις μπίζνες με αυτό.. εγώ δεν πουλάω τρέλα, είμαι τρελή. Για να είσαι όμως ελεύθερος και τρελός, πρέπει να έχεις θέσει όρια και να τα σέβεσαι. Πρώτα εσύ. Και μετά ακολουθούν χωρίς προσπάθεια τα παιδιά σου, και οι άνθρωποι γύρω σου. Μια υπενθύμιση στους γύρω βέβαια δεν κάνει κακό..
Η φωνή σου είναι στοιχείο της ταυτότητας σου, ακόμα και αν την ακούσεις με γυρισμένη πλάτη ή στο ραδιόφωνο αναφωνείς «η Τζώρτζια». Ακόμη και δημοτικό τραγούδι να τραγουδήσεις, θα την αναγνωρίσει κανείς….Έχει μείνει αναλλοίωτη. Φοβήθηκες ποτέ μήπως χάσεις αυτό το δώρο; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ασφαλώς και μου έχει περάσει απ’ το μυαλό. Έχουν υπάρξει ατελείωτες συζητήσεις με συνάδελφους που έχουν σαν θέμα αυτή την τάση των ανθρώπων να «χτίζουν» εκεί που αισθάνονται ασφαλείς. Να ταμπουρώνονται πίσω απ’ την ιδιότητα. Να μένουν εκεί που αισθάνονται όμορφα. Έχουμε και άλλες πλευρές όμως. Ρίξε και μια ματιά εκεί. Μόνο καλό κάνει. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, είναι τα ψέματα και οι πλάνες που φτιάχνουμε στο κεφάλι μας.
Πως καταπολεμείς τις φοβίες σου; Πως νικάς ότι σε κατατρώει μέσα σου;
Πηγαίνοντας στον πυρήνα τους. Εκθέτοντας τον εαυτό μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Επικίνδυνο, αλλά σωτήριο!
Φαντάζομαι στο σπίτι σου θα ακούγεται η μουσική με κλειστά ή ανοιχτά παράθυρα. Θα τραγουδάς μόνη με παρέα ή με τα παιδιά σου. Θα περπατάς και στο πάτωμα θα έχει μια κιθάρα, μια φυσαρμόνικα, ένα παιδικό αρμόνιο με μπαταρίες. Πέφτω μέσα; Με ποιο τραγούδι έχεις κολλήσει τελευταία και πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδάει;
Μέσα πέφτεις! Τελευταία έχω κολλήσει με τους RAMMSTEIN γιατί τους μελετάει ο γιός μου στην κιθάρα..
Η Πάρος, το νησί σου είναι το ησυχαστήριο σου, το λιμάνι σου; Ή τα ανήσυχα πνεύματα δεν βρίσκουν ποτέ και πουθενά την ησυχία τους;
Εγώ την βρίσκω πάντως! Η Πάρος έχει την ομορφιά της και είναι μια ομορφιά που μου πάει πολύ. Γελάω με τους αέρηδες και χαίρομαι με τις φουρτούνες. Γαληνεύω με την μυρωδιά της. Είναι ρίζα για εμένα. Όμως γενικά είμαι μοναχικός άνθρωπος. Με πιάνει άγρια χαρά στην ερημιά. Έτσι, ήμουν πάντα.
Πως βλέπεις τον κόσμο στα χρόνια της σκληρής ανεργίας, της κρίσης των διαπροσωπικών σχέσεων, της εξαχρείωσης των αξιών; Ποιος είναι ο δικός σου οδηγός επιβίωσης;
Έρχεται κάποια στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι πως η απραξία, η αναμονή, η υπεκφυγή, η κριτική, ο σνομπισμός, και το «τα ξέρω όλα» δεν είναι επιλογή. Αντιθέτως, είναι περιττολογία. Αντιθέτως η πράξη , η συνεργασία και η κατανόηση είναι λύση.
Έχεις κρατήσει την αίσθηση του έρωτα αλώβητη; Έχεις φυλάξει μέσα σου την τρέλα της εφηβείας; Είναι αυτά που κατάφερες να σώσεις στο πέρασμα των χρόνων;Είναι τα όπλα σου; Με αυτά ξεγέλασες τον χρόνο και τον έχεις κάνει φίλο σου;
Αλλάζω! Οι έννοιες δεν είναι ίδιες πια! Ο έρωτας έχει εντελώς άλλη γεύση. Δεν ψάχνω την ολοκλήρωση στα μάτια των άλλων. Φτάνει αυτό. Όχι άλλο η καραμέλα που σου δίνουν να μασάς από παιδί. Πως είσαι μισός και πρέπει να συμπληρωθείς. Αντίθετα, αισθάνομαι δυνατά! Ακόμα θυμάμαι και νιώθω πως ήταν οι πρώτες φορές! Έχω κάθε μέρα πρώτες φορές! Σαν να τα βλέπω όλα απ’ την αρχή.
Εάν η μουσική ήταν χρώμα για σένα σίγουρα θα ήταν ΜΠΛΕ. Κλείσατε 20 χρόνια ζωής, ενηλικιωθήκατε. Καταφέρατε να ταξιδέψετε όλοι, μαζί σας και εμείς σε αυτό το μουσικό ταξίδι. 20!Έτσι ονομάσατε και το τελευταίο άλμπουμ σας. Πόσο δύσκολο ήταν να κρατηθεί μια ιδιαίτερη μπάντα ροκ, ποπ, τζαζ, φανκ ζωντανή μέχρι σήμερα στην ελληνική μουσική σκηνή; Και μάλιστα ενωμένη….Πως κρατήθηκαν οι ισορροπίες μεταξύ σας;
Μάλλον πρόκειται για θαύμα. Είμαστε τυχεροί. Γιατί ταιριάζαμε μέσα στην διαφορετικότητά μας. Γιατί προλάβαμε την δισκογραφία και τα ραδιόφωνα. Γιατί ήμασταν έμπειροι. Γιατί είχαμε πίστη. Όσο και γελοίο να είναι το μήνυμά σου, πρέπει να το φωνάξεις.
Και τώρα θα σου ζητήσω κάτι ακατόρθωτο. Χαρακτήρισε με 5 λέξεις αυτά τα 20 χρόνια………
Να βάλω 8;; « Πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό»! Στίχος από το «κόκκινο φιλί»..
Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας μια σκέψη σου που είναι καθημερινά καρφωμένη στο μυαλό σου……Μια φράση, μια ευχή. Κάτι που έχεις εκεί μέσα και δεν το ξέρει κανείς…..ακόμα.
«Μόνο η αγάπη ξέρει» όταν μεγαλώσω θα πω και την συνέχεια… «τώρα έμαθα κι’ εγώ ..»
