Υπάρχουν πολλά μαγικά μέρη στον κόσμο όπου μπορείς να απολαύσεις ένα γεύμα με θέα: Περιστρεφόμενα εστιατόρια στην κορυφή ουρανοξυστών, ο Πύργος του Άιφελ και μάλλον θα υπάρχει και κάτι ανάλογο στο Λας Βέγκας. Από την άλλη, μπορείς να φας σε κάποια βουνοκορφή, πράγμα που είναι σαν φυσικό ναρκωτικό.
Η Randi Skaug έχει δοκιμάσει τα περισσότερα από αυτά. Είναι επαγγελματίας εξερευνήτρια και η πρώτη γυναίκα της Νορβηγίας που έχει σκαρφαλώσει τις Επτά Κορυφές – το υψηλότερο βουνό κάθε ηπείρου. Είναι επίσης ειδική στο νορβηγικό ορεινό φαγητό, τρώει τα πάντα χωρίς να έχει ιδιοτροπίες και γενικά είναι φοβερή τύπισσα.
Συζητήσαμε με τη Skaug για το φαγητό που έτρωγε σκαρφαλώνοντας προς την κορυφή του Έβερεστ, για τη διάρροια που την έπιασε στο Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, για τον μήνα που πέρασε τρώγοντας κατεψυγμένο φαγητό και για την απόλαυση του να τρως τηγανίτες την κατάλληλη στιγμή.
Munchies: Γεια σου, Randi. Πώς έγινες επαγγελματίας εξερευνήτρια;
Randi Skaug: Σε παιδική ηλικία είναι φυσικό να εξερευνάς και να ζεις περιπέτειες. Οι περισσότεροι άνθρωποι σταματoύν να το κάνουν αυτό όταν μεγαλώνουν, όμως εγώ δεν το έκανα ποτέ. Πλέον, βγάζω τα προς το ζην αναζητώντας περιπέτειες. Αυτό σημαίνει ότι η ζωή μου είναι μοιρασμένη ανάμεσα στο να περνάω χρόνο στη φύση και στο να διηγούμαι ιστορίες για αυτό, αφού επιστρέψω. Ο στόχος μου στη ζωή είναι να βοηθήσω τον κόσμο να κάνει την κάθε μέρα του σπουδαία.
Έχω καθιερώσει έναν όρο στα νορβηγικά που λέγεται «kongefølelsen». Σημαίνει «να αισθάνεσαι ότι είσαι στην κορυφή του κόσμου». Αυτός είναι ο στόχος μου. Όχι μόνο να ζω περιπέτειες μόνη μου, αλλά και να εμπνέω άλλους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τη φύση, για να νιώσουν αυτό το συναίσθημα. Πιστεύω ότι αν βγαίνουμε έξω συχνά, το σώμα δυναμώνει, όπως και το μυαλό μας.
Όταν ήμουν στην Ανταρκτική, έτρωγα κατεψυγμένο φαγητό για έναν μήνα. Όταν τρως κατεψυγμένα για τόσο καιρό, επηρεάζεται το στομάχι σου.
Έχω βιώσει το kongefølelse πολλές φορές, όμως δεν μου συμβαίνει συνέχεια. Αν συνέβαινε συνέχεια, θα έχανε την αξία του. Χρειάζεται να το κυνηγάς. Είναι μια ανταμοιβή που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε νικήσει.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες το kongefølelse;
Η τελευταία φορά που βίωσα αυτό το συναίσθημα ήταν μόλις πριν από λίγες μέρες. Έχω ένα δικό μου νησί στη βόρεια Νορβηγία, βόρεια του Μπόντο και κοντά στο Λοφότεν, το οποίο λέγεται Νοστχόλμεν. Κατάφερα να φέρω άλλα τέσσερα άτομα σε έναν κοντινό φάρο και αυτό ήταν κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ ξανά. Καθόμασταν απλώς και χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα πίνοντας μπίρα. Μπορεί λοιπόν να είναι κάτι απλό, όπως αυτό.
Μεγάλωσες σε μια φάρμα. Πώς έχει επηρεάσει αυτό τη σχέση σου με το φαγητό;
Πολύς κόσμος με ρωτάει αν ήξερα πάντα να μαγειρεύω. Για να το ξεκαθαρίσω, δεν είμαι εξαιρετική μαγείρισσα, όμως με ενδιαφέρει πολύ το καλό φαγητό. Το πραγματικό φαγητό. Δεν φτιάχνω τα πιο εξωτικά πιάτα, όμως φτιάχνω καλό φαγητό από καλά προϊόντα. Μαγειρεύω τα πάντα από το μηδέν. Δεν αγοράζω έτοιμο φαγητό και αυτό είναι σίγουρα κάτι που έχω από την παιδική μου ηλικία – η μαμά μου ήταν νοικοκυρά και δεν πετούσε ποτέ τίποτα.
Τι είδους φαγητό τρως, όταν είσαι σε κάποια αποστολή;
Εξαρτάται από το πού είμαι. Όταν ήμουν στην Ανταρκτική, για παράδειγμα, ήταν αδύνατον να κυνηγήσω ή να ψαρέψω. Δεν υπήρχαν μπακάλικα και δεν μπορείς να κουβαλήσεις ένα ολόκληρο καρότσι με ψώνια μαζί σου. Οπότε, έτρωγα κατεψυγμένο φαγητό για έναν μήνα. Όταν τρως κατεψυγμένα για τόσο καιρό, επηρεάζεται το στομάχι σου – όταν τρως και πάλι κανονικό φαγητό, είναι πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση που έχεις.
Υπάρχει κάτι που παίρνεις πάντα μαζί σου;
Βασικά πάντα παίρνω μαζί μερικά νορβηγικά φαγητά που είναι συντηρημένα με παραδοσιακό τρόπο. Όπως παστή καρδιά τάρανδου, η οποία αποτελείται από περίπου 80% πρωτεΐνη. Επίσης παίρνω tørrfisk (παστό ψάρι), το οποίο παράγεται κοντά στο νησί μου. Δεν είναι βαρύ και κρατάει πολύ. Δεν σαπίζει, ούτε μουχλιάζει ποτέ, οπότε το παίρνω πάντα στις αποστολές μου. Το απολαμβάνω πολύ, όταν έχω την ευκαιρία να καθίσω, να βγάλω το μαχαίρι μου και να κόψω ένα λιπαρό κομμάτι καρδιάς ταράνδου. Είναι σαν σνακ και έχει γεύση ξηρού καρπού.
Έχεις ανεβεί στις Επτά Κορυφές. Τι έτρωγες, όταν σκαρφάλωνες στο Έβερεστ;
Πρώτα από όλα, είναι δύσκολο να τρως. Ο αραιός αέρας σε μεγάλα υψόμετρα, σου προκαλεί ναυτία και σου κόβει την όρεξη. Όμως είναι απαραίτητο να συνεχίσεις να τρως. Συνεχώς. Η ποικιλία είναι πολύ σημαντική, για να μη βαρεθείς, οπότε έτρωγα πολλά μικρά σνακ, όπως αμύγδαλα και σταφίδες. Τα συμπλήρωνα με μουρουνέλαιο, παστό αρνίσιο παϊδάκι και μπόλικο τυρί που είχα πάρει μαζί μου. Για πρωινό, έτρωγα βρώμη. Την ανακάτευα με χλιαρό νερό και μετά ήταν μια χαρά – δεν μπορείς να μαγειρέψεις τίποτα σε εκείνο το περιβάλλον. Όσο πιο ψηλά πηγαίνεις, τόσο πιο πολύ πέφτει η θερμοκρασία της φλόγας, λόγω της μικρής περιεκτικότητας του αέρα σε οξυγόνο. Το νερό δεν μπορεί να βράσει, οπότε σου παίρνει 20 λεπτά για να μαγειρέψεις ένα αβγό, λόγου χάρη. Μια ακόμη συνέπεια αυτού είναι ότι είναι αδύνατον να πιείς μια ζεστή κούπα καφέ.
Όμως, το βασικότερο πράγμα που έτρωγα στο Έβερεστ ήταν σκουμπρί σε σάλτσα ντομάτας. Είναι υπερτροφή σε κονσέρβα, γεμάτη λίπος και πρωτεΐνη. Η τελική ανάβαση στην κορυφή πήρε 12 ώρες. Είχε έντονη κακοκαιρία και έτσι κάθισα μόνο για δέκα λεπτά στην κορυφή του κόσμου. Έπειτα, μας πήρε άλλες δέκα ώρες για να κατέβουμε. Στη διάρκεια αυτών των 22 ωρών, έφαγα μόνο ένα κομμάτι σοκολάτας και ήπια μισό λίτρο νερό.
Μπορείς να περιγράψεις την πιο ακραία εμπειρία που είχες με το φαγητό;
Έκανα σκι στο Σπίτσμπεργκεν, στο Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, με τρία ακόμη άτομα. Είχαμε αποθηκεύσει κατά λάθος το φαγητό μαζί με τα δοχεία κηροζίνης που χρησιμοποιούσαμε για τις σόμπες μας. Το πρόβλημα με την κηροζίνη είναι ότι, αν την πιείς, ρεύεσαι συνεχώς και παθαίνεις διάρροια. Όπως αποδείχθηκε, ένα από τα δοχεία κηροζίνης είχε διαρροή, οπότε είχε πέσει κηροζίνη στο φαγητό μας. Ξέραμε, λοιπόν, τι θα γινόταν αν το τρώγαμε.
Έγινε προς το τέλος του ταξιδιού και λόγω της κακοκαιρίας είχαμε ήδη εξαντλήσει τα αποθέματα του φαγητού μας. Έτσι, τις τελευταίες δύο μέρες είτε θα τρώγαμε φαγητό με κηροζίνη είτε τίποτα. Εννοείται ότι σε αυτήν την περίπτωση, τρως κηροζίνη. Ήταν πολύ λίγη, όμως δεν θα το συνιστούσα σε κανέναν. Όταν συναντήσαμε έναν ρωσικό καταυλισμό, πέσαμε στα γόνατα και τους παρακαλέσαμε να μας μαγειρέψουν κάτι. Δεν μιλούσαν ούτε αγγλικά ούτε τίποτα, όμως μας μαγείρεψαν σούπα και μας σέρβιραν τηγανίτες με μαρμελάδα δαμάσκηνο. Ήταν ένα γεύμα που θα μου μείνει αξέχαστο.
Ποια ήταν η πιο ευχάριστη εμπειρία;
Μια φορά έκανα καγιάκ στη βόρεια ακτή της Νορβηγίας, η οποία εκτείνεται για περίπου 1.800 χιλιόμετρα. Παραδόξως, έκανε ζέστη, τόση που ήταν αδύνατον να κάνουμε κουπί μέσα στη μέρα και έτσι κάναμε καγιάκ τη νύχτα, όταν έπεφτε η θερμοκρασία, παρόλο που εξακολουθούσε να έχει ζέστη. Ένα πρωινό, κάναμε κουπί ως την ακτή και στήσαμε τις σκηνές μας. Όταν ξυπνήσαμε, είχε αφόρητη ζέστη και γύρω μας υπήρχαν παντού κρόκεμπερ – μικρά βατόμουρα. Ξεντυθήκαμε και μείναμε μόνο με τα εσώρουχα και υπήρχαν τόσα βατόμουρα στο έδαφος που, όταν τα πατούσαμε, ήταν σαν να περπατάμε πάνω σε πλαστικό με αεροκυψέλες. Είχαμε λίγη ζάχαρη και λίγο αλεύρι, οπότε φτιάξαμε τηγανίτες και χρησιμοποιήσαμε τα βατόμουρα, για να φτιάξουμε μαρμελάδα. Ήταν υπέροχη στιγμή. Πολύ συχνά ανησυχούμε για το τι είναι υγιεινό και τι όχι. Κάνει ή δεν κάνει να το φάμε αυτό; Όμως, μερικές φορές, πρέπει να χαλαρώνουμε. Α, και να τρώμε τηγανίτες. Όπως καταλαβαίνεις, μου αρέσουν πολύ οι τηγανίτες.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Munchies
Πηγή: vice.gr
