Της Κατερίνας Παπαστεργίου
Όταν οι άνθρωποι παύουν να γράφουν αρχίζουν να μιλούν, να ανοίγονται, να συζητούν και να συμβουλεύουν. Τους πιάνει μια φλύαρη ανάγκη να τα πουν, να μοιραστούν και ας ξέρουν ενοχικά πως δεν πρέπει. Θέλουν να καταθέσουν μια δόση για να ξεπληρώσουν και να ελαφρύνουν το δάνειο της υποθηκευμένης βαριάς ψυχής τους. Και εκείνοι οι παράδοξα σιωπηλοί, αυτοί οι περίεργοι που δεν εκτίθενται και μετρούν τις λέξεις τους, τις ζυγίζουν και εκ του ασφαλούς εκμυστηρεύονται τα προφανή; Ακόμα και αυτοί ακούν με μια έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπό τους. Έφτασε στα αυτιά σου, και ας είσαι μακριά, αυτό που λένε εμπιστευτικά στον εαυτό τους “τελικά είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι ή υπάρχουν και χειρότερα”.
Δεν προλαβαίνεις να μιλήσεις, ίσως να μη θέλεις κιόλας, ο απέναντι σου είναι χείμαρρος. Έχει ξεχάσει την τελεία, αν δεν τον διακόψεις θα καταθέτει ώρες θα σταματήσει μόνο αν δει ένα ίχνος κατανόησης στο πρόσωπό σου ή ένα νεύμα που θα δείχνει αόρατα το αίσθημα δικαίου. Ήρθε η σειρά σου. Δύσκολα τα πράγματα! Θα πρέπει να εκτιμήσεις και να κοστολογήσεις την κατάσταση, να δικαιολογήσεις την αυθόρμητη εξομολόγηση και όλα αυτά απρογραμμάτιστα και απροετοίμαστα. Πηγαδάκια! Μόλις έκανες ένα. Αποτελούνται συνήθως, από δύο, τρία και περισσότερα άτομα γίνονται εύκολα αντιληπτά αφού αυτή η σχεδόν συνωμοτική αύρα που αιωρείται είναι ιδιαιτέρως, ευδιάκριτη.
Συμμετέχουν σχεδόν όλοι και ένας πάντα παίζει τον ρόλο του απλού παρατηρητή και ακροατή σαν να κρατάει τσίλιες για να μην έρθει και επέμβει κανείς και το χαλάσει. Πολλές φορές, οι συμμετέχοντες βάζουν το χέρι τους μπροστά στο στόμα, φοβούμενοι μήπως και διαβάζουν τα χείλη τους και κλέψουν το θέμα συζήτησης. Άλλες φορές πάλι πιάνουν το πηγούνι τους προβληματισμένοι. Αυθόρμητα! Τα συνοδεύουν γέλια, αγκαλιές και σπρωξίματα ως ένδειξη του απίστευτου. Τα βρίσκεις παντού ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη και σε ουρές αναμονής. Στο βαθύ του πηγαδάκι ψάχνει τρόπο να αναδυθεί και να βρει το φως και ας έχει ξεχάσει το νερό του στον πάτο.
Τόσα πηγαδάκια, τόσο διψασμένος o άνθρωπος για το φλέγον ζήτημά του…
