της Κατερίνας Παπαστεργίου
Κίνητρο, όραμα, ελπίδα αυτές οι λέξεις είναι καρφωμένες στο μυαλό και δεν λένε να φύγουν ίσως ότι σου λείπει και ποθείς διακαώς να πηγαίνει επί τούτου και να τρυπώνει σε αυτό. Ένας αυτόματος μηχανισμός που ενεργοποιείται να ψάχνει τα γιατί στις χαμένες αυτές λέξεις. Και αυτή η δύναμη που εξαντλείται και σώνεται από μόνη της, έτσι όπως έρχεται φεύγει, αυτή που σε κρατά ζωντανό και δραστήριο, αυτή που δεν σε αφήνει να παραιτηθείς από την προσπάθεια να παραμείνεις παραγωγικός και ωφέλιμος; H τεχνητή δύναμη που αντλείς από σένα για σένα. Πόσο θα πείθεις κάθε μέρα τον άπιστο εαυτό σου; Aφού δεν πείθεται και δεν ξεγελιέται με τίποτα. Και κάπου εκεί οι άμυνες λιγοστεύουν, τα γόνατά σου τρέμουν από την πολύχρονη ορθοστασία αλλά δε θες να παραδοθείς στην κούραση. Μένεις πεισματικά όρθιος και προσποιείσαι τον ξεκούραστο.
Οι λέξεις πάλι μπροστά σου εκεί στα συνηθισμένα πρωινά σου, στα μελαγχολικά δρομολόγιά σου, στην άχαρη δουλειά σου, στον χειμωνιάτικο ήλιο έχοντας φορεμένα τα καλοκαιρινά γυαλιά σου, αγναντεύεις μπας και φανεί στα μάτια σου αυτό που δεν είδες χρόνια, αυτό που λείπει και ξέρεις καλά τι είναι αλλά όταν σου ζητούν να το περιγράψεις δεν σου βγαίνει λέξη. Για να ξυπνήσεις πρέπει πρώτα να καταφέρεις να κοιμηθείς και τα μάτια πονάνε και δεν βλέπουν όνειρο πόσο μάλλον όραμα. Δεν βρίσκεις σκοπό, ενδιαφέροντα ρυθμό, το έργο παλιό χωρίς πλοκή και δημιουργεί μια παγωμάρα σαν να ξέρεις το τέλος από την αρχή και το περιμένεις τάχα με αγωνία. Είναι και εκείνοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς συγκεκριμένο προορισμό με εισιτήριο παλιό, έχουν άπλετο χρόνο στην διάθεση τους αφού για εκείνους ο χρόνος δεν είναι χρήμα. Σε ακουμπούν με τον αγκώνα τους υψώνοντας το περήφανο ανάστημα τους, δηλώνοντας ηχηρά την παρουσία τους. Η δημιουργική απασχόληση είναι υγεία και αυτοί είναι βαριά άρρωστοι.
Και λίγο παρακάτω στον τοίχο με κόκκινη μπογιά σαν αγγελία «Ζητείται Κίνητρο», δυσεύρετη η λέξη σαν την ελπίδα. Είναι σκληρό να μην μπορείς να ελπίζεις, να επινοείς συνεχώς τρόπους για να συνεχίζεις, να λείπουν οι τρεις λέξεις που προσπαθείς να αντικαταστήσεις, να τις ακριβαίνουν και να μην μπορείς να τις αποκτήσεις. Μέχρι να φανεί το όραμα που θα ξυπνήσει την προσοχή σου, μέχρι να γεννηθεί η ελπίδα μέσα στην ψύχη σου, μέχρι να χαθεί η μιζέρια γύρω σου, εσύ θα έχεις το βλέμμα στραμμένο ακόμη στην αγγελία……
