Γράφει η Τάνια Ώττα
Ο κόσμος έχει κουραστεί με όλη αυτήν την πρωτοφανή κατάσταση που βιώνουμε φέτος. Κι είναι λογικό. Δεν άλλαξε απλώς ο τρόπος ζωής μας, αλλά με κυρίαρχα στοιχεία το άγχος και τον φόβο για επιβίωση, οι ρυθμοί της καθημερινότητας μοιάζουν με τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι, που τρέχει, σταματά, ξανατρέχει, ξανασταματά, αναποδογυρίζει, επανέρχεται στο δρόμο του κι ούτω καθεξής, με τα χτυπήματα όμως να αφήνουν πληγές που δύσκολα θα γιατρευτούν.
Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το προνόμιο της σταθερής δουλειάς του δημοσίου ή της εργασίας σε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα που συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά, παρ’ όλες τις συνθήκες που επικρατούν. Η ανεργία χτύπησε κόκκινο και η απόγνωση του επιχειρηματικού κόσμου συνεχώς αυξάνεται. Απομονωθήκαμε, χάσαμε δικούς μας ανθρώπους χωρίς να τους χαιρετήσουμε όπως θα θέλαμε κι όπως τους άξιζε, δεν μπορούμε να φροντίσουμε αυτούς που αγαπάμε και μας χρειάζονται, γίναμε καχύποπτοι, επιφυλακτικοί, με μία μάσκα να κρύβει το χαμόγελό μας και τα χέρια μας να ξηραίνονται από το αντισηπτικό, περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι, χωρίς να μπορούμε να ανασάνουμε φυσιολογικά , φοβόμαστε να αγγίξουμε αντικείμενα και ανθρώπους, απολογούμαστε για το που πάμε και τι κάνουμε και πνιγόμαστε μέσα σε αυτήν την σιωπή που σκορπά μόλις πέσει το σκοτάδι. Ακόμη και τα φώτα του γιορτινού στολισμού δεν έχουν κανέναν να τα θαυμάσει. Αναβοσβήνουν μόνα τους και φωτίζουν τους άδειους δρόμους, τα άδεια στενά, τις άδειες πλατείες.
Κλεισμένος στο σπίτι του ο κόσμος ψυχαγωγείται καταναλώνοντας τηλεοπτικά προγράμματα, βλέποντας τα δελτία ειδήσεων, που στην πλειοψηφία σκορπούν τον πανικό κι από την άλλη δείχνουν την ανισότητα που επικρατεί στην κοινωνία, καθώς άνθρωποι πεθαίνουν και πεινούν κι από την άλλη κάποιοι συνεχίζουν τη ζωάρα τους χωρίς να τους αγγίζει τίποτα.
Τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έγιναν η παρηγοριά του ανθρώπου, όπου ο κάθε χρήστης περνά ατελείωτες ώρες γράφοντας, σχολιάζοντας, κοινοποιώντας, παρακολουθώντας άλλους χρήστες, στέλνοντας μηνύματα, με την ψυχολογία του να περνά από σαράντα κύματα.
Πέρα από το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και του σχολιασμού, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεπερνούν τα όρια κι επιδίδονται σε έναν παραλογισμό επίρριψης ευθυνών για όσα συμβαίνουν. Το να μιλάς για ατομική ευθύνη συνεπάγεται να γνωρίζεις τι σημαίνει και να σε διακατέχει. Που θα οδηγήσει τελικά όλο αυτό και πότε θα αρχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά, είναι ερωτήματα που μας απασχολούν όλους, καθημερινά, με την υπομονή και έχει φτάσει τα όρια της ανοχής πλέον. Η κοινωνία κουράστηκε και το δείχνει. Η ανάγκη για ένα μήνυμα αισιοδοξίας είναι πιο επιτακτική από ποτέ, κι αυτό που πρέπει να παραμείνει ζωντανό και να μην επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση να χαθεί είναι η ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ειδικά λόγω των ημερών που έρχονται, ας δείξουμε την ποιότητα μας και την αξία μας. Αυτά κανένας ιός δεν πρόκειται να μας τα στερήσει αρκεί να το θέλουμε.
Καλές γιορτές με υγεία και ανθρωπιά.
