της Τάνιας Ώττα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο ένα χρόνο μετά αποφάσισα να επισκεφθώ τις αρωματισμένες σου σελίδες, αυτές που έχουν κρατήσει λίγη από τη μυρωδιά των νεανικών μου χρόνων, τότε που τα προβλήματά μας ήταν οι σχολικές υποχρεώσεις και οι μαθητικοί έρωτες.
Μου έχει λείψει αυτό το άρωμα, το ομολογώ, σήμερα που ο κόσμος αναδύει μία μυρωδιά μίσους, αδιαφορίας, ζήλιας και εγωκεντρισμού. Πέρασαν τόσοι μήνες από τότε που σου έγραψα κι ακόμη στερούμαστε όλα όσα αγαπάμε και μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Τις βόλτες μας, ανέμελα και ξέγνοιαστα, τον καφέ μας στο αγαπημένο μας στέκι, το φαγητό σε ένα ταβερνάκι με καλή παρέα, μία θεατρική παράσταση, μία συναυλία, το λατρεμένο μας σινεμά, τα πάρτυ και τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που αγχωνόμασταν τι θα φορέσουμε και ποιον θα συναντήσουμε, τη δουλειά μας υπό φυσιολογικές συνθήκες και το κυριότερο, τους ανθρώπους μας.
Νιώθω κουρασμένη ψυχικά με όλη αυτή την κατάσταση και ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική. Βαρέθηκα τα εξοδόχαρτα, τα μηνύματα , τους ελέγχους, την καχυποψία, τη γκρίνια. Αχ αυτή η γκρίνια, σαν σαράκι τρώει τα σωθικά μας και καταστρέφει καθετί υγιές σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης.
Κι αυτήν η ησυχία, τόσο τρομακτική, ειδικά τη νύχτα. Μου έλειψε ο θόρυβος, η δυνατή μουσική, τα γέλια των ανθρώπων, ακόμη κι αυτή η ενοχλητική μουρμούρα του πλήθους. Τη σκέπασαν οι μάσκες. Θέλω να αγγίξω τους ανθρώπους μου στα χέρια χωρίς να τρίβομαι με αντισηπτικό σαν μολυσμένη, να νιώσω την αναπνοή αυτών που αγαπώ, να αισθανθώ το χάδι χωρίς ενοχές, να ζήσω . Ναι, αυτό θέλω, να ζήσω. Όπως μου αρέσει, όπως εγώ έχω επιλέξει κι όπως επιθυμεί ο καθένας για τον εαυτό του.
Παρασύρθηκα πάλι, και έβγαλα το παράπονό μου . Το κρατούσα μέσα μου πολύ καιρό. Ποιος να σε ακούσει; Όλοι χαμένοι μέσα σε αυτήν την παραζάλη που ζούμε.
Βλέπω τα παιδιά μου να ταλαιπωρούνται ώρες μπροστά στον υπολογιστή, τα καλά μου ρούχα και τις γόβες μου στην ντουλάπα να αναστενάζουν από τη μοναξιά και τη ρίζα στα μαλλιά μου να εκπέμπει sos. Από την άλλη είδα ανθρώπους να χάνονται, άλλοι να νοσούν κι άλλοι να καταστρέφονται και νιώθω ευγνώμων που είμαι καλά κι ας περνάω κι εγώ τα ζόρια μου όπως όλοι.
Θα ήθελα πολύ να γράψω πάλι αυτά τα πνευματώδες στιχάκια που γέμιζαν τις χρωματιστές σελίδες σου, αλλά δεν είναι ο καιρός πια. Μεγάλωσα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα θυμάμαι και το πρόσωπό μου να λάμπει από χαρά. Δεν σου κρύβω ότι κάποιες φορές τα ξεφυλλίζω. Να ξυπνήσω το παιδί που κρύβω μέσα μου και το φυλάω σαν θησαυρό.
Εύχομαι την επόμενη φορά που θα σε επισκεφθώ να είμαι στο αγαπημένο μου στέκι, με την κούπα του καφέ δίπλα να μοσχοβολά ή σε κάποιο άγνωστο μέρος που θα ταξιδέψω για να γεμίσω με εικόνες και εμπειρίες.
Κλείνω με μια υπόσχεση, ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΩ!
