Ήρθε η ώρα να σου πούμε το τελικό αντίο. Ήσουν ο πιστός μας σύντροφος για δεκαετίες, η «καυτή» μας αγάπη, η οποία μας τροφοδοτούσε με ενέργεια, και ας ήξερες ότι οι καπνοί σου δεν ήταν ακριβώς ευωδιαστοί. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τις μέρες που εσύ, ο μαύρος χρυσός της Δυτικής Μακεδονίας, μας κρατούσες ζεστούς και ηλεκτροδοτημένους, ενώ οι υπόλοιποι παλεύαν με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που, ας είμαστε ειλικρινείς, τότε φαίνονταν πιο σαν ένα κακό αστείο παρά ως ρεαλιστική λύση;
Τώρα, καθώς ετοιμάζεσαι να κλείσεις το κεφάλαιο της ζωής σου, παρακολουθούμε με ανυπομονησία την αποχώρησή σου από τον ενεργειακό χάρτη. Τα τελευταία σου αποχαιρετιστήρια φουγάρα, τα οποία αναθυμιάζουν και καπνίζουν, είναι πια έτοιμα να σβήσουν. Βέβαια, αυτό το “σβήσιμο” δεν σημαίνει απλώς το τέλος μιας εποχής, είναι η αρχή μιας νέας, πιο “πράσινης” βιαστικής εποχής, στην οποία η ανάπτυξη και η βιωσιμότητα θα είναι οι κύριες λέξεις κλειδιά.
Θα μας λείψεις, αγαπητέ λιγνίτη, αλλά θα σε θυμόμαστε με μια νοσταλγία γεμάτη ειρωνεία. Οι καιροί άλλαξαν, και ίσως να έπρεπε κι εσύ να αλλάξεις μαζί τους. Έστω και αν δεν ήσουν πάντα ο πιο καθαρός φίλος μας, τουλάχιστον ήξερες πώς να κάνεις τη δουλειά σου και να γεμίζεις τις τσέπες μας.
Στο μεταξύ, ας ελπίσουμε ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα αποδειχθούν πιο αξιόπιστες από ότι φαίνονται. Αν τελικά δεν τα καταφέρουν, ξέρουμε σε ποιον θα αποδώσουμε τις ευθύνες, ας πούμε ότι το έργο του λιγνίτη θα παραμείνει αναλλοίωτο στη μνήμη μας ως η «κακή» αλλά απαραίτητη επιλογή.
Αντίο λοιπόν, λιγνίτη! Ελπίζουμε ότι η απόσυρσή σου θα είναι τόσο λαμπρή όσο οι μέρες που έφερες το ρεύμα στις οικίες μας. Η ζωή προχωρά, και εσύ, ως μια θλιβερή μνήμη, θα παραμείνεις στην ιστορία και ίσως και σε καμιά ανέκδοτη φωτογραφία από το χτες.
Μακάρι το τέλος του λιγνίτη να μην είναι η ταφόπλακά μας, όπως όλα δείχνουν..
