Έχουμε δει διαλυμένες εικόνες προσφύγων και μεταναστών. Τόσες εικόνες αμάχων. Πλαστικές βάρκες στο Αιγαίο. Σωσίβια στις ακρογιαλιές των νησιών. Ανθρώπους να διασχίζουν με τα πόδια χώρες ολόκληρες. Νεκρά παιδιά και υποκριτές που σκυλεύουν πάνω σε πτώματα. Σώματα που αποσυντίθενται σε κοινή θέα.
Έχουμε δει την αλληλεγγύη να ποινικοποιείται. Έχουμε δει προσκυνητές του δόγματος πατρίδα θρησκεία οικογένεια να δέρνουν τις γυναίκες και να κακοποιούν τα παιδιά τους. Το θέατρο της πατριαρχίας να σκοτώνει γιατί “χαλάει η φάση”. Νέους να εγκαταλείπουν τον τόπο τους για ένα καλύτερο αύριο. Είδαμε ικανούς να λoιδορούνται και ανίκανους να εξυψώνονται. Βιαστές να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οικογένειες σε απόγνωση, λογαριασμούς στο Θεό, φτωχοποίηση και voucher. Είδαμε υποκλοπές και έκνομες πράξεις που κάνουν επίκληση στης άφαντη μας εθνική ασφάλεια. Αστυνομική βια, σκάνδαλα το ένα μετά το άλλο, συγκάλυψεις. Δημοσιογραφία ανήθικη που αποπροσωποιεί,γενικεύει,παπαγαλίζει λέξεις, μια άμορφη μάζα κακομοίρηδων χωρίς καμία ελευθερία λόγου που με σημαία την παθογένεια της εκφυλίζετε.
Καταστάσεις που υπερβαίνουν τις κομματικές αντιπαλότητες και τις κομματικές ταμπέλες.
Έχουμε ακούσει, έχουμε δει, έχουμε συνηθίσει.
Μετά από τόσα πράγματα αναρωτιέμαι, είμαστε μια ασφαλής δημοκρατική χώρα που σέβεται τον ανθρώπο, τα δικαιώματά του, που συμπονά τον εκάστοτε “άλλο” ή φτιάξαμε μια χώρα υποκριτών που χάθηκαν μέσα σε πολιτικές ρουτίνες;
Cover photo:Brooke DiDonato
