Ελαφριά λέξη. Φτάνει στα χείλια σαν δροσερός χυμός καρπουζιού, πλούσια σαν αυγουστιάτικο σύκο, δροσερή και φευγάτη. Σε αγκαλιάζει και σε πλημμυρίζει σαν τραγούδι τζιτζικιού. Είναι φρέσκια, σαν παρέα σε νησιώτικα σοκάκια που πλημμυρίζουν φωνές και γέλια. Σε ανταμείβει που έφτασες σε αυτήν, σαν αναπαυτική καρέκλα μέσα στο πουθενά που ψάχνει να βρει αυτόν που θα ξεκουράσει. Μοιάζει με όλα τα πρόσωπα που θα συναντήσεις, κλέβει τις ιστορίες τους και χτίζει στιγμές. Αθώα, ειλικρινής, θαρραλέα και σοφή. Μεταφέρει νότες χωρίς να χρειάζεται ορχήστρα. Κρύβει στην κοιλιά της λουσιφερίνη, σαν θηλυκή πυγολαμπίδα κι ακτινοβολεί μέσα στο σκοτάδι. Κι όμως, ακόμη και αυτή στιγματίζεται, αν και αλαφροΐσκιωτη γίνεται αγχώδης, νευρική, ανήσυχη, οργισμένη. Μπερδεύεται με άλλες λέξεις που την συρρικνώνουν. Παγιδεύεται από τον φόβο, την ανελευθερία, την εξουσία, τον έλεγχο, τις διώξεις, την υποβάθμιση. Ακόμη και αν δεν έχει αυταπάτες, πέφτει στην παγίδα και βρίσκεται μέσα στο ατελείωτο και σκοτεινό κυνηγητό, αντιμέτωπη με τον σύγχρονο Κρέοντα, σύμβολο της εξουσίας. Η πολύτιμη μας Αντιγόνη κόντρα σε ανεξίτηλα σημάδια, αδιέξοδα και απαξίωση.
Το έργο του 61ου εξωφύλλου του Together ”Monobloc Chair” – Ακρυλικά σε καμβά από τον Cacao Rocks δημιουρφγήθηκε το 2020 και εκτέθηκε στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη ενώ σήμερα βρίσκεται σε ιδιωτική συλλογή.
