Τι είναι συμβατό στη χώρα μας ώστε να είναι και τα συστήματα ασφαλείας των τρένων, αναρωτιέμαι. Από τότε που γίναμε κράτος με ασυμβατότητες (καταφέρνουμε και επι)ζούμε:
Με μια ασύμβατη εθνική αστική τάξη από ιδρύσεως. Έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974», σελ.338 : «… Οι κομπραδόροι (μεταπράτες, μη παραγωγικοί σαλτιμπάγκοι πάσης φύσεως) είχαν πάντα ανάγκη έναν σταθερό «ιερό πάσαλο» γύρω από τον οποίο θα μπορούσαν να γυρίζουν αιωνίως στο εθνικό αλώνι, αλέθοντας στάρι και κουτόχορτο ανάκατα για τις ανάγκες του ελληνικού λαού…».
Με έναν ασύμβατο κρατικό μηχανισμό, που κάθε φορά που οι κυβερνήσεις αλλάζουν διακόπτεται. Ξηλώνεται και ξαναπλέκεται με ημετέρους (ικανότερους) και άντε να τα ξαναπιάσει όλα απ’ την αρχή. Δεκάδες τα παραδείγματα, μας πνίγουν και μας θυμώνουν. Πώς, από πού και πότε να τα ξαναβάλεις… σε τροχιά; Δημόσια έργα κοινής ωφέλειας, ανάγκες της ηπειρωτικής χώρας και των νησιών, μεταφορές «αρχαίων» και νέων («προς το συμφερότερο»), μια χώρα μονίμως στο περίμενε μέχρι να αναλάβουν οι καινούριοι. Δε βαριέσαι, στην Ελλάδα ζούμε.
Με ασύμβατους πολιτικούς, που την απλή αναλογική τη λένε ακυβερνησία ενώ την ” πειραγμένη πλειοψηφία και τη δημιουργική λογιστική” σταθερότητα και ανάπτυξη. Που το επίδομα εξαθλίωσης και φτώχειας το ονομάζουν κοινωνική παρέμβαση υπέρ των ασθενέστερων, που την την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό τα ορίζουν με Π.Δ. και βλέπουμε. Οι κορδέλες κι οι φανφάρες, οι απίθανες δημόσιες σπατάλες (αφού το βγάλαμε και στο «Διαύγεια»), όλα αυτά τα αμετροεπή και ασύμμετρα με αυτό που ζούμε, τα ονομάζουμε «χρειαζούμενη προβολή κυβερνητικών έργων». Φυσικά, αφού πάντα υπάρχουν και οι εκλογές.
Με ασύμβατους πολίτες, που το πορτοκαλί φανάρι το λέμε βαθύ κόκκινο και θεωρούμε το φλας του αυτοκινήτου μας περιττό αξεσουάρ. Που κατηγορούμε πάντα τους άλλους για τον πνευματικό μας επαρχιωτισμό και τους δημόσιους χώρους τους υπερασπιζόμαστε αν μας βολεύει. Που σηκώνουμε λάβαρα περηφάνειας πίσω από γκρίζους πάσης φύσεως «…-μάχους». Και που «έναντι πινακίου φακής» μπορούμε να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε εύκολα.
«Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε/τα άλλα τρένα να περνούν*», αναρωτιόμαστε. Δε μας φταίνε μόνο τα λογισμικά. Φταίμε κι εμείς.
*Τρύπες 2005
