Έγραψα και έσβησα. Για τον φόβο, τον θάνατο, την αρρώστια, την ανασφάλεια, την ευθύνη. Αναρωτήθηκα και προβληματίστηκα.
Βαριές λέξεις και βαριά συναισθήματα τόσο βαριά σαν χρόνος που δεν κυλά.
Θα ρωτήσω σε α’ ενικό αλλά θα καταλήξω σε α’ πληθυντικό.
Άραγε εκτιμώ πράγματι την ελευθερία μου; Την κατανοώ; Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει πράττω κατά βούληση; Η ελευθερία άραγε κολλάει στην ασφάλεια;
Έχουμε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, πληροφόρηση, υπερπληθώρα υλικών, πηγών, έχουμε θεσπίσει νόμους για την ατομική, πολιτική, θρησκευτική, οικονομική και συλλογική ελευθερία, μιλάμε συνεχώς για ηθική, ψυχολογική και πνευματική ελευθερία και όμως μοιάζει σαν να χτίσαμε μια λέξη γεμάτη αίμα και μελάνι.
Μοιάζει σαν να έχουμε αφήσει όλα αύτα, να στερούν την πραγματική μας ελευθερία.
Αυτήν την ελευθερία που ακούς να κελαηδά μέσα σε ένα γκρίζο σχεδόν έρημο τοπίο γεμάτο σιωπή και ησυχία, καθόλου όμως ηρεμία.
Κατακτούμε συνεχώς νέα πράγματα αλλά έχουμε κατακτήσει την εσωτερική μας ελευθερία;
Βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που δεν μπόρεσε κανένας και τίποτα στα χρόνια μας να περιορίσει. Μέσα σε ένα χάος ιδεολογιών, εξειδικευσεων, ερευνών, τεχνολογιών, συναλλαγών, ανταλλαγών, αγορών, μέσα σε κανόνες, επιταγές, συμβάσεις, ρόλους, πρότυπα, αλλαγές, ανάγκες, λειτουργίες, πάθη και αδυναμίες χαμένοι μέσα σε μια υλιστική νοοτροπία έχουμε ξεχάσει να είμαστε ελεύθεροι.
Για τον Μπακούνιν «ο απομονωμένος άνθρωπος δεν έχει ιδέα της ελευθερίας του, διότι η ελευθερία είναι προϊόν της αλληλεπίδρασης που είναι μορφή ένωσης και όχι αποκλεισμού». Υπερασπίζεται
δε την δυνατότητα του ανθρώπου να πράξει συνειδητά καθώς, «η ελευθερία, η ηθική και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, συνιστώνται ακριβώς από αυτό: ότι κάνει το καλό όχι γιατί αναγκάζεται να το κάνει, αλλά επειδή ελεύθερα το σκέφτεται, το θέλει και το αγαπά».
Όχι, δεν θα κλείσω με δεκάλογο, με tips, ούτε με κλισέ. Έχουμε χρόνο να σκεφτούμε όλοι ποιοι θα θέλαμε να είμαστε αύριο και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.
