Είναι το νούμερο δύο. Η φιγούρα που τα παλιά τα χρόνια ήταν ο αυστηρός. Σήμερα υπομένει και στηρίζει. Συμμετέχει και ενηλικιώνεται μαζί με τα παιδιά του. Πολλές φορές ακούς περισσότερο σε ένα σπιτικό τη λέξη «ΜΠΑΜΠΑ».
Αλλάξανε τα χρόνια και ο μπαμπάς άλλαξε! Έγινε πρωταγωνιστής από απλός θεατής. Ίσως και οι καιροί βοήθησαν σε αυτό. Γυναίκες παλεύουν για τα όνειρά τους και προσπαθούν να χτίσουν πρότυπα θηλυκά! Ο μπαμπάς και η μαμά πλέον δημιουργούν πρότυπα σωστά σε μια οικογένεια.
Ο μπαμπάς που έφευγε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ χάνοντας στιγμές από τα παιδιά του τείνει να εξαφανιστεί. Είναι το μοντέλο του παρελθόντος που πια τα ίδια σου τα παιδιά δεν το θέλουν. Σε θέλουν εκεί. Έξω από το σχολείο, στη βόλτα στο πάρκο, στο κλάμα, στην στεναχώρια και στην ανάπαυση στον καναπέ για το αγαπημένο παιδικό.
Μου αρέσει η εικόνα πατεράδων με τα καρότσια στους δρόμους να ξεκουράζουν το νούμερο ένα.
Ο ρόλος του μπαμπά λοιπόν, δεν είναι καθόλου εύκολος, ούτε λιγότερης σημασίας όπως πίστευαν παλαιότερα. Είναι μία πλήρης και μεγάλης διάρκειας απασχόληση με απαραίτητα συστατικά την αγάπη και τη φροντίδα.
Ο μπαμπάς των τελευταίων δεκαετιών, έχει αλλάξει κατά πολύ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το πιο εξελιγμένο είδος στη Γη.
Ο μπαμπάς γίνετε ήρωας και φίλος απέναντι στα παιδιά του. Ανακαλύπτει πτυχές του μέσα του που τα προηγούμενα χρόνια επαναπαυόντουσαν στη λέξη μάνα. Επαναπροσδιορίζει τα αντανακλαστικά του και διαμορφώνει χαρακτήρες παιδικούς.
Και στα ξενύχτια το μοναχικό ταξίδι των μαμάδων πλέον γίνετε ομαδικό! Εκεί στον νιπτήρα της κουζίνας να ελέγχει θερμοκρασίες.
Και στον πυρετό της νιότης να προσπαθεί ο μπαμπάς να πάρει τον πόνο. Κάθε μέρα μαζί με τα παιδιά είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια ωραία περιπέτεια όπου η κάθε μέρα είναι και διαφορετική.
Χρόνια πολλά λοιπόν στον μπαμπά τον super ήρωα, το αλογάκι, τον αρχιτέκτονα της σπηλιάς, τον δάσκαλο του ποδηλάτου, το τέρμα, τον σάκο του μποξ μα πάνω από όλα χρόνια πολλά στον ΠΑΤΕΡΑ!
