…μια κράτηση παρακαλώ
της Δώρας Σιαλβέρα
«Α δε γίνεται, φέτος θα πάω σε πεντάστερο. Θέλω ρε παιδί μου να ξεκουραστώ λίγο. Να μην κάνω τίποτα. Να τα έχω όλα έτοιμα και να μην κουνηθώ καθόλου. Αλλιώς δεν είναι διακοπές»
Έτσι ξεκινάει ΚΑΘΕ χρόνο η προετοιμασία των διακοπών.
Και αρχίζω την έρευνα. Βρίσκω ένα πραγματικά πάρα πολύ ωραίο ξενοδοχείο. «Ε ναι, είναι αυτό που ψάχνω. Μόνο σ’ αυτό το μέρος μπορώ φέτος να κάνω διακοπές» και παίρνω τηλέφωνο.
-Καλημέρα, για ένα δίκλινο θέλω να ρωτήσω…με θέα τη θάλασσα (σιγά μην δεν έχω θέα τη θάλασσα ή πάμε διακοπές ή δεν πάμε)
-Ναι βέβαια, ποια εποχή;
-Ε ,τον Αύγουστο. ( όλοι τον Αύγουστο πάνε διακοπές, εγώ γιατί να αποτελέσω εξαίρεση;) Υπάρχει;
-Βεβαίως και υπάρχει. Ένα τελευταίο έχουμε.
-Και πόσο κοστίζει παρακαλώ;
-Κοστίζει 425€
-Εκεί κάνει μια παύση το μυαλό μου.Για ολόκληρη την εβδομάδα;
-Όχι κυρία μου, τη βραδιά.
-Είπατε 425;
-Ναι. Χωρίς πρωινό. (Δηλαδή σ’ αυτή την τιμή περιλαμβάνεται μόνο ο ύπνος.Μα εγώ αν πλήρωνα τόσα λεφτά σε ένα δωμάτιο, αποκλείεται να κοιμόμουνα.Μην και χάσω κανένα δευτερόλεπτο από το να κοιτάζω το δωμάτιο.Θα δίνω τόσα λεφτά και θα κοιμάμαι; Θα με είχε φάει η αϋπνία.)
Εκεί το έκαψα τελείως.Και αφού ρώτησα, την τιμή με θέα το βουνό, την τιμή με θέα τον ακάλυπτο, την τιμή με πρωινό, με γεύμα, την τιμή τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο και ό,τι πιθανή ερώτηση είχα μπας και βρω μια πιθανότητα να κάνω διακοπές στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, κατάλαβα ότι μάλλον φέτος δεν θα πάω σε πεντάστερο. Εκτός κι αν ήθελα να πάω να δουλέψω εκεί ως καθαρίστρια, γιατί ζητούσαν μου είπανε άτομα για τον καθαρισμό του ξενοδοχείου.
Ε,όχι δεν χρειάζεται τους είπα, καθαρίζω το σπίτι μου, φτάνει.Στο οποίο σημειωτέον πληρώνω ενοίκιο 250€ για έναν ολόκληρο μήνα, όσο να πεις έχει μια διαφορά…
Έτσι, αφού πήρα καμιά διακοσαριά τηλέφωνα και σε κάθε τηλεφώνημα κατέβαινα κατηγορία μόλις άκουγα την τιμή, κατέληξα να έχω πάρει σε όλα τα είδη ξενοδοχείων και ενοικιαζόμενων: πεντάστερα, τετράστερα, all inclusive, με κλειδιά, χωρίς κλειδιά, με πρωινό, χωρίς πρωινό, με air-condition, χωρίς air-condition, με ανεμιστήρα, με μπαλκόνι, με παράθυρα, με κοινή τουαλέτα, με κοινό ψυγείο, χωρίς ρεύμα, για να ζήσουμε λίγο την πρωτόγονη ζωή (αλλά έτσι κι αλλιώς σκέφτηκα ότι αν αφήσω ακόμη έναν λογαριασμό της ΔΕΗ απλήρωτο, θα ζήσω και στο σπίτι μου την πρωτόγονη ζωή, οπότε δεν χρειαζόταν να κάνω προετοιμασία…)
Και φυσικά άκουγα όλες τις αξεπέραστες ατάκες που λένε οι ιδιοκτήτες των δωματίων.
«Μην ανησυχείτε έχουμε δροσιά εμείς εδώ, δεν θα χρειαστείτε air-condition.».
«Α, μην σας πειράζει το κοινό ψυγείο, εδώ όλοι μια παρέα γινόμαστε, δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου. Εκτός κι αν θέλετε να πληρώσετε 100€ extra και να σας φέρουμε δικό σας στο δωμάτιο.»
«Μα τι σας ενοχλεί η κοινή τουαλέτα; Μόνο με άλλα δυο δωμάτια θα την μοιράζεστε. Θα ρίχνετε και λίγο χλωρίνη που θα φέρετε και μια χαρά θα είστε…Σιγά καλέ τόσο πολύ φοβάστε τα μικρόβια;»
«Έχετε παιδιά; Γιατί δεν τα δεχόμαστε, συνήθως κλαίνε και ενοχλούνται οι γείτονες».
Και αφού έψαξα τα πάντα, είδα όλες τις φωτογραφίες δωματίων που μου άρεσαν στο διαδίκτυο, ασχέτως τοποθεσίας, πήρα και σε ένα το οποίο δεν είχε φωτογραφία, αλλά είχε καλή τιμή…και δεχόταν και εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού…είπα ας τα χρησιμοποιήσω, εδώ που φτάσαμε…
-Είναι καινούριο το ξενοδοχείο σας;
-Είναι πολύ όμορφο.
-Ναι. Καινούριο είναι;
-Είναι κουκλάκι ζωγραφιστό, όπως το νησί μας. Το έχουμε βάψει με ωραία χρώματα, το κάναμε πολύ ωραίο.
-Πότε κτίστηκε κύριέ μου;
-Ε, τώρα
-Πότε δηλαδή; Είναι παλιό, καινούριο; Τι είναι;
-Είναι κουκλάκι ζωγραφιστό. Αν το δείτε θα σας αρέσει πολύ
Και τι να κάνω κι εγώ, αφού είχα εξαντλήσει όλες τις άλλες επιλογές πήγα. Το βλέπω απ έξω εντάξει, δεν ήταν και resort…αλλά ΟΚ.
Ανοίγει η πόρτα και βλέπω το δωμάτιο…Άφωνη.
Το κουκλάκι ζωγραφιστό, ήταν ό,τι ακριβώς δεν θέλει να δει κανείς πηγαίνοντας διακοπές…Ήταν η παλιά κρεβατοκάμαρα της γιαγιάς του ιδιοκτήτη, με το κρεβάτι, το στρώμα της που είχε κοιμηθεί πάνω η γιαγιά με τον παππού…Τα κομοδίνα, τη ντουλάπα της, που κακώς δεν την άνοιξα να δώ μήπως είχε και τα ρούχα της μέσα και είχε και το «μηχανάκι» όπως μας διαφήμισε ο ιδιοκτήτης. Ένα μικρό ανεμιστηράκι πάνω στο κομοδίνο για να μας κάνει αέρα.Μ’ αυτό θα πορευόμασταν στους 39 οC.
Και είχε και μπαλκόνι, που έβλεπε στην αυλή με τις κότες και μια σκάλα η οποία περνούσε από αυτό το μπαλκόνι και οδηγούσε στην ταράτσα που απλώνανε τα ρούχα, οι ένοικοι όλων των δωματίων
«Α, μη σας πειράζει κανείς δεν θα κοιτάει μέσα» μας είπε ο ιδιοκτήτης
Ε, δεν άντεξα όμως ρώτησα: «Συγνώμη, την γιαγιά την έχετε βαλσαμώσει κάπου εδώ μέσα;»
Έβαλα τα κλάματα και τα γέλια μαζί
«Μα γιατί κάνετε έτσι; μου είπε ο ιδιοκτήτης.. Δεν είναι ωραίο; Είναι Vintage.»
Εκεί πήρα τη μεγάλη απόφαση: Ταξίδεψα τόσες ώρες, έφαγα ταλαιπωρία, ζέστη, ήλιο, κούραση, για να δώ το κουκλάκι το ζωγραφιστό, το vintage και μάλλον ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω. Αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως εκεί γύρω υπήρχε κάποιο άλλο δωμάτιο ελεύθερο. Και άρχισα να ψάχνω… Το αμέσως επόμενο που βρήκα ελεύθερο ήταν ένα υπόγειο.
«Ελάτε, ελάτε, μου είπε η κυρία, θα σας δείξω εγώ ένα. Βέβαια είναι και τα πράγματα του εγγονού μου μέσα ,αλλά αυτός είναι φοιτητής, λείπει.Ελάτε να το δείτε. Και το είδαμε.Και ανοίξαμε και την μπαλκονόπορτα που στους 50 πόντους βλέπαμε τον τοίχο του διπλανού σπιτιού.. Εκεί άρχισα να το διασκεδάζω, γιατί δεν είχε και μπαλκόνι να πηδήξω. Και αποφάσισα να πάρω το επόμενο καράβι και να φύγω.
Αλλά καράβι είχε την άλλη μέρα και έπρεπε κάπου να κοιμηθώ και βρήκα, ένα καταπληκτικό κατάλυμα την ταράτσα της κυρά Δέσποινας η οποία είχε μερικά ράντζα απλωμένα και τα νοίκιαζε 5€. Έτσι πέρασα τη βραδιά μου παρέα με τα αστέρια, «Ποιο πεντάστερο;»
Και την άλλη μέρα πήρα το ωραίο καραβάκι, το τρένο και μετά το λεωφορείο και γύρισα σπίτι μου, στο πραγματικό μου πεντάστερο κι άαααμα μαζέψω καμιά φορά λεφτά, τότε θα πάω κανονικές διακοπές σε πεντάστερο.Κάποτε ίσως γίνει και αυτό.
