από τον Tim Otter
Coil – Horse Rotorvator (1986)
“Both Love and Death are gateways, hence their eternal adolescence and their fixation in the midst of the rite of passage” (Coil, The Golden Section)
Μέταλλο πάνω στο μέταλλο, απόκοσμα loops εγχόρδων βγαλμένων μέσα απ την Τελετουργία της Άνοιξης του Stravinsky, μια κάθοδος προς μια ηδονική σάλα χορού, The Anal Staircase, απ’ τις πρώτες στιγμές αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι έχεις πέσει κατευθείαν στα βαθιά.
Ύμνος στον ομοφυλοφιλικό έρωτα, βιομηχανικό, βρώμικο, σαρκικό, βγαλμένο σαν από ένα εφιαλτικό ψυχεδελικό πάρτι των 80s, Jhonn Balance και Peter Christopherson. Και εδώ και για τα επόμενα 5 χρόνια, διπλά στον κεντρικό πυρήνα ο Stephen Thrower.
Coil. Άμεση η εισαγωγή σε έναν grotesque κόσμο γεμάτο Ερώτα και Θάνατο. Αντίδραση. Χάος. Πρόκληση. Φτύσιμο στα μούτρα της θατσερικής Αγγλίας των 80s και πρόσκληση σε έναν ανίερο industrial χορό. And the angels kiss our souls in bliss. Measure the extent of a dizzying descent. Down the anal staircase.
Και όταν ο θόρυβος καταλαγιάζει ο αφηγητής-ταξιδευτής, στη γη των Ρωμαίων, κάτω απ τον Ρωμαϊκό ήλιο, ανάμεσα στους γιους των Ρωμαίων, μέσα στην έρημο, μέσα στην άμμο, σε ένα παγανιστικό σαρκικό όργιο, οι φωνές εναλλάσσονται ερώτηση επαναλαμβανόμενη:”And I ask my lovers, Do you know. Where the desert roses bloom and grow?” και η φωνή του Raoul Revere σαν φάντασμα να ακολουθεί τη μουσική.
Εκεί συναντάς και την πρώτη γέφυρα, Babylero, ένα παραδοσιακό ισπανικό κομμάτι, το Μaria Isabel, μια παιδική φωνή σε οδηγεί στην Ostia, τόπο θανάτου του Πιερ Πάολο Παζολίνι, αρπίσματα και βιολιά πλέκουν μια μεσογειακή ελεγεία, λυρισμός, μελωδικότητα, ήχοι που υφαίνονται στη δροσιά του πένθιμου πρώιμου και στίχοι σαν μαχαίρια.
The Death of Pasolini.
Η θυσία του Pasolini.
Throw his bones over the white cliffs of Dover and murder me in Ostia. Killed to keep the world turning.
Και ο ήχος να σε στοιχειώνει, επαναλαμβανόμενο πένθιμο μοτίβο και καταχνιά, πριν περάσεις τη δεύτερη γέφυρα, ένα παράφωνο, παρακμιακό, σχεδόν καρναβαλικό marche, σαν άλλος κήρυκας (Herald) της επόμενης φάσης, το δεύτερο πέρασμα στην βιομηχανική μονολιθικότητα του Penetralia, ηλεκτρισμός, βαρύς τελετουργικός ρυθμός, μηχανικός ήχος, σταθερό μπάσο, θόρυβος και λυρικότητα.
Το Ravenous σε οδηγεί υπνωτικά σε σκοτεινά χαώδη μονοπάτια, ένα απόκοσμο ηχητικό collage, απομάκρυνση, απομόνωση, μουσικό αδιέξοδο.
Και εκεί μέσα στην απολυτή μοναξιά και τελμάτωση, σαν να ανοίγουν με το Circles of Mania, οι πύλες ενός φουτουριστικού, industrial cabaret, jazz τριγμοί και έρπουσες minimal μελωδίες σαν φίδια γύρω από τον τζόκερ – άγγελο, έναν σεξουαλικό δαίμονα κυρίαρχο μέσα σε ένα ασύλληπτο όργιο:
This is the sound of the world turning round.
The underground.
You get eaten alive by the perfect lover.
Το ντελίριο θα φέρει τον γλυκό ύπνο… Φευ! Ένας ανίερος, βλάσφημος εφιάλτης περιμένει στα χέρια του Blood from the Air
We all must be shown, we must realise
That everyone changes and everything dies
Τα πράγματα καταλαγιάζουν με την υπέροχη διασκευή του Who by Fire του Leonard Cohen, ονειρικό (και ευτυχώς όχι εφιαλτικό αυτήν τη φορά!) duetto Balance και Almond, καταφέρνει να ηρεμήσει τον ακροατή ακόμα και μέσα στην σχεδόν γοτθική αισθητική του.
And who by fire? Who by water?
And who in her lonely sleep?
Who by barbiturate?
Who in these realms of love?
Who by something blunt?
Who in mortal chains?
Who in power?
And who shall I say is calling?
Ένα βήμα πριν το τέλος, επιστροφή στην ρωμαϊκή μονολιθικότητα, αυτές τις σκοτεινές ηλεκτρονικές και συμφωνικές πινελιές του The Golden Section, μπορείς να φανταστείς τον αφηγητή να βγαίνει μέσα από ένα αναγεννησιακό, αποκαλυπτικό σύμπαν καθώς σου διηγείται τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλος ο δίσκος: Έρωτας και Θάνατος.
In fact, a strange connection becomes apparent between Mors and Amor, Love and Death. The moment of ‘extinction’ in the pleasure of love resembles that of death, and thus that of the mystic. In mythic terms, Eros and Thanatos are almost twins, for in some cases Death appears as a lovely youth, and Eros as a withered starveling.
Το παν σε αυτό το αριστουργηματικό κομμάτι μουσικής, τέχνης, το οποίο ονομάζεται Horse Rotorvator έχει να κάνει με την δυιστική φύση των δυο αδελφών, την ερμητική τους, μυστικιστική φύση: δεν είναι άραγε ο Έρωτας μια Πύλη, δεν είναι άραγε ο Θάνατος μια Πύλη ακόμα, που ο ερχομός του σηματοδοτεί μια νέα αρχή; διηγείται ο αφηγητής με στεντόρια, ποιητική φωνή. Μας αφήνει να αναρωτηθούμε στο ορχηστρικό, μινιμαλιστικό φινάλε, στη στιγμή της ανακούφισης, της λύτρωσης και της εξάγνισης που επέρχεται του Δράματος.
Υ.Γ. όσοι αναρωτιούνται τι σημαίνει ο τίτλος του δίσκου ας ανατρέξουν στο εξώφυλλο!
