Έχουν γραφτεί και ειπωθεί χιλιάδες άρθρα και απόψεις για τον υγειονομικό χάρτη της Δυτικής Μακεδονίας! Έρευνες, προτάσεις ερωτήσεις επί του βήματος του κοινοβουλίου, τηλεοπτικές συνεντεύξεις και προεκλογικά ευχολόγια! Κι αν εν έτη 2022 ακόμα προσπαθούμε να λύσουμε βασικές ανάγκες μιας κοινωνίας όταν σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο η υγεία είναι προτεραιότητα, τότε κάπου το έχουμε χάσει!
Είναι η υγεία μας φίλε μου! Και εκεί δεν χωράνε ούτε πολιτικές σκοπιμότητες μήτε ανθρωποκεντρικές ανικανότητες!
Έπρεπε να βιώσουμε σαν κοινωνία στο πετσί μας μια πανδημία για να εντοπίσουμε το πρόβλημα; Μα φυσικά και όχι!
Ο καθένας μας κουβαλάει μία ή και περισσότερες τραυματικές εμπειρίες από τα νοσοκομεία της Δ. Μακεδονίας! Έχει θυμώσει για το πως έχει καταντήσει ο χώρος της υγείας στην περιοχή μας! Είναι και αυτές οι γεμάτες άγχος διαδρομές προς Ιωάννινα και Θεσσαλονίκη όταν νιώθεις ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Στην ιδέα και μόνο να μην υπήρχε η Εγνατία οδός μου δημιουργείτε φόβος!
Καινούργιες πτέρυγες, υπογραφές συμβάσεων, αγορά εξοπλισμού, δωρεές ανθρώπων που πονάνε τον τόπο τους μα τα κτήρια είναι άδεια! Τμήματα ερμητικά κλειστά χωρίς προσωπικό και οι ειδικευόμενοι γιατροί αντιμέτωποι με συνθήκες που δεν θυμίζουν σε τίποτα τα όνειρά τους που τους ήθελαν ΓΙΑΤΡΟΥΣ!
Μα ακόμα και αυτοί όταν θα έρθει η ώρα, θα κατηφορίσουν σε ένα καλύτερο νοσοκομείο για να συνεχίσουν το όνειρό τους, την αποστολή τους. Να βοηθάνε τους συνανθρώπους τους! Να βοηθάνε, με τη μόνη διαφορά πως οι συνθήκες εργασίας θα είναι ακριβώς όπως τις φανταζόντουσαν.
Χωρίς κίνητρα δυστυχώς πάντα θα «κυνηγάμε» τους γιατρούς!
Κάθε μου επίσκεψη στο νοσοκομείο Κοζάνης πάντα μου εγείρει την περιέργεια σε ποια δεκαετία ζούμε! Μήπως διανύουμε ακόμα τις ελπιδοφόρες εποχές της ΕΟΚ;
Και κοιτώντας το μωσαϊκό πάτωμα τρομάζω στην σκέψη στο πόσα χρήματα διαχειριστήκαμε στις χρυσές εποχές της μεταπολίτευσης αλλά το πάτωμα δεν το αλλάξαμε. Μπορεί οι προτεραιότητές μας να ήταν άλλες! Όχι, μάλλον αυτό θα ήταν! Δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τις προτεραιότητες!
Και ποιος θα πρόσεχε το μωσαϊκό και το δωμάτιο που θυμίζει την δεκαετία του 1960! Μάλλον κανείς!
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Με ένα νοσοκομείο δυσφήμιση για την περιοχή!
Με περιστατικά που ντροπιάζουν και σε οδηγούν προς τον δρόμο της δικαιοσύνης. Με ένα προσωπικό ελλιπέστατο αλλά συνάμα μαχητικό!
Με ένα πολιτικό προσωπικό που μάλλον πρέπει να συνεννοηθεί με τους ειδικούς για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα!
Γιατί μπορεί σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους επιστήμονες να είμαστε προς το τέλος της πανδημίας, αλλά ίσως ξανά βιώσουμε παρόμοιες καταστάσεις και εκεί πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι!
Γιατί την επόμενη φορά που θα μας χτυπήσει την πόρτα μια πανδημία δεν θα έχουμε τον χρόνο αντίδρασης που θα χρειάζεται για να εξασφαλίσουμε τις ζωές των δικών μας ανθρώπων.
Αφήστε το «εγώ» στην άκρη, για λίγο, μέχρι να μπούνε τα θεμέλια και πάμε στο «εμείς» για να εξασφαλίσουμε μια υγειονομική περίθαλψη που θα αξίζει για τα παιδιά μας και για την ίδια την κοινωνία!
