Γράφει η Δώρα Σιαλβέρα
Το δεδομένο είναι ένα. Οι εκλογές πέρασαν, τα αποτελέσματα βγήκαν και οι νικητές έπιασαν δουλειά. Εντάξει σχήμα λόγου είναι. Μην τρελαίνεστε, κάποιοι έπιασαν και κάποιοι σκέφτονται να πιάσουν. Νωρίς είναι ακόμη!
Πάντως τώρα είναι η εποχή που μπορώ να τη χαρακτηρίσω «απόηχο των εκλογών». Τώρα είναι, δεν ήταν έναν μήνα μετά τις εκλογές, μην μπερδεύεστε. Γιατί τώρα είναι η περίοδος που όλοι αυτοί οι υποψήφιοι, οι χιλιάδες υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, περιφερειακοί σύμβουλοι, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές, πρωθυπουργοί…Που δεν εκλέχθηκαν είτε γιατί δεν εκλέχθηκε η παράταξη τους, είτε γιατί δεν έλαβαν εκλόγιμη θέση, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Γιατί το πραγματικό πρόσωπο του κάθε υποψηφίου το βλέπει κανείς όταν έρχεται η ώρα να αναλάβει δράση από οποιαδήποτε θέση του όρισε ο λαός ή δεν του όρισε.
Έτσι λοιπόν πίνοντας έναν καφέ με μια παρέα 10 ατόμων εκ των οποίων οι 8 υπήρξαν υποψήφιοι στις εκλογές σε διάφορες θέσεις, κόντεψα να πάρω τα βουνά. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που λέει ο λαός, αυτός ο πάνσοφος ταλαίπωρος λαός χρόνια τώρα, ότι όλα γίνονται για την καρέκλα. Αχ ,αυτή η καρέκλα… Κακώς δεν έχουμε κάνει την καρέκλα εθνικό μας σύμβολο πάντως, αδικείται ως έννοια, γιατί η καρέκλα δεν είναι ένα απλό έπιπλο, ένα απλό αντικείμενο στην Ελλάδα…. η καρέκλα είναι ιδέα! Και τις ιδέες θα πρέπει να τις προστατεύουμε… Κρίμα… ας το σκεφτούμε πάντως στο μέλλον.
Ο Γιωργάκης λοιπόν ο οποίος ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και επιθυμία του ήταν όταν εκλεγεί να γίνει αντιδήμαρχος. Έτσι ήθελε ο άνθρωπος τι να κάνουμε τώρα… Τα όνειρα γι’ αυτό υπάρχουν… Για τους ανθρώπους. Βγήκαν τα αποτελέσματα και ο Γιωργάκης δεν ήταν όπως νόμιζε ο πρώτος των πρώτων, αλλά ο τελευταίος των τελευταίων… Και εκεί πάνω που τον ρώτησα, τι θα προσφέρει τώρα μέσα από την παράταξή του, μιας και μας είχε πει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ότι θα τιμήσει την ψήφο του λαού και θα υπηρετήσει την πόλη από όποια θέση κι αν λάβει, μου απάντησε: «Ι, και τι με νοιάζει εμένα. Ας κόψουν τον λαιμό τους». Μα βρε Γιώργο μου του απάντησα, εσύ μας έλεγες ότι ακόμη και αν δεν εκλεγείς θα είσαι πάντα παρόν…
«Ε είπα-ξείπα…»
Όχι εντάξει, δίκιο έχει ο άνθρωπος, είπε – ξείπε… Μήπως ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος… Άλλωστε αυτά τα λένε ολόκληρες κυβερνήσεις, στον Γιωργάκη θα κολλήσουμε… Είναι άλλωστε φυσιολογικό σ’ αυτή τη χώρα, το είπα- ξείπα… Δεν ποινικοποιείται. Δεν έχουμε δει ποτέ κανέναν να τιμωρηθεί που άλλα έταξε κι άλλα έδωσε, στον Γιώργο θα το κάνουμε; Αλίμονο !
Και φυσικά δεν είναι μόνο ο Γιώργος…. Και η Μαιρούλα τις προάλλες που τη συνάντησα στο κομμωτήριο την ώρα που διόρθωνε το ντεκαπάζ, όταν τη ρώτησα ποια είναι η άποψή της για τη μεταλιγνιτική εποχή, μου απάντησε: «Ας με ψήφιζαν να τους πω»
Θεά η Μαιρούλα σκέφτηκα μέσα μου…. Μπράβο Μαιρούλα, με αποστόμωσες. Αυτή την απάντηση δεν την είχα ξανακούσει ομολογώ…. Κακώς δεν κάναμε τη Μαιρούλα Αντιπεριφερειάρχη Ενέργειας για να μας πει την άποψή της…. Τώρα ορίστε όλοι μείναμε με την απορία, παραδεχτείτε το…. Θα βλέπω τη Μαιρούλα από εδώ και μπρος στο δρόμο και θα αναρωτιέμαι: «Τι να ήθελε να πει ο ποιητής»;
Θεά Μαιρούλα δείξε μας τον δρόμο για τη συμμετοχική διαδικασία…. Εσύ που μαζί με τον Γιωργάκη και άλλους τόσους Γιωργάκηδες και Μαιρούλες, μας ξεσήκωνες με το σύνθημα: «Σήκω κι εσύ από τον καναπέ, μπορείς».
Αλλά τελικά τώρα κατάλαβα ότι δεν το άκουγα όλο το σύνθημα μάλλον, γιατί το πραγματικό σύνθημα ήταν: «Σήκω κι εσύ από τον καναπέ μπορείς, για να καθίσω εγώ στην καρέκλα»… Και τώρα χωρίς καρέκλα, είπε-ξείπε κι η Μαιρούλα!
