Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις της αστυνομικής βίας στη χώρα μας. Και τελευταία όλο και πληθαίνουν.
Περιπτώσεις τρανταχτές, που κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια, υποτιμούν τη νοημοσύνη και αμφισβητούν την (κοινή) λογική. Περιπτώσεις όπου, κατά το δοκούν, βαφτίζεται το άσπρο μαύρο, η (έννομη) διαμαρτυρία αντίσταση και το δικαίωμα παρανομία. Όσο “φιλήσυχος” κι αν είσαι το καταλαβαίνεις…
Ξεκαθαρίζω. Αφετηρία μου είναι η μη βία. Σε κάθε επίπεδο και σε κάθε μορφή. Στην ουσία, υποστηρίζω το, ας το πούμε, δόγμα “νόμος και τάξη” αλλά…λίγο διαφορετικά, πιο ξεκάθαρα. Νόμος να μην είναι το δίκαιο του ισχυρότερου και τάξη όχι μόνον η δική μας αλλά και του διπλανού. Αυτά για να μην ψάχνουμε στα απόνερα των λέξεων.
Αν λοιπόν είσαι κράτος, κυβέρνηση και (λες πως) επιζητάς κοινωνική ειρήνη, δε μπορείς την άλλη στιγμή να την τορπιλίζεις, με σχεδόν απρόκλητα αστυνομικά “ντου”, με φρασεολογία υπόνομου από αστυνομικούς, με βιασμούς μέσα σε δημόσια αστυνομικά καταστήματα.
Η επίδειξη δύναμης δεν είναι, δεν ήταν ποτέ, ειρήνη, πολύ περισσότερο κοινωνική.
Ούτε εδώ ούτε πουθενά. Είναι βία και καταστολή, όπως κι αν θες να την χρωματίσεις. Εσύ και οι εταίροι σου. Όταν ο ματατζής βρίζει τη μάνα των παιδιών του κάθε Ινδαρέ, βρίζει τις μάνες όλων μας, και τη δική του.
Το θέμα δεν είναι ηθικής τάξης, αν με καταλαβαίνετε, αλλά…ανήθικης. Και κατάχρησης εξουσίας. Και κρατικής ασυδοσίας και διαφθοράς. Αν λοιπόν κάποιος ενδιαφέρεται για κοινωνική ειρήνη, ένα κράτος ας πούμε ή μια κυβέρνηση, δεν επιδίδεται σε «καθημερινές ασκήσεις επίδειξης δύναμης». Αντίθετα, τις αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ενδιαφέρεται για την συνοχή και οφείλει να την υπερασπίζεται σε βαθμό…κακουργήματος. Δεν προ(σ)καλεί σε οδομαχίες, δεν αντιπαρατίθεται για ψύλλου πήδημα, «υποχωρεί» συνειδητά.
Έτσι, καταλαβαίνω εγώ τη συνοχή και την (υπερ)προσπάθεια για κοινωνική ειρήνη. Είπαμε, τάξη (πραγμάτων) είναι και αυτή του διπλανού μας. Αυτού που μπορεί να διαφωνεί ή να σκέφτεται διαφορετικά. Απλό;
Δυστυχώς, δε βλέπω υπερπροσπάθεια. Ούτε καν προσπάθεια δηλαδή. Χθες στα γήπεδα, σήμερα σε απεργούς, αύριο στους συνταξιούχους, μεθαύριο στα πανεπιστήμια και τα παιδιά μας.
Το «κράτος» είναι εδώ, το δείχνει. Και η (κοινωνική) ειρήνη που (λέει πως) επαγγέλεται αμφισβητείται, και δικαίως. Η κατακραυγή που μένει, συχνά, γίνεται ΕΔΕ και η ΕΔΕ αρ@@@@@ καπαμά.
* Από την πρόσφατη κατάθεση του σκηνοθέτη Δημ. Ινδαρέ στο δικαστήριο για τα γεγονότα τον Δεκέμβρη του 2019 στο σπίτι του στο Κουκάκι. «Απολογούμαι», είπε ακόμα ο σκηνοθέτης, «απέναντι στα παιδιά μου για την αφέλεια μου να πιστεύω ότι η ελληνική αστυνομία είναι για να μας προστατεύει… Όλη μας η ελπίδα γι’ αυτή την τρέλα είσαστε εσείς, η Δικαιοσύνη».
συνΕΡΓΑΤΗΣ
