Σωματοποιημένο άγχος κι ένα σωρό κουταμάρες! Δεν έχει πλάκα. Ουφ! Κι αυτός ο βήχας δε λέει να φύγει. Αλλεργία, γιατρού διάγνωση. Λέξη δεν μπορώ να αρθρώσω. Γκούχου γκούχου και κουταμάρες. Πρέπει να πάψω να μιλώ, είναι κι αυτό μια λύση, για μένα και για τους γύρω μου. Κουταμάρες. Το άγχος ξεσπά στο σώμα, ευτυχώς ή δυστυχώς είναι κάτι εξωτερικό, φαίνεται, το βλέπω κάθε μέρα, έχω άγχος, ουφ γλίτωσα τα εσωτερικά σπυράκια, καρκίνος.
Το σώμα σπυριάρικο, ανάγλυφο σαν βιβλίο απλωμένο για ψηλάφηση. Τι θα διάβαζαν άραγε οι τυφλοί με τα ακροδάχτυλα τους; Τη ζωή που πέρασε; Αυτήν που έπεται; Θα γλιτώσει το πρόσωπο; Θα ‘ναι καθαρό; Για ένα καθαρό κούτελο ζούμε άλλωστε. Μλκ, κακή λέξη, ανεπίτρεπτο. Βγαίνει αβίαστα. Κακές σκέψεις, βγαίνουν κι αυτές αβίαστα. Μου λειψες, η απουσία σου μου κάνει κακό. Ιδρωμένα τα χέρια μου, παράξενο, δεν το συνηθίζουν, γλίτωσαν τα δάχτυλα μου από την επέλαση των “σπινθουρακίων”! Λεπτεπίλεπτα, το μυαλό καθορίζει τις κινήσεις των. Δυσανάγνωστο το γράμμα μου, το μυαλό το καθορίζει. Δυσανάγνωστο κι αυτό.
